56 წლის ფოსტალიონ ჯეიმს ჰარპერისთვის ეს მარშრუტი ნაცნობი იყო.
ის თითქმის ოცი წელია წერილებს ერთსა და იმავე უბანში აგზავნის – მან იცოდა, ვინ როდის იყო სახლში, ვინ ელოდა ამანათებს და ვინ ყოველთვის წუწუნებდა ამინდზე.
მაგრამ ერთ გაზაფხულის დღეს ყველაფერი შეიცვალა.
მეიფლ როუდის კუთხეში, 47 ნომერში მდებარე სახლი ყოველთვის მშვიდი ჩანდა.
მოხუცი წყვილი – მარგარეტი და ტომ ბრაუნები – განმარტოებულად ცხოვრობდნენ და იშვიათად გადიოდნენ გარეთ.
ჯეიმსმა იცოდა, რომ მათ მხოლოდ ქაღალდის წერილების მიღება ურჩევნიათ, ინტერნეტის და გაჯეტების გარეშე.
მაგრამ ბოლო დროს საფოსტო ყუთი გადავსებული იყო.
გაზეთები გაუხსნელი ეგდო, კონვერტები მტვერს იკრავდა.
და იმ დღეს, როდესაც ჯეიმსი მიუახლოვდა, სუნმა გააფრთხილა.
ეს იყო შეუმჩნეველი – ნესტის, ქაღალდის და რაღაც… არაბუნებრივის ნაზავი.
ფოსტალიონმა კარზე დააკაკუნა და დაიძახა – სიჩუმე. შემდეგ მან გადაწყვიტა ფანჯარაში გაეხედა.
ფარდები ჩამოწეული იყო, მაგრამ ფანჯრის რაფაზე გამხმარი ჩაი ჩანდა.
ჯეიმსს გული ჩაუვარდა. პოლიცია გამოიძახა.
როდესაც კარი ძალით გააღეს, შიგნით სასიკვდილო სიჩუმე ჩამოვარდა.
სახლში იდეალური წესრიგი იყო, თითქოს დრო გაჩერებულიყო.
მაგრამ მაგიდაზე წერილები ეყარა, რომლებიც არავის გაუგზავნია.
მათში მარგარეტმა ვიღაცას მისწერა – მის შვილს, რომელიც, სავარაუდოდ, ოცი წლის წინ ავარიაში დაიღუპა.
„მე ჯერ კიდევ გელოდები“, – ეწერა ბოლო სტრიქონში.
და ქვემოთ, იატაკზე, ძველი ხალიჩის ქვეშ, ხის ყუთი იპოვეს.
შიგნით ათობით წერილი იყო, ერთი და იგივე ხელით დაწერილი, მაგრამ… ხელმოწერილი სწორედ ამ შვილის სახელით.
მოგვიანებით, ექსპერტებმა დაადგინეს, რომ წერილები მართლაც სხვადასხვა დროს იყო დაწერილი.
მაგრამ ვერავინ ახსნიდა, ვინ დაწერა ისინი – ბოლოს და ბოლოს, შვილი ნამდვილად წავიდა.
დიდი ხნის განმავლობაში ჯეიმსს არ შეეძლო გაექრო იმ გრძნობას, რომ სხვისი საიდუმლოს მოწმე იყო, რომლის გამხელაც არავის უნდა ეთხოვა.
მას შემდეგ ის ამბობს, რომ ყველა წერილი მხოლოდ ქაღალდი არ არის.
ეს ვიღაცის იმედია, სტრიქონებს შორის დამალული.
