გზატკეცილი ჰორიზონტამდე იყო გადაჭიმული. ცხელი დღე იყო, მანქანების სიმცირით და საბურავების გაუთავებელი ხმაურით.
ანა საქმიანი ვიზიტის შემდეგ სახლში ბრუნდებოდა. არ ჩქარობდა – მუსიკა ჩართო, ფანჯარა გააღო და ქარმა სასიამოვნოდ დაუბერა სახეზე.
გზის პირას მან შენიშნა მანქანა, რომელსაც ავარიული შუქები ჰქონდა ჩართული. ახლოს კაცი იდგა და გახეთქილ საბურავს უყურებდა.
ბევრი ადამიანი გაიარა, უყურადღებოდ. მაგრამ ანამ დაამუხრუჭა.
მან არ იცოდა რატომ – უბრალოდ ვერ გაიარა.
კაცი ხანში შესული აღმოჩნდა, დაახლოებით სამოცდაათი წლის. ხელები უკანკალებდა, როდესაც საბურავის შეცვლას ცდილობდა.
„ყველაფერი რიგზეა?“ იკითხა ანამ, მანქანიდან გადმოსვლისას.
„კარგი… უბრალოდ არ მუშაობს. ხელსაწყო გაიჭედა და აღარ ვარ ისეთი, როგორიც ადრე იყო“, – ბოდიშის მოხდით გაიღიმა მან.
ანამ ამოიოხრა და დომკრატი საბარგულიდან ამოიღო. ოცი წუთის შემდეგ საქმე დასრულდა. მოხუცმა რამდენჯერმე მადლობა გადაუხადა, მაგრამ ერთი ფრაზა განსაკუთრებით ჩამრჩა მეხსიერებაში:
„გმადლობთ, რომ გაჩერდით. დღეს განსაკუთრებული დღეა“.
ანამ გაუღიმა და უგულებელყო.
ანამ ფული შესთავაზა, მაგრამ მან უარი თქვა.
ხელი ჩამოართვეს და ერთმანეთს უსაფრთხო მგზავრობა უსურვეს.
ერთი კვირის შემდეგ ანა ჩვეულ ცხოვრებას დაუბრუნდა. სამუშაო დღეები, ყავა, აურზაური.
მაგრამ ერთ დღეს მან საფოსტო ყუთში კონვერტი იპოვა – დაბრუნების მისამართი არ ჰქონდა. ხელწერა მოწესრიგებული, ძველმოდური იყო.
წერილი ასე იწყებოდა:
„გამარჯობა, შეიძლება არ იცოდეთ ვინ ვართ. მაგრამ ერთი კვირის წინ ჩვენს მამას გზატკეცილზე დაეხმარეთ“.
ანა გაიყინა.
„ის იმავე საღამოს გარდაიცვალა. მისი გული. მაგრამ სიკვდილამდე მან მოახერხა ჩვენთვის მოეთხრო ქალზე, რომელიც არ გაუვლია.
მან თქვა, რომ დიდი ხნის შემდეგ პირველად სჯეროდა, რომ ამ ქვეყნად ჯერ კიდევ არსებობდა სიკეთე.
გმადლობთ, რომ იქ ხართ“.
კონვერტში ფოტოსურათი იყო — იგივე მამაკაცი თავის მანქანასთან იდგა და წარწერა:
„რიჩარდი, 1948–2023“.
ანა დიდხანს იჯდა ხელში წერილით.
ის არ ტიროდა — უბრალოდ ფანჯრიდან იყურებოდა, სადაც გზის მიღმა მზის ჩასვლა ციმციმებდა და ფიქრობდა, თუ როგორ შეიძლებოდა ერთი მარტივი გადაწყვეტილება ყოფილიყო ადამიანის ცხოვრებაში უკანასკნელი კარგი მომენტი.
