როზენფელდის პატარა ზღვისპირა ქალაქში არავინ იცოდა, რომ ეს ოქტომბრის გარიჟრაჟი სამუდამოდ ადგილობრივ ლეგენდად იქცეოდა. შტრასენვეგი, ჩვეულებრივ წყნარი, ხანდახან მანქანებით და კუთხეში მდებარე საცხობიდან პურის სუნით, მშვიდად იღვიძებდა… სანამ ძველი საწყობის მძიმე ლითონის კარი არ გაიჯახუნა.
თავიდან ყველას ეგონა, რომ ქარი იყო. მაგრამ შემდეგ… სიჩუმე ჩამოვარდა. სიჩუმის შემდეგ კი კნავილი.
ერთმანეთის მიყოლებით, კატები გამოდიოდნენ ღია კარიდან. ორი კი არა, ხუთი კი არა – მხოლოდ პირველ რამდენიმე წუთში ორმოცდაათი იყო. ბეწვიანი, ზოლიანი, უკუდო, წითელი, თეთრი, შავი, ცალთვალა, დაკბენილი ყურით – თითოეული უნიკალური. მაგრამ ყველანი სვეტად მოძრაობდნენ, მხარდამხარ, ქალაქის მთავარი გზის – B-17-ისკენ.
„შენც ხედავ?“ – ჩურჩულით თქვა მცხობელმა გერტრუდამ და ფქვილში ფუნთუშა ჩააგდო.
„თუ ეს სიზმარია, არ გამაღვიძოთ. ან, პირიქით, მაშინვე გამაღვიძეთ“, – ჩაილაპარაკა პოლიციელმა იანმა ურწმუნოდ.
კატების მარში გზატკეცილზე
კატები გზატკეცილისკენ გაიქცნენ და რაც უფრო შორს მიდიოდნენ, მით უფრო მრავლად ხდებოდნენ. ისინი ხტებოდნენ ჩიხებიდან, ბაღებიდან და ავტოფარეხების სახურავებიდან, თითქოს უხილავ ბრძანებას იღებდნენ. უკვე ასზე მეტი იყო.
მანქანები ერთმანეთის მიყოლებით ჩერდებოდნენ. ზოგი იღებდა, ზოგი ისხდა, ზოგი იცინოდა. ერთმა მძღოლმა რეფლექსურად დააჭირა სიგნალს – და კატები… გაჩერდნენ.
მათ თავი ჯარისკაცებივით შეატრიალეს. ას სამოცი კატისებრი მზერა მასზე იყო მიპყრობილი.
მან შეწყვიტა სიგნალის დაკვრა.
კატები განაგრძობდნენ მოძრაობას.
ქაოსის მიზეზი: საიდუმლო რკინის კარს მიღმა
მერმა საგანგებო საბჭო მოიწვია. ხალხს ეშინოდა კატების გადავლა, მაგრამ პარალიზებული გზატკეცილი ასევე ნიშნავდა საცობებს, საავადმყოფოებს მედიკამენტების გარეშე და დაგვიანებულ მიწოდებას.
„უნდა გავარკვიოთ, საიდან მოდიან ისინი“, – თქვა ვეტერინარმა დოქტორმა ლორენცმა, კაცმა, რომელმაც ყველაფერი იცოდა კატების შესახებ… გარდა იმისა, თუ როგორ უნდა შეჩერებულიყო ისინი.
საღამოსკენ, მან, ჟურნალისტმა ემილიამ და ელექტრიკოსმა თომასმა გადაწყვიტეს იმავე ძველ საწყობში შესვლა.
შიგნით თევზის, თივის და… რძის სუნი იდგა. ყველგან თასები იყო. ოთახის ცენტრში კი ხანშიშესული ქალი იდგა ნაცრისფერ პალტოში, ჭაღარა თმა უკან შეკრული ჰქონდა და ხელში დიდი გასაღები ეჭირა.
„გაუშვი?“ იკითხა ემილიამ.
„მე გადავარჩინე“, უპასუხა ქალმა. „ხალხი ტოვებს მათ. მე კი ვაგროვებ. ახლა ასობით მათგანია. მაგრამ მათ მზის დანახვა სჭირდებოდათ. სულ მცირე, ერთი დღით მაინც.“
როგორ ცდილობდნენ ადამიანები ბეწვიანი არმიის შეჩერებას
სირენებმა არ უშველეს. კატებმა უბრალოდ ყურები გაბრტყელეს და წინ წავიდნენ.
ჯოხები და ბადეები – წარუმატებლობა. კატებმა ოსტატურად აიცილეს თავიდან დაბრკოლებები.
საკვები აღმოჩნდა მთავარი. ერთი ბიჭი, ლეონი, გზაზე თინუსის თასით გამოვიდა. ისინი გაჩერდნენ. ერთი. ორი. შემდეგ მთელი კოლონა.
ქალაქმა ტროტუარებზე საკვების თასების დალაგება დაიწყო და კატები გზიდან გადაიყვანა. მოხალისეებმა გადამზიდავები განათავსეს, ვეტერინარებმა ცხოველები გასინჯეს. ქაოსი ნელ-ნელა წესრიგს დაუბრუნდა.
დასასრული, რომელსაც არავინ ელოდა
საწყობიდან ქალმა თქვა:
„ისინი ახლა თქვენია. თქვენ გინდოდათ მათი შეჩერება. ახლა ეცადე შეიყვარო ისინი.“
მერმა გამოაცხადა:
„ოპერაცია „მიაუს ევაკუაცია: თავშესაფარი ყველა კატისთვის.“
შემდეგი კვირის დასაწყისისთვის:
143 კატამ იპოვა ახალი სახლი.
27 დარჩა თავშესაფარში.
და მხოლოდ ერთი, თეთრი მკერდით წითელი კატა, ყოველდღე აგრძელებდა საწყობის კართან მოსვლას. ის ელოდა.
ვის – არავინ იცოდა.
