დღე თბილი და ნათელი იყო. ქორწილი ქალაქის გარეთ, ძველ მამულში გაიმართა – თეთრი სვეტები, მუსიკა, სიცილი, ჭიქების ჭრიალი.
ფოტოგრაფმა ალექსმა ჩვეულებისამებრ იმუშავა – ქორწილების, სტუმრების, ცეკვის ჩვეული ქაოსი, ზედიზედ ასობით კადრი.
მან პატარძალი ბაღის ფონზე გადაიღო.
ნაზი კაბა, ფარდა, ნაზი ნიავი. ყველაფერი იდეალური იყო.
მოგვიანებით, საღამოს, ის ფოტოებს ახარისხებდა და რეტუშირებისთვის საუკეთესოებს არჩევდა.
და უცებ რაღაც უცნაური შენიშნა.
ერთ-ერთ კადრში, სადაც პატარძალი მხარზე იყურება, მის უკან მამაკაცი იდგა.
არც სტუმარი, არც ნათესავი, არც პერსონალის წევრი – მხოლოდ ადამიანის ფიგურის ჩრდილი, რომელიც მინის კარში აირეკლა.
სახე უხილავი იყო, მაგრამ სილუეტი – მკაფიოდ მამაკაცის, მაღალი, შავ კოსტიუმში.
ალექსმა ყველა კადრი ერთმანეთის მიყოლებით გადაათვალიერა.
ის წინა ფოტოზე არ იყო. არც შემდეგში. მხოლოდ ერთი კადრი.
მან გადაწყვიტა, რომ ეს დამთხვევა იყო – შესაძლოა ანარეკლი, სინათლის ხრიკი. მაგრამ როდესაც სერია ახალდაქორწინებულებს გაუგზავნა, პატარძალმა თითქმის მაშინვე უპასუხა.
„ალექს… ვინ არის ეს ჩემს უკან?“
ის გაშეშდა.
„მეგონა, რომ სტუმრებიდან ერთ-ერთი იყო.“
ერთი წუთი გავიდა. შემდეგ კიდევ ერთი.
და ბოლოს, შეტყობინება მოვიდა:
„შავებში ჩაცმული არავინ დაგვიპატიჟებია.“
ალექსმა გადაწყვიტა ორიგინალების შემოწმება. მან გააფართოვა სურათი და შენიშნა დეტალი: კაცი პირდაპირ კამერაში იყურებოდა.
მისი თვალები აშკარად ჩანდა.
მოგვიანებით, ის ალბომის დასაბრუნებლად მოვიდა. ახალდაქორწინებულები დაღლილები ჩანდნენ. პატარძალს ეჭირა ფოტო, რომელიც ამ კადრს შეიცავდა.
„ვცდილობდით გაგვერკვია, ვინ იყო ეს“, – თქვა მან ჩუმად. „და იცით, რა არის უცნაური? ეს კაცი არცერთ ვიდეოში არ არის. მხოლოდ თქვენს ფოტოზე.“
ალექსმა არაფერი უპასუხა. მან უბრალოდ აიღო ფლეშკა და მას შემდეგ ქორწილები აღარ გადაუღია.
