მზე ბნელი ნაძვების რიგის მიღმა ჩადიოდა, როდესაც 30-წლიანი გამოცდილების მქონე მეტყევემ, მიხაილმა, სუსტი, თითქმის სევდიანი ყმუილი გაიგონა. გაჩერდა და ყური დაუგდო. ყმუილი გაყინული ტბიდან მოდიოდა – და ისე ჟღერდა, თითქოს ის არა ხროვას, არამედ ერთ, სასოწარკვეთილ არსებას ეკუთვნოდა.
მიხაილმა ხმას მიჰყვა. თოვლი ხრაშუნებდა, ყინვამ სუნთქვა უჭირდა. როდესაც ხეები გაიყო, მან ტბა დაინახა – და რამაც გული ჩაუვარდა.
ყინულის ცენტრში ხვრელი იყო, ყინული მის გარშემო გაიბზარა. ახლოს კი, ნახევრად წყალში ჩაძირული, მგელი იწვა. მისი წინა თათები კანკალებდა, ცდილობდა ყინულზე დარჩენას. მის გარშემო წყალი სისხლით იყო დაფარული. მისი თათი ჟანგიან ხაფანგში იყო გაბმული.
მგელი აღარ ყმუოდა. ის უბრალოდ ჩუმად სუნთქავდა – და კაცს შეხედა.
„კარგი, ძმაო…“ ჩუმად თქვა მიხაილმა. „გინდა იცოცხლო? მაშინ სისულელე არ გავაკეთოთ.“
მან ქამარზე თოკი მიაბა, მეორე ბოლო კი ფიჭვს მიადო. ყინული ყოველ ნაბიჯზე იბზარებოდა. მგელმა თავი ასწია, მაგრამ ღრენაც კი არ უცდია – ძალა აღარ ჰქონდა. მიხაილი მუცელზე იწვა, მიცოცავდა, თოკი მგლის თათებზე გადააგდო და ნელა ქანაობდა.
ერთ წამს მის ქვეშ ყინულმა ოდნავ ხრაშუნა ხმა გამოსცა. ის გაიყინა. შემდეგ კიდევ ერთხელ შეირხა. და მხეცი მყარ ყინულზე აღმოჩნდა.
ორივე ნაპირზე დაეცა. მგელმა მძიმედ ამოისუნთქა, თვალები დახუჭა. მიხაილმა დაინახა, როგორ ნაწილდებოდა სისხლი თოვლზე ალისფერ ლაქებად.
„ესაა, ესაა… დანარჩენს მე მივხედავ“.
მან მხეცი სახლში შეიყვანა – ძველ საბანზე, დაჭრილი ძაღლივით. ღუმელი იწვოდა და ოთახში ფისის სუნი იდგა. მიხაილმა ფრთხილად გაუშვა ხაფანგი, ჭრილობა მოიწმინდა და შეხვია. მგელი წუწუნებდა, მაგრამ წინააღმდეგობა არ გაუწევია.
„მოთმინება იქონიე“. „თუ აქ მოკვდები, ყოველ შემთხვევაში, თოვლში არა“, – წუწუნებდა ის, მაგრამ ხელები რბილი ჰქონდა.
ღამე გრძელი იყო. მგელი მძიმედ სუნთქავდა, ხანდახან ძილში ჩუმად ყმუოდა. მიხაილი ღუმელთან იჯდა, მცენარეულ ჩაის სვამდა და ფიქრობდა: „რას ვაკეთებ? სახლში მხეცი მოვიყვანე… მოხუცი სულელო“.
მაგრამ დილით მგელმა თვალები გაახილა.
არ ღრიალებდა. უბრალოდ ჩუმად იყურებოდა. დიდხანს. შემდეგ კი – ნელა, ძალისხმევით – ტყის მცველის ხელისგულს მოეფერა. თითქმის შეუმჩნევლად.
დღეები გადიოდა. მგელი ცოტას ჭამდა, წყალს სვამდა და ღუმელთან იწვა. ხანდახან, როცა მიხაილი თოფს წმენდდა ან შეშას ბურღავდა, მხეცი ჩუმად უყურებდა. მის თვალებში აღარ იყო რისხვა – მხოლოდ დაღლილობა და… რაღაც მადლიერების მსგავსი.
მეშვიდე დღეს მგელი წამოდგა. კარისკენ წავიდა. მიხაილმა გააღო.
გარეთ ახალი თოვლი იყო. მგელმა ნაბიჯი გადადგა. შებრუნდა.
მიხაილმა თავი დაუქნია:
„წადი“. ტაიგა გელოდება. ჩემი საქმე არ არის შენი დაჭერა.
მგელი კიდევ ერთი წამით გაჩერდა… და ტყეში გაუჩინარდა.
ერთი კვირა გავიდა. დილით, როდესაც მიხაილი შეშას ჩეხდა, ნაცნობი ხმა გაიგონა. არა ერთი, არამედ რამდენიმე ხმა. ყმუილი. ღრმა, გაჭიანურებული. ის ტყის კიდემდე მივიდა.
ტყის კიდეზე, ნაძვებს შორის, ხროვა იდგა. ლიდერი – ნაცრისფერი მგელი შეხვეული თათით – პირდაპირ მას უყურებდა. ეს ის იყო.
ხროვა მშვიდად იდგა – არანაირი შეტევა.
ლიდერი მიუახლოვდა. სახლთან ახლოს, თოვლის კიდემდე. თავი დაბლა დახარა, თითქმის შეუმჩნევლად.
შემდეგ შებრუნდა. და ხროვასთან ერთად ზამთრის ტყეში გაუჩინარდა.
მიხაილი დიდხანს უძრავად იდგა. შემდეგ ჩუმად თქვა:
„მეც გმადლობთ“.
იმ ზამთრის შემდეგ სოფლის მახლობლად მგლები არავის უნახავს. ფანჯრების ქვეშ ღამის ყმუილი არავის გაუგია. მონადირეები წუწუნებდნენ, რომ ხროვა შორს ჩრდილოეთით წავიდა.
მაგრამ ყოველ ზამთარს, როდესაც პირველი თოვლი მოვიდოდა, მიხაილი ტბასთან გადიოდა, სადაც ოდესღაც ყინული გასკდა და ტყეს იყურებოდა.
რადგან სადღაც იქ, ფიჭვებსა და თოვლს შორის, ცხოვრობდა მგელი, რომელმაც ოდესღაც ხელი არ უკბინა… მაგრამ მისი სითბო ახსოვდა.
