ეს მოხდა ავსტრიის პატარა სოფელში, გარშემორტყმული ბორცვებითა და ნისლიანი საძოვრებით. ყველა იცნობდა იოჰან მიულერს – წყნარ, კეთილ ფერმერს, რომელიც უფრო ცხოველებს ელაპარაკებოდა, ვიდრე ადამიანებს. მას ჰქონდა ძველი სახლი, ვაშლის ბაღი და ერთი ცხენი – მუქი ფერის ფოთოლა კვიცი, სახელად ლუნა.
მაგრამ ცოტამ თუ იცოდა, როგორ დაეუფლა მას.
როგორ დაიწყო ეს ყველაფერი
ათი წლის წინ, შემოდგომაზე ძლიერი წვიმა იყო. მიწა დასველდა და ტყის პირას, ღრმა თიხის ორმო წარმოიქმნა – ძველი ჭა. ჭექა-ქუხილის შეშინებული ახალგაზრდა ცხენი საძოვრიდან გადაუხვია და ღამით იქ ჩავარდა.
ის დილით იპოვეს – კანკალებდა, ტალახში იყო დაფარული, დაჭრილი ფეხით. ფერმერს მისი დახვრეტა სურდა – „ის მაინც ვერ გადარჩებოდა“. მაგრამ იოჰანმა შეაჩერა.
ის თვითონ ჩავიდა ორმოში, თასმებისა და თოკებისგან მარყუჟი შეკრა და საათობით გაატარა კვიცი გარეთ გამოყვანაში, დაცემაში, ადგომაში და ისევ გამოყვანაში. ის ტალახში იყო დაფარული, ხელებზე სისხლი ჰქონდა. და როდესაც ჰკითხეს: „რატომ?“, მან უპასუხა: „თუ ისევ სუნთქავს, მაშინ უნდა ვიბრძოლოთ“.
მან ლუნას გამოჯანმრთელებამდე უვლიდა. ხელით აჭმევდა, სადგომში ეძინა, რომ არ შეშინებოდა. და მას შემდეგ ის არასდროს ურტყამდა, არასდროს გაქცეულა.
ბოლო მოგზაურობა
როდესაც იოჰანი 68 წლის გახდა, გული გაუჩერდა – პირდაპირ სადგომის გარეთ. იპოვეს თივაში მწოლიარე, ხელი ისევ ლუნას კისერზე ედო.
სოფელმა გადაწყვიტა, მისთვის სათანადო დაკრძალვა მოეწყოთ – გორაკზე პატარა სამლოცველოში. ხალხი ჩუმად იდგა კუბოსთან, როდესაც უეცრად ჩლიქების ხმა გაისმა.
ლუნა. მან თავად გააღო კარიბჭე, გაიარა ეზო და სამლოცველოსკენ ავიდა. ხალხს მისი შეჩერება სურდა, მაგრამ მღვდელმა უთხრა: „არ შეეხოთ. ეს მისი უფლებაა“.
ცხენი კუბოს მიუახლოვდა, თავი დახარა… და გაიყინა.
ის არ განძრეულა, არ ჭამდა, არ რეაგირებდა. უბრალოდ იდგა იქ. ერთი საათი, სამი, საღამომდე. როდესაც კუბო სასაფლაოზე გადაასვენეს, ლუნა მას გაჰყვა – ნელა, როგორც ადამიანი.
რა დაინახეს დილით
ღამით ლუნა სადგომში შეიყვანეს – მან წინააღმდეგობა არ გაუწია. მაგრამ გამთენიისას, საფლავისკენ მიმავალი ქალი გაჩერდა და იყვირა.
მისი ბაღიდან ვაშლები სუფთა მიწაზე ეგდო. სუფთა, წვიმისგან ჩამობანილი. და ახლოს – ჩლიქის კვალი.
თავად კვიცმა მოწყვიტა ისინი ხიდან, წაიღო და იქ დადო, სადაც მისი ქმარი აღარ იდგა.
შემდეგ ის ჩუმად იდგა ახლოს. სანამ მზე არ ამოვიდა.
მას შემდეგ, ყოველწლიურად, ამ დღეს, ლუნა ტოვებს საძოვარს და საფლავთან დგას. ჩუმად. ხმის გარეშე.
ამბობენ, რომ ცხენი იმახსოვრებს იმ ადამიანის სურნელს, ხმას და გულს, ვინც მისი სიცოცხლე გადაარჩინა. მადლიერებაც ენაა, ოღონდ არა ადამიანური.
