სამი დღე იყო, რაც თოვდა. ქარმა სახეზე მახვილივით გაუკაწრა. ლუკა და მისი ორსული ცოლი, ემა, ქალაქიდან მიწიან გზაზე ბრუნდებოდნენ, როდესაც მანქანა გაჩერდა. უახლოესი სოფელი ათი კილომეტრის მოშორებით იყო. მისი ტელეფონი ნულოვან სიგნალს აჩვენებდა, ბენზინი ეცლებოდა და გარეთ ნამდვილი ქარბუქი მძვინვარებდა.
ემამ ამოიოხრა და ხელი მუცელზე მიიდო.
„ლუკა… მგონი იწყება.“
მან შეხედა და გაფითრდა. ქარი ძლიერდებოდა, ღამე სქელდებოდა, თოვლი საბურავებს ფარავდა. მან ძრავის ხელახლა ჩართვა სცადა, მაგრამ უშედეგოდ. მხოლოდ ძრავის ხრინწიანი ხმა და სიჩუმე ისმოდა.
„ვერ ვითმენთ.“ ლუკამ კარი გააღო, სიცივე სახეზე ურტყამდა. „უნდა წავიდეთ. იქ ძველი ტყის სახლი უნდა იყოს, გახსოვს?“
ემამ ძლივს მოახერხა გარეთ გასვლა. მისი ნაბიჯების ხმა თოვლში ჩაეფლო. ქარი ყურებში უსტვენდა. ოცი წუთიანი სიარულის შემდეგ ფეხებს ძლივს გრძნობდა.
„ლუკა, არ შემიძლია…“
მან მკლავებში ჩაავლო ხელი.
„მოითმინე. ცოტა ხანს კიდევ.“
ისინი ბრმად მიდიოდნენ, სანამ ქარბუქში ბნელი სილუეტი არ დაინახეს – მიტოვებული ქოხი. კარი გაიჭედა, ლუკამ მხარზე დაფა გადააგდო და შიგნით შევიდნენ.
იქ ციოდა, მაგრამ ქარი მაინც არ ქროდა. ლუკამ სწრაფად აანთო ცეცხლი, ძველი მოსასხამი იპოვა და იატაკზე გაშალა. ემა მძიმედ სუნთქავდა, მუცელზე ეჭიდებოდა.
„ლუკა, მოდის…“
ის დაბნეული იყო, მაგრამ ყველაფერი გააკეთა, რაც შეეძლო. ქურთუკი თავქვეშ ამოადო, ცეცხლზე თოვლი აადუღა და ყველაფერში ეძებდა დახმარებას. გარეთ ქარი ღრიალებდა – და უცებ, ამ ღრიალს შორის, კიდევ ერთი ხმა გაისმა – დაბალი, ხრინწიანი, ველური.
მგლის ღრიალი.
ლუკა გაშეშდა. შემდეგ – კედლის უკან ნაბიჯების ხმა. მძიმე, ნელი. მან კერიდან რკინის ჯოხი აიღო და კარის წინ დადგა.
„ახლა არა… ახლა არა…“
დაფები ჭრიალებდა. კარებში უზარმაზარი ნაცრისფერი ჩრდილი გამოჩნდა. მგელი. თვალები – ყვითელი, დაკვირვებული. არა ღრენდა. უბრალოდ უყურებდა.
ემა ტკივილისგან იყვირა. ლუკამ ერთი ნაბიჯი გადადგა წინ. მგელი არ განძრეულა. მხოლოდ ჩუმად დახარა თავი.
წუთები საათებივით გაწელა.
კივილი. ჩურჩული. ტირილი. და უცებ – ხმა, რომელმაც ყველაფერი დაფარა. დაბალი, გამხდარი, ცოცხალი.
ახალშობილის ტირილი.
ლუკამ ბავშვი აიყვანა ხელში, ქურთუკში გაახვია. ემამ გაიღიმა, დაღლილმა და ჩურჩულით თქვა:
„ცოცხალია…“
შემდეგ ლუკამ მიხვდა – მგელი ისევ კართან იდგა. იდგა. უყურებდა. არ მიდიოდა.
ის მიუახლოვდა და ცხოველი ოდნავ უკან დაიხია, მაგრამ არ გაიქცა. ის უბრალოდ შესასვლელთან დაწვა, კუდით თათებს იფარავდა.
ასე გაატარეს ღამე – ოჯახი შიგნით იყო, მგელი გარეთ. ქარი ყმუოდა, მაგრამ ქოხთან ხმა არ ისმოდა. თითქოს მხეცი იცავდა მათ.
როდესაც გათენება დაიწყო, ქარიშხალი ჩაცხრა. ლუკა გარეთ გავიდა. მგლის კვალი ტყის სიღრმეში მიდიოდა. ბილიკებთან ძველი ძვალი ეგდო – როგორც საჩუქარი.
რამდენიმე საათის შემდეგ მაშველებმა ისინი იპოვეს. და როდესაც ლუკამ უთხრა, რომ მგელი მთელი ღამე იცავდა მათ, არავინ დაიჯერა.
მაგრამ შემდეგ ერთ-ერთმა მაშველმა თქვა:
„უცნაურია. ქოხის გარშემო თოვლი ხელუხლებელია. არც ერთი ცხოველის კვალი არ არის, გარდა ერთი წრისა – თითქოს მთელი ღამე დადიოდა და იცავდა.“
მას შემდეგ, ყოველწლიურად, მათი ვაჟის დაბადების დღეს, ლუკა იმ ქოხში ბრუნდება. ის ხორცის ნაჭერს მოაქვს და კართან ტოვებს. და ყოველ გათენებაზე, მის გარშემო თოვლი გათელილია.
მას მგელი აღარასდროს უნახავს. მაგრამ მან იცოდა: ის, ვინც იმ ღამეს მოვიდა, შემთხვევით არ მოსულა.
