ღამე ცივი და მშვიდი იყო.
ჰამბურგის ძველი ინდუსტრიული უბანი დიდი ხნის წინ მიტოვებულიყო: ქარხნები დაიხურა, ხალხი წავიდა და მხოლოდ ჟანგიანი კონტეინერები, ვირთხები და მისნაირი ადამიანები დარჩნენ – დანიელ მიულერი, უსახლკარო ყოფილი მექანიკოსი, რომელმაც განქორწინებისა და ავადმყოფობის შემდეგ ყველაფერი დაკარგა.
ის სუპერმარკეტის უკანა მხარეს ძველი ფანრით ხელში გაიარა. ჰაერში ლპობისა და წვიმის სუნი იდგა.
„პურის ნაჭერი მაინც“, – ჩაილაპარაკა მან და კიდევ ერთი ურნა გახსნა.
მაგრამ ამჯერად, ნაგვის პარკების ნაცნობი ხმის ნაცვლად, მან… ჩუმი, ძლივს გასაგონი ტირილი გაიგონა.
დანიელი გაშეშდა. თავიდან კატა ეგონა. მაგრამ ხმა ისევ გაისმა – უბრალო, ადამიანის.
მან ფანარი აანთო და გული ჩაუვარდა. პლასტმასის პარკებს შორის პატარა შეკვრა იდო, ნაცრისფერ საბანში გახვეული.
მან ფრთხილად გახსნა და ბავშვი დაინახა. ის პატარა იყო, თვალები დახუჭული და სახე ფერმკრთალი.
„ღმერთო ჩემო…“ – ჩურჩულით თქვა მან. „ვინ დაგტოვა აქ?“
ჩვილი ცოცხალი იყო. ის სუნთქავდა – სუსტად, მაგრამ თანაბრად. ის ჩვეულებრივი ბავშვივით გამოიყურებოდა. მაგრამ დანიელმა უცებ შენიშნა: მისი კანი ძალიან ცივი იყო, თითქოს იქ საათობით იყო.
და კიდევ ერთი რამ – მას ხელზე ტყავის სამაჯური ეკეთა, რომელზეც სახელი იყო ამოტვიფრული:
„ემილ კ.“
დანიელმა არ იცოდა, რა ექნა. პოლიცია გამოეძახებინა? მას ტელეფონიც კი არ ჰქონდა.
მან ძველი პალტო გაიხადა, ბავშვი შემოახვია და წავიდა იქ, სადაც ღამე გაათია – მიტოვებულ ანგარში, გარეუბანში.
იქ, მკრთალ ფარანთან, მან შეშის ნამსხვრევებისგან პატარა ცეცხლი აანთო და ბავშვის დათბობა დაიწყო.
ბავშვი მალევე შეირყა, თვალები გაახილა… და დანიელი უკან დაიხია.
ბავშვის თვალები უჩვეულო იყო – უზარმაზარი, თითქმის ვერცხლისფერი, ალის ალივით აირეკლებოდა.
მაგრამ მათში შიში არ იყო. მხოლოდ სიჩუმე და ყურადღება, თითქოს ბავშვი… მისგან იყურებოდა.
„არა უშავს“, – თქვა დანიელმა კანკალებული ხმით. „მე დაგეხმარები“.
მან აიღო წყლის ბოთლი, ჩაასხა ნაჭერი და მსუბუქად მოიწმინდა ბავშვის სახე. შემდეგ მან შენიშნა პატარა გულსაკიდი ბავშვის კისერზე – მეტალის, ცივი. შიგნით პატარა ფურცელი იდო.
მან გაშალა:
„თუ ამას კითხულობ, ეს ნიშნავს, რომ მან შენ აგირჩია.“
დანიელმა იგრძნო, როგორ გაუარა სიცივემ ზურგს.
დილისთვის ბავშვი ჩაეძინა. დანიელი მთელი ღამე ფხიზლად იყო და ბავშვის სუნთქვას უსმენდა.
მაგრამ რაც უფრო დიდხანს უყურებდა, მით უფრო იცვლებოდა ბავშვი. მისი კანი თბებოდა და ლოყები უწითლდებოდა. თითქოს სიცოცხლე იღვიძებდა მასში – და ყოველი წუთის განმავლობაში, თითქოს მისგან დანიელზე გადადიოდა.
მან უცნაური სისუსტე იგრძნო, მაგრამ არა დაღლილობისგან – თითქოს მისი ძალის ნაწილი ამ პაწაწინა არსებას ეწურებოდა.
გამთენიისას დანიელმა ნაბიჯების ხმა გაიგო ანგარის შესასვლელთან.
კარებში გრძელი პალტოიანი ქალი იდგა – მაღალი, მკაცრი, თავზე თავსაფრით. ხელში ძველი ფოტოსურათი ეჭირა.
„იპოვე?“ ჰკითხა მან დანიელს პირდაპირ თვალებში შეხედა.
„ვინ ხარ?“ იკითხა მან ფრთხილად.
„მე ვარ ის, ვინც სამი წელია ეძებს. მისი სახელია ემილი. მაგრამ ის… მთლად ბავშვი არ არის.“
ის მიუახლოვდა და ბავშვი, გაღვიძებისას, ხელი გაუწოდა.
დანიელმა იგრძნო, როგორ შეეკუმშა შიგნიდან.
„რას გულისხმობ? ვინ არის ის?“
ქალმა სევდიანად გაიღიმა:
„ის არის ის, რასაც ხალხი ოდესღაც „საჩუქარს“ უწოდებდა. ის ირჩევს მათ, ვინც მზადაა ყველაფერი დათმოს სხვისთვის.“
ბავშვმა ჩუმად დაიწყო სუნთქვა და ფარნის შუქი უცებ უფრო კაშკაშა გახდა.
დანიელმა ქვემოთ დაიხედა – მის ხელისგულებზე ნიშნები იყო, მზის დამწვრობის მსგავსი.
„ასე რომ, ის ახლა იცოცხლებს“, თქვა ქალმა. „შენი წყალობით.“
პასუხის გაცემის დრო არ ჰქონდა. მხოლოდ უყურებდა, როგორ მიდიოდა ის ბავშვთან ერთად ნისლში, ესმოდა მისი ნაბიჯების ხმა, რომელიც დილის სიჩუმეში ქრებოდა.
მოგვიანებით, ანგარში მხოლოდ მისი ძველი პალტო და პაწაწინა სამაჯური იპოვეს წარწერით „ემილ კ.“.
ვერავინ მიხვდა, ვინ იყო ეს უსახლკარო კაცი — ან რატომ არავის ეძინა იმ ადგილას მას შემდეგ, მიუხედავად იმისა, რომ შიგნით ყოველთვის თბილოდა…
