მძიმე დღის შემდეგ სახლში ვბრუნდებოდი. თოვლი საქარე მინაზე იყო მიკრული, ფარები სველ ასფალტზე აირეკლა და წინ გაუთავებელი საცობი იყო. დაახლოებით ორმოცი წუთი ვიყავით ჩარჩენილები, ვერც გადაადგილება შეგვეძლო და ვერც შემობრუნება. რადიო ჩავრთე, ხელთათმანები გავიხადე და უბრალოდ ვუყურებდი, როგორ ნელა ჩამოცურავდნენ წვიმის წვეთები მინაზე.
და უცებ – ფანჯარაზე მსუბუქი კაკუნი.
შევკრთი.
პატარა გოგონა ჩემს გვერდით იდგა. ხუთი ან ექვსი წლისაც არ უნდა ყოფილიყო. სველი იყო, ძველი პალტო ეცვა, ნაწნავები ოდნავ გაშლილი ჰქონდა. პირდაპირ მიყურებდა – მშვიდად, შიშის გარეშე, თითქოს იცოდა ვინ ვიყავი.
„კარი გააღე, გთხოვ“, – თქვა მან წვრილი ხმით.
ფანჯარა ოდნავ გავაღე და ცივი ჰაერი შემოვარდა.
„დაიკარგე?“ ვკითხე.
თავი გააქნია.
„არა. რაღაც მინდოდა მეთქვა.“
წარბები შევჭმუხნე.
— „საიდან მოხვედი, პატარავ? სად არის დედიკო?“
და უცებ გამომიწოდა ხელი — პატარა, სველ ხელთათმანში — და მონეტას ჩაავლო ხელი. ძველ, მუქ ფერში, შუაში ნახვრეტით.
„აიღე ეს“, – თქვა მან. „შენთვისაა. მაგრამ არ დაკარგო. მალე დაგჭირდება“.
დაბნეული ვიყავი.
— „რატომ?“
გოგონამ სერიოზულად შემომხედა თავისი უზარმაზარი თვალებით და მიპასუხა:
— „იმიტომ, რომ ძალიან დიდხანს გელოდები. სამ დღეში ყველაფერს გაიგებ“.
სანამ რამეს ვიტყოდი, მანქანები წინ სიგნალს აჟღერებდა — საცობი უკვე გაჩნდა. ერთი წამით ყურადღება გავფანტე, სარკეში ჩავიხედე… და ის გაქრა. კვალი არ დარჩენილა.
მანქანიდან გადმოვედი და ირგვლივ მიმოვიხედე — არავინ. მხოლოდ ნისლი, ფარები, სველი ასფალტი.
მანქანასთან დაბრუნებისას სავარძელზე მონეტა დავინახე. ცივი იყო, ყინულივით.
სამი დღე გავიდა.
იმ საღამოს იმავე მარშრუტით მივდიოდი. გზის პირას კაცი იდგა და საბურავს ცვლიდა. ტემპი შევანელე – არ ვიცი რატომ. მან თავი ასწია და სუნთქვა შემეკრა.
ეს ის იყო.
კაცი, რომელიც ოდესღაც მიყვარდა და რომელიც ათ წელზე მეტი ხნის განმავლობაში არ მენახა.
ისე დავიწყეთ საუბარი, თითქოს არასდროს დავშორებულვართ. და როდესაც, ურწმუნოდ, ხელთათმანების განყოფილება გავხსენი ხელსახოცების ასაღებად, მონეტა იატაკზე ყრუ ჩხაკუნით დაეცა.
და შემდეგ, პირველად შევნიშნე გრავირებული წარწერა:
„ყველაფერი ბრუნდება, როცა დრო მოვა“.
ავიღე – კაცმა შემომხედა და უცებ მითხრა:
„უცნაურია. მეც მყავდა ზუსტად ასეთი. გზაში ერთმა გოგომ მაჩუქა“.
გავშეშდი.
ერთმანეთს შევხედეთ – და მივხვდით, რომ ეს შეხვედრა შემთხვევითი არ შეიძლებოდა ყოფილიყო.
