ზაფხული ცხელი იყო, ზღვა მშვიდი, თითქოს ეძინა. სანაპიროზე ხალხი ზარმაცად თბებოდა მზეზე, ბავშვები ბუებით ხელში დარბოდნენ და მოზარდი, სახელად ლუკა (თუ გნებავთ, შეგიძლიათ მისი სახელი წაშალოთ) სხვებზე ცოტა უფრო შორს გაცურავდა, ყურის დასაწყისამდე. ის ხშირად მარტო მოდიოდა იქ სნორკელინგისთვის და თევზების საყურებლად.
იმ დღეს ყველაფერი ჩვეულებრივად ჩანდა: მზე, მარილიანი ნიავი, წყლის ცქრიალა. ლუკა ნაპირიდან დაახლოებით ასი მეტრის მოშორებით ცურავდა და ზურგზე იწვა, ისვენებდა. ტალღები ძლივს ირხეოდა. ის უკან დაბრუნებას აპირებდა, როდესაც რაღაც უცნაური იგრძნო – თითქოს ვიღაცამ ფეხი დაარტყა.
ის მოულოდნელად შებრუნდა და ფარფლი დაინახა. გული ჩაუვარდა. „ზვიგენი!“ – ეს იყო მისი პირველი აზრი. მაგრამ ერთი წამის შემდეგ მიხვდა, რომ ეს დელფინი იყო. დიდი, ნაცრისფერი, ჭკვიანი თვალებით. ლუკამ შვებით ამოისუნთქა, გაუღიმა კიდეც.
„გამარჯობა, ლამაზო…“ – ჩურჩულით თქვა მან, პასუხს არ ელოდა.
დელფინი უფრო ახლოს გაცურდა, წრე შემოუარა და შემდეგ ცხვირით ნაზად უბიძგა გვერდზე. ლუკას ეგონა, რომ უბრალოდ თამაშობდა. მაგრამ ცხოველი უცნაურად იქცეოდა – უკან დახევა დაიწყო, არა ნაპირისკენ, არამედ ღია წყლისკენ.
„ჰეი! რას აკეთებ?!“ – იყვირა ბიჭმა და შებრუნებას ცდილობდა.
თითქოს დელფინმა განზრახ გადაუღობა გზა. ლუკამ სცადა მის გარშემო შემოვლა, მაგრამ ის კვლავ გადაიხარა და კუდი წყალში ჩაარტყა. წყლის შხეფები სახეზე შეესხა.
პანიკა დაიწყო. ის ცურავდა, მაგრამ დელფინმა უკან დაბრუნების უფლება არ მისცა. შემდეგ, დაღლილი ლუკა გაჩერდა და უბრალოდ მიაჩერდა ცხოველს. ის ადგილზე ტრიალებდა, მოკლე ხმებს გამოსცემდა, თითქოს ეძახდა.
და უცებ კივილი გაიგონა. ძლივს გასაგონად – შორს, მაგრამ აშკარად ადამიანური. ქალის ხმა. ბავშვის.
ის შებრუნდა და დაინახა რაღაც კაშკაშა, რომელიც ყურის მეორე ბოლოში ტალღებზე მოძრაობდა. წითელი გასაბერი რგოლი. და ხელები, რომლებიც სასოწარკვეთილად ურტყამდნენ წყალს.
„ღმერთო ჩემო… ბავშვია!“ – ამოისუნთქა მან.
დელფინმა თითქოს გაიგო და წინ გაიწია. ლუკა მიჰყვა. ის უკანასკნელი ძალებით ცურავდა, გრძნობდა, როგორ მძიმდებოდა წყალი, ხელები კი დაღლილობისგან უკრავდა.
როდესაც უფრო ახლოს მიცურავდა, დაინახა დაახლოებით ხუთი წლის გოგონა. რგოლი გადაბრუნებულიყო და გოგონა ცდილობდა წყალში ჩავარდნას. ლუკამ მოახერხა მისი ხელის მოკიდება. გოგონა უკვე დაღლილი იყო, სახე გაფითრებული ჰქონდა. მან ის ზურგზე გადააბრუნა და იმ მომენტში იგრძნო, რომ ვიღაც ნაზად უბიძგებდა ქვემოდან.
დელფინი.
მან ხელი უბიძგა მათ, თითქოს წყალში დარჩენაში ეხმარებოდა. ლუკა ერთი ხელით ნიჩბოსნობდა, გოგონას ახლოს ეჭირა. ტალღები მის სახეს ეხებოდა, მაგრამ დელფინი არ შორდებოდა, ერთი მეტრითაც არ მოშორებულა.
ისინი არაღრმა წყალს მიადგნენ. ნაპირიდან კაცები მათ შესახვედრად გამოვარდნენ და ქვიშაზე გამოათრიეს. გოგონამ ხველა ატეხა, შემდეგ კი ცრემლები წამოუვიდა. დედა მუხლებზე დაეცა და ტიროდა.
და დელფინი… ნაპირთან დარჩა. რამდენიმე წამით წყალში იდგა და მათ უყურებდა. ლუკა წამოდგა, მიუახლოვდა და ცხოველმა რბილად დაარტყა კუდი წყალს – თითქოს დამშვიდობებას თხოვდა. შემდეგ შებრუნდა და სიღრმეში გაუჩინარდა.
„მან შენ მასთან მიგიყვანა“, – თქვა ერთ-ერთმა ქალმა. „მან იცოდა“.
მოგვიანებით, მაშველებმა აღმოაჩინეს, რომ დინება იმ დღეს მატყუარა იყო – ძლიერმა მორევმა ის ყურის ცენტრისკენ მიიზიდა. გოგონა რამდენიმე წუთში გაიტაცა. ვერავინ შეამჩნია. არავინ, სხვათა შორის, დელფინის გარდა.
მას შემდეგ, ლუკა ყოველდღე იწყებდა ამ ადგილას მოსვლას. ხანდახან ის ყვინთავდა და სადღაც ქვემოდან რბილ ტკაცუნს ესმოდა – თითქოს ვიღაც სიღრმიდან ელაპარაკებოდა.
და ყოველ ჯერზე, როცა ნაპირზე გამოდიოდა, უკან იყურებოდა.
რადგან ერთ დღეს, დილით ადრე, როდესაც პლაჟი ჯერ კიდევ ეძინა, მან კვლავ დაინახა ნაცნობი ფარფლი.
და მის გვერდით… პატარა დელფინი.
