სანტა-ფე, არგენტინა – ქალაქი, სადაც საღამოობით ჟასმინის სურნელი ტრიალებს, მეზობლები ერთმანეთს სახელით ესალმებიან და სიჩუმე მარადიულად ეჩვენება. 46 წლის ლუხან ეროლესისთვის სამოთხე სადღაც შორს არ იყო – ის მისი სახლის უკან, მის პატარა ბაღში იყო. იქ პიტნა და რეჰანი იზრდებოდა, ჟასმინი ხის თაღზე ადიოდა და საღამოობით ჭრიჭინები ჭიკჭიკებდნენ. მაგრამ ერთ დღეს, ამ ბაღმა თითქმის ეჭვი შეიტანა საკუთარ გონებაში.
ეს ზაფხულის ბოლოს მოხდა. თბილი დღე იყო და ლუხანი, როგორც ყოველთვის, ძილის წინ მცენარეების მოსარწყავად გავიდა. ფოთლებიდან წყალი წვეთავდა და ჰაერი ნესტიანი მიწის სურნელით იყო გაჟღენთილი. სახლში დაბრუნებას აპირებდა, როდესაც პიტნის ბაღთან ახლოს ბალახში რაღაც ბნელი შენიშნა.
„ტოტი?“ გაიფიქრა მან.
მაგრამ „ტოტი“ უცებ გადაადგილდა.
ლუხანი გაიყინა. არსება ნელა დაცოცავდა მიწაზე – მსუქანი, ბნელი, მთვარის შუქზე ბრწყინავდა. შემდეგ კი დაინახა: ორი თავი. ორივე ერთდროულად მისკენ შებრუნდა. ორი პირი, ოთხი თვალი, ხმა არ ისმოდა – მხოლოდ ცივი მზერა.
„ღმერთო ჩემო…“ – ჩაიჩურჩულა მან. შემდეგ კი იყვირა.
მთელი სამეზობლო ღამით გარბოდა.
მეზობლები გარბოდნენ, ზოგი ფანრებით, ზოგი ჯოხებით, ზოგი ტელეფონით. არსება ბალახში დახტოდა – თითქოს ღამე თავად გაცოცხლდა. ხანში შესულმა მეზობელმა ჩაიჩურჩულა:
„ეს ნიშანია. ორი თავი პრობლემას ნიშნავს.“
მაგრამ შიშმა ცნობისმოყვარეობა ვერ დაძლია. კანკალებდნენ ხელებით, ლუჰანმა ტელეფონის კამერა ჩართო და მიუახლოვდა. ობიექტივმა ყველაფერი გამოავლინა: ქერცლები, სხეულზე გამავალი ნიმუში, თვალებში უცნაური ბზინვარება – თითქმის ზედმეტად ჭკვიანი.
და უცებ – არსებამ ორივე „თავი“ ასწია და ყბები გააღო. არავის გაუგია სისინი. ამის ნაცვლად, მიწაში ვიბრაცია გაისმა – დაბალი, ხმაურიანი, თითქოს თავად დედამიწა ლაპარაკობდა.
ხალხი უკან დაიხია. და არსება სიბნელეში გაუჩინარდა.
ვიდეო ვირუსულად გავრცელდა. მაგრამ ლუჰანს იმ ღამეს არ ეძინა.
მან ჩანაწერი ინტერნეტში ატვირთა და დილით მთელმა მსოფლიომ მისი ბაღის შესახებ გაიგო. ხალხი კამათობდა:
— მუტაცია,
— ბნელი მაგია,
— საიდუმლო ექსპერიმენტები.
მაგრამ ლუჰანმა, ვიდეოს არაერთხელ ყურებისას, რაღაც უცნაური შენიშნა – ერთ-ერთი თავი თითქოს ჰაერში გაიფანტა, ძლივს შესამჩნევი.
ილუზია? თუ… სხვა რამ?
გათენებისას მან ნიჩაბი აიღო და იმ ადგილას დაბრუნდა, სადაც უცნაური არსება იჯდა. დიდხანს თხრიდა – სანამ საბოლოოდ დანა რბილ რამეს არ მოხვდა.
კანკალიანი ხელებით ამოიღო.
ეს მუხლუხო იყო. უზარმაზარი. თითის ზომისა და თითქმის ხელისგულის სიგრძის. კანზე ნიშნები იყო, რომლებიც საოცრად თვალებს ჰგავდა… და ორი „თავი“.
„უბრალოდ მწერი?“ ჩურჩულით თქვა ლუჰანმა ნერვიულად იცინოდა.
მაგრამ სიცილი სწრაფად გაქრა. იმიტომ, რომ მუხლუხო… როლს თამაშობდა. ღამით გველივით ტრიალებდა. და მიწის ვიბრაცია – ისევ. დახვეწილი. შეუმჩნეველი. მაგრამ რეალური.
მან ის შუშის ქილაში მოათავსა.
მეზობლები მოვიდნენ სანახავად. მეცნიერებმა ელ.წერილი გაუგზავნეს. ვიღაცამ თქვა, რომ ეს სპილო-ქორის ჩრჩილის ლარვა იყო. მაგრამ ვერავინ, ვერც ერთი ადამიანი ვერ ახსნიდა მიწის ვიბრაციას.
და შემდეგ საღამო დადგა.
მზე ჩადიოდა, როდესაც მუხლუხო მოულოდნელად გულივით დაიწყო ცემა. მისი სხეული გაიყო – და ფრთები გაშალა. პეპელა. მაგრამ არა ისეთი, როგორიც სახელმძღვანელოებშია. დიდი, მუქი, ფრთებზე წითელი ძარღვებით.
ის ჰაერში ავიდა. დედამიწა ისევ შეირყა. ყვავილები გაიშალა, თითქოს გაიღვიძა. ვაზები ზემოთ გაიშალა. როგორც ჩანს, ბაღი ამ არსებით სუნთქავდა.
და შემდეგ ის გაფრინდა. ღამეში გაქრა.
ამის შემდეგ ყველაფერი შეიცვალა.
მეზობლებს უცნაური სიზმრები ნახეს:
— ტყეები უდაბნოების შუაგულში,
— მდინარეები მშრალ მიწაზე,
— ცხოველები, რომლებიც აღარ დადიოდნენ დედამიწაზე.
ლუჰანსაც ესიზმრა. მისი ბაღი – მაგრამ დაუსრულებელი, ცოცხალი, ველური. და იქ, ჟასმინის ჩრდილში, ორთავიანი არსება კვლავ შეირხა.
ჩუმად გაიღვიძა. ფეხშიშველი შევიდა ბაღში. ბალახი ფეხებს აგრილებდა.
და უცებ მიწის ქვეშ მსუბუქი კანკალი იგრძნო.
თითქოს სადღაც ღრმად, ფესვების ქვეშ, ფრთები ისევ ფარფატებდა…
