დილით ადრე, როდესაც მზე ნისლს აფართხალებდა, ორ პატარა გერმანულ ქალაქს შორის გზატკეცილი თითქმის ცარიელი იყო. სველ ასფალტზე მხოლოდ ხანდახან მოძრაობდა მანქანა და ორთქლის კვალს ტოვებდა.
ვიქტორი, გამოცდილი სატვირთო მანქანის მძღოლი, ღამის მოგზაურობის შემდეგ სახლში ბრუნდებოდა. ნელა მართავდა მანქანას და ცდილობდა საჭესთან არ ჩაძინებოდა, როდესაც მოულოდნელად წინ რაღაც უცნაური შენიშნა. პატარა, ენერგიული ჯგუფი გადაკვეთდა გზას, ზოლის ცენტრში. თავიდან მას ეგონა, რომ ეს ქარის მიერ ნაგები ნაგავი იყო, მაგრამ რაც უფრო უახლოვდებოდა, მით უფრო ნათლად ხედავდა – ისინი ლეკვები იყვნენ.
პატარა, სველი, სხვადასხვა ფერის – სულ მცირე ოცი მათგანი. ისინი ახლოს ისხდნენ გზატკეცილის შუაგულში.
ზოგი წიოდა, ზოგი წუწუნებდა, ორი კი ასფალტს ეჭიდებოდა, თითქოს რაღაცას ეძებდა.
ვიქტორმა შეაგინა, საავარიო შუქები ჩართო და გზის შუაგულში გაჩერდა. „ჰეი, პატარებო, აქ რას აკეთებთ?“ ჩურჩულით თქვა მან ტაქსიდან გადმოსვლისას.
ფრთხილად მიუახლოვდა, რომ არ შეეშინებინა ისინი. მაგრამ ლეკვები არ გაიქცნენ. პირიქით, ერთ-ერთი მათგანი, შავ-თეთრი, წინ წამოიწია, როგორც „ლიდერი“ და კაცს შეხედა. შემდეგ მოკლედ დაიყეფა და… თხრილისკენ გაიქცა.
ვიქტორი მას გაჰყვა, სრიალა ბალახში ჩადიოდა. და იქ, ქვემოთ, დაინახა ძველი მუყაოს ყუთი. თავდაყირა, სველი, გვერდებზე ნახვრეტებით.
და მის ქვეშ კიდევ სამი ლეკვი იყო. ძალიან პატარები, ძლივს სუნთქავდნენ. მათი ძმები ცდილობდნენ მათ სინათლეში გაყვანას.
ვიღაც საკმარისად „ჭკვიანი“ იყო, რომ ნაგავი გზის პირას დაყარა.
საბურავების კვალით თუ ვიმსჯელებთ, ეს ცოტა ხნის წინ მოხდა. შესაძლოა, ერთი საათის წინ.
ვიქტორმა გადაყლაპა.
მან გახსნა ყუთი, პატარები თავის პალტოში შეახვია და მანქანამდე მიიყვანა. ოცამდე პატარძალი მას ფუმფულა ღრუბელივით მიჰყვა, წუწუნებდა. ერთ-ერთმა, ყველაზე მამაცმა, შარვლის ფეხზე ხელი მოჰკიდა.
„კარგი, კარგი, შეგიძლიათ ყველა წახვიდეთ“, – თქვა მან და კაბინის კარი გააღო. „მაგრამ სავარძელს ნუ დაღეჭავთ, კარგი?“
გამათბობელი ჩართო, ძველი ქურთუკი გადადო, ლეკვები დასვა და უახლოეს ქალაქში წავიდა.
ვეტერინარს, რომლის სანახავადაც ორმოცი წუთის შემდეგ სასწრაფოდ მივიდა, თვალებს არ უჯერებდა:
„სად იპოვე?“
„მაგისტრალზე. არავის ელოდნენ. უბრალოდ… რაღაცას იცავდნენ“, – უპასუხა ვიქტორმა.
გამოჩნდა, რომ ლეკვები იმ ყუთის მახლობლად იყვნენ შეკრებილები, სადაც მათი დედა იწვა – მას მანქანა დაეჯახა, მაგრამ თავისი სხეულით წვიმისგან ბავშვები დაიცვა.
მთელი ღამე ერთმანეთის გვერდით ისხდნენ. არ წასულან. გათენების შემდეგაც კი.
ერთი კვირის შემდეგ ადგილობრივმა გაზეთებმა ამ აღმოჩენის შესახებ დაწერეს. ლეკვების ნახევარი მოხალისეებმა წაიყვანეს, დანარჩენი ვიქტორთან დარჩა – მის სახლში, მაგისტრალთან, სადაც ახლა ყოველთვის ისმის პატარა თათების ყეფა და ჭრიალი.
სამზარეულოში, თასების ზემოთ, ფოტო ჰკიდია: სველი გზა, ნისლი და ოცი გადარჩენილი ლეკვი, რომლებიც სატვირთო მანქანის კაბინაში სხედან.
წარწერაში ნათქვამია:
„ისინი, ვინც არ წავიდნენ. იმიტომ, რომ ერთგულები იყვნენ — სიბნელეშიც კი“.
