კაცი მარტო ცხოვრობდა ტყის პირას მდებარე პატარა სახლში. ეს იყო წყნარი, ლამაზი ადგილი – დილით ნისლი იყო, საღამოს მზის ჩასვლა, ღამით კი შორიდან კოდალას კაკუნი და ბუების ყივილი ისმოდა. მას უყვარდა ეს მარტოობა: ღუმელზე ჩაიდანი, რბილი სკამი, ძველი ტელევიზორი, წიგნები – და სიმშვიდე.
იმ საღამოს ყველაფერი ჩვეულებრივად იყო. თოვლი სქელ ფანტებად ცვიოდა და გარეთ არავინ ჩანდა. კაცმა ცხელი ჩაი დაისხა, მაგიდის ნათურა აანთო და ფანჯარასთან მდგარ სკამზე ჩამოჯდა. ფინჯანი ახალი აღებული ჰქონდა, როდესაც გარეთ უზარმაზარი ჩრდილი მოულოდნელად გამოჩნდა.
თავიდან იფიქრა, რომ ეს ანარეკლი იყო. შემდეგ კი, ვიღაც ძალიან ახლოს მოვიდა. მაგრამ მომდევნო წამს ხმაური გაისმა, მინა ჩამსხვრეული და მისაღებ ოთახში რაღაც უზარმაზარი, ბნელი და რქებიანი შემოფრინდა!
კაცი უკან გადახტა, ჩაი დაიღვარა, სკამი გადაბრუნდა. მის წინ ლოსი იდგა – ნამდვილი, ზრდასრული, უზარმაზარი ელკი. ლამპის შუქით დაბრმავებული, ოთახში სწრაფად დაძრწოდა, ავეჯს ეჯახებოდა და ფარდებს ანგრევდა. სცენა სიზმარს ჰგავდა: თოვლი შიგნით ცვიოდა, წიგნები ფრიალებდა, ჭურჭელი ჭრიალებდა და უზარმაზარი გარეული ცხოველი იატაკზე ხტუნავდა, არ იცოდა სად იყო.
„ჩუმად, ჩუმად, ჩუმად…“ – ეს ყველაფერი იყო, რაც კაცს შეეძლო, თუმცა ხელები უკანკალებდა. არ იცოდა, რა ექნა: სირბილი უკვე გვიანი იყო, ყვირილს აზრი არ ჰქონდა. ლოსი მაგიდას გვერდზე დაეცა და ცოლის ჩარჩოში ჩასმული ფოტო დაამსხვრია. ერთი წამით გაიყინა, შემდეგ წინ წავიდა. პალტოების საკიდიდან ძველი ქურთუკი აიღო და, უყოყმანოდ, ცხოველს თავი დააფარა.
ლოსი გაიყინა. ერთი წამი – ორი – მთელი მარადისობა. შემდეგ, მძიმედ სუნთქვით, უკან დაიხია. კაცმა კარი ფართოდ გააღო – და გიგანტი, ფშვინვით და იატაკზე სრიალით, თოვლში გაიქცა, ყვავილების საწოლი გათელა და სიბნელეში გაუჩინარდა.
სახლი ქაოსში იყო: დამსხვრეული მინები, გატეხილი ავეჯი, დაღვრილი ჩაი და გატეხილი ფანჯრიდან ორთქლი. კაცი იქ იდგა, მძიმედ სუნთქავდა და ქურთუკს ისევ ეჭიდებოდა. ვერ იჯერებდა, რომ ეს სიზმარი არ იყო.
რამდენიმე წუთის შემდეგ მაშველები მოვიდნენ – მეზობლებმა ხმაურის გაგონების შემდეგ გამოიძახეს. აღმოჩნდა, რომ ცხოველი გზატკეცილზე გარბოდა, ფარების შუქმა შეაშინა და სახლებისკენ გაემართა. ეზო გადაკვეთა და ფანჯარაში ანარეკლი რომ დაინახა, გადაწყვიტა, რომ ეს გასასვლელი იყო.
„გაგიმართლა“, – თქვა ერთ-ერთმა მაშველმა, ლიანდაგების შესწავლისას. „ჩვეულებრივ, ყველაფერს ამტვრევენ“.
„და მხოლოდ ერთი დატოვა“, – ამოიოხრა კაცმა და გაბზარულ ჩარჩოში ჩასმული ფოტო ასწია.
ფოტოზე მისი ცოლი იყო გამოსახული, რომელიც იმავე ტყის ფონზე იღიმოდა. სადაც ახლა ყოველ დილით ჩლიქის კვალს ხედავდა. ხანდახან ახალსაც.
მას შემდეგ კაცმა ფარდები აღარ დახურა. ის ამბობს, რომ თუ ლოსი ისევ მოვა, აღარ შეეშინდება. რადგან ახლა მან იცის: ზოგჯერ სახლში ქაოსიც კი შეიძლება შემოიჭრას, რათა შეგახსენოთ, რომ ცოცხალი ხართ.
