ლინდვარდის ჩრდილოეთით მდებარე სოფელი ტყისა და გაუთავებელი გაყინული ტბის პირას იდგა. ზამთარში აქ ყველაფერი უძრავად იყო – ქარი თოვლიან ველზე ღრიალებდა, სახურავები ყინულით იყო დაფარული, სახლების ფანჯრები კი ღუმელების ყვითელი სითბოთი ანათებდა. ხალხი ადრე იძინებდა და იშვიათად გამოდიოდა მზის ჩასვლის შემდეგ – ძალიან ბევრი უცნაური რამ აწუხებდა ამ ტყეებს.
მაგრამ იმ იანვრის გარიჟრაჟზე, როდესაც ყინვამ ჰაერი ისე გაყინა, რომ მისი სუნთქვა მინას ჰგავდა, მონადირე ერიკ ჰოლმმა აიღო თოფი და ზურგჩანთა და ტყისკენ გაემართა. ის აპირებდა ტბაში ჩამავალი ძველი ნაკადულის მახლობლად ხაფანგების შემოწმებას. ქარი ჩაცხრა და თოვლი ფერმკრთალ მზეზე ბრწყინავდა.
ის ჩვეულ გზას მიჰყვებოდა – სანამ რაღაც უცნაურს არ დაინახავდა.
ტბის თეთრ ზედაპირზე, ცენტრთან უფრო ახლოს, თოვლი ხაზად იყო შეკრული. და მასში შიშველი ადამიანის ფეხების მკაფიო, ღრმა კვალი იყო. პატარა, თითქოს ქალის. ისინი ტყიდან გამოდიოდნენ… პირდაპირ ყინულზე.
ერიკი გაოგნებული გაჩერდა.
„ვინ… ამ სიცივეში… ფეხშიშველი?“
იფიქრა, რომ ვიღაცას დახმარება სჭირდებოდა. მაგრამ როდესაც მიუახლოვდა, გაიყინა: ლიანდაგებს შორის არც ერთი ფეხსაცმლის ან ციგურის კვალი არ იყო. მხოლოდ შიშველი ფეხები, რომლებიც ფეხის თითებამდე, კანის ბზარებამდე იყო აღბეჭდილი.
ის მათ გაჰყვა. საოცრად სიჩუმე იყო – მხოლოდ თოვლი ჭრიალებდა მისი ჩექმების ქვეშ. მაგრამ ყველაზე უარესი ჯერ კიდევ წინ იყო.
ნაკვალევი ნაპირთან არ მთავრდებოდა.
ისინი არ შემობრუნებულან.
ისინი არ გამქრალან.
ისინი პირდაპირ ყინულის ქვეშ შევიდნენ.
სადაც ნაკვალევი ბოლო ნაბიჯს დგამდა, ყინული უფრო სუფთა იყო, ვიდრე მიმდებარე ტერიტორია. შავი წყალი ანათებდა. ყინულქვეშა ზედაპირი თითქოს სუნთქავდა. ერიკი დაიჩოქა და ხელი ზედაპირზე გადაისვა.
ცივი. ნაზი ჭრიალი.
და უცებ – მან დაინახა.
ყინულის ქვეშ, ხელისგულთან ახლოს… ხელი იდო. ფერმკრთალი. გაყინული. თითები ყინულის ქვედა მხარეს ჰქონდა მიჭედილი, თითქოს ქვემოდან ვიღაც გაქცევას ცდილობდა.
ერიკი უკან გადაიხარა, გული ყელში უცემდა. წამოდგა და სოფლისკენ გაიქცა.
იმ საღამოს სოფლის უხუცესი, პასტორი, რამდენიმე კაცი და თავად ერიკი ტბასთან დაბრუნდნენ. მაგრამ კვალი გაქრა – თითქოს ქარმა წაიღო. ყინულის ქვეშ კი არც სხეული, არც ხელი.
ყველამ გადაწყვიტა, რომ ეს მათი ფანტაზია იყო. ყინვა, დაღლილობა, სინათლის ხრიკი.
ყველამ – გარდა მოხუცი ინგრიდისა, რომელიც ტყის პირას ცხოვრობდა.
მან თქვა:
„ეს ახალი ამბავი არ არის. ყოველ ზამთარს ვიღაც ყინულზე დადის… ფეხშიშველი. ყინულის ქვეშ კი წყალი არ არის. ვიღაც უსმენს.“
„ვინ?“ იკითხა ერიკმა.
მოხუცმა ქალმა არაფერი უპასუხა. ის უბრალოდ ტბას ისეთი ლტოლვით უყურებდა, თითქოს იცოდა, ვინ ეძახდა იქ ხალხს.
მეორე ღამეს ერიკს არ ეძინა. მისი ფიქრები ყინულივით იწვოდა. მან აიღო ფარანი და ბეწვი და ტბისკენ დაბრუნდა.
თოვლი უფრო ჩუმად ხრაშუნებდა. მთვარე ყინულის ზედაპირს რძისფერი შუქით ანათებდა.
და უცებ…
ისევ დაინახა.
კვალი.
იგივე ფეხშიშველი კვალი. ახალი. თითქოს ვიღაცამ ახლახან გაიარა.
მაგრამ ამჯერად… ისინი ყინულის ქვეშიდან მოდიოდნენ – გარედან.
