სოფია, როგორც ყოველთვის, სკოლიდან სახლში ბრუნდებოდა ვიწრო გზაზე, რომელიც კერძო სახლებით იყო გაფორმებული. ყურებში ყურსასმენები ედო, ზურგზე ზურგჩანთა ედო, ტესტზე, დედის ვახშამზე ფიქრობდა, ყველაფერს, გარდა იმისა, რაც მის გარშემო ხდებოდა. გაზაფხულის დღე თბილი იყო, ჰაერში იასამნის სურნელი იდგა. ყველაფერი მშვიდი ჩანდა.
მეზობელი სახლის კარიბჭესთან მან ძაღლი შენიშნა. ჭუჭყიანი, დახეული საყელოთი, აშკარად მაწანწალა. ცხოველი ფრთხილი ჩანდა, მაგრამ არ ღრიალებდა. გოგონამ გაიარა და ძაღლი უცებ წამოდგა და გაჰყვა. თავიდან ჩუმად, შემდეგ უფრო სწრაფად. შეშინებულმა სოფიამ ნაბიჯს აუჩქარა და ძაღლმა ხტუნაობა და ყეფა დაიწყო.
ის შებრუნდა და დაიყვირა: „წადი!“, მაგრამ მან არ გაუშვა.
ძაღლი უფრო ახლოს მიხტა, კბილები ქურთუკის კიდეში ჩაარჭო და გვერდზე გადაიყვანა – გზის მოპირდაპირე მხარეს.
სოფიას არ ჰქონდა დრო, გაეგო, რა ხდებოდა. სწორედ ამ დროს მანქანამ გაუარა გვერდით და გზიდან გადაუხვია. მძღოლმა კონტროლი დაკარგა და ბორბლები იმ ადგილას გაცურდა, სადაც გოგონა ერთი წამით ადრე მიდიოდა.
ძაღლმა ქურთუკი გაუშვა და ღრენა დაიწყო, თითქოს ამოწმებდა, კიდევ ვინმე ხომ არ მოდიოდა. სოფია იქვე იდგა და ტიროდა, სიტყვის წარმოთქმა არ შეეძლო. როდესაც დედამისი მივარდა, ძაღლი უკვე მის გვერდით იჯდა და ფრთხილად აკვირდებოდა გზას.
მოგვიანებით პოლიციამ მანქანაზე შეჯახების კვალი იპოვა – ზუსტად იმ დონეზე, სადაც შესაძლოა გოგონა ყოფილიყო.
ძაღლს ლაქი დაარქვეს. ის იშვილეს, გაწმინდეს და ახალი საყელო გაუკეთეს. ახლა, ყოველ დილით, სოფიას კარიბჭესთან ელოდა, თითქოს იცოდა, რომ ერთხელ უკვე გადაარჩინა და ამიტომ ისევ იქ იქნებოდა.
