წვიმიანი დილა. ავტობუსის გაჩერება ხალხით იყო გადაჭედილი – ზოგი ქოლგების ქვეშ იყო შეკრებილი, ზოგი კი უბრალოდ იდგა, კაპიშონების ქვეშ იყო მოკალათებული. როდესაც ავტობუსი გაჩერდა, ყველა სწრაფად შევიდა შიგნით, თითქოს მათი სიცოცხლე ამაზე იყო დამოკიდებული.
ბოლოს გოგონა მოვიდა – გამხდარი, ფერმკრთალი, ხელში ყავარჯენი ეჭირა. ის ცდილობდა არავისთვის შეეხედა და ნელა ავიდა პირველ საფეხურზე. მძღოლმა, ახალგაზრდა მამაკაცმა კაპიშონიანი ქურთუკით, სარკეში შეხედა და გაუღიმა:
„იჩქარე, გოგო, აქ სანატორიუმს არ ვმართავთ!“
ავტობუსში მყოფი ხალხი ჩუმად იყო. მხოლოდ ბოლოს ვიღაც ჩაიცინა – ნერვიულად, უხერხულად. გოგონამ ღრმად ჩაისუნთქა, თვალები დახარა და, მოაჯირს მიეკრო, ცარიელ ადგილს მიუახლოვდა. დაჯდა. სიტყვა არ უთქვამს.
რამდენიმე გაჩერების შემდეგ, ავტობუსში ხანშიშესული ქალი ავიდა. გოგონას დანახვისას, მან გაიღიმა და ხმამაღლა წარმოთქვა, რომ ყველას გაეგონა:
„ღმერთო ჩემო, ჩემო ძვირფასო, საბოლოოდ გამოხვედი… მეგონა, რომ ერთ ფეხზე ვერ გამოხვალდი. გმადლობთ, რომ არ გამასწარით.“
მძღოლი შეკრთა. ქალი მიუახლოვდა და გასწორდა.
„სწორედ მან ამოიყვანა ჩემი შვილიშვილი მანქანის ქვეშიდან, როდესაც ის გადასასვლელზე დაეცა. ის წასული იქნებოდა, რომ არა ის.“
ავტობუსში სიჩუმე ჩამოვარდა. ძრავიც კი შენელდა. გოგონამ უხერხულად გაიღიმა, შარფი შეისწორა და ჩუმად უპასუხა:
„არაფერი… შემთხვევით ახლოს აღმოვჩნდი.“
მძღოლმა თვალები დახარა. სარკეს აღარ უყურებდა. როდესაც ავტობუსი გაჩერდა, გადმოვიდა, მისკენ წავიდა და მხოლოდ ერთი რამ თქვა:
„ბოდიში.“
გოგონამ პასუხის გარეშე თავი დაუქნია და გასასვლელისკენ წავიდა – ისევ ყავარჯენს ეყრდნობოდა, მაგრამ ღირსეულად ბევრ ადამიანს ცოტა ვარჯიში სჭირდებოდა.
