უბრალოდ მინდოდა ჩემი შვილის ზამთრის ტანსაცმლის მოწესრიგება. არაფერი განსაკუთრებული: კარადიდან ქურთუკები, შალის სვიტერები, შარფები – ყველაფერი, რაც გაზაფხულიდან იყო დაკეცილი – გამოვიტანე. გადავწყვიტე, რომ რადგან აცივდა, დრო იყო, გამერეცხა და ჩასაცმელად მომემზადებინა.
დღე მზიანი და წყნარი იყო, მსუბუქი ნიავი უბერავდა სარეცხს და მიხაროდა, რომ გაშრობის შემდეგ ტანსაცმელს სუფთა ჰაერის სუნი ასდიოდა. ტანსაცმელი ღობესთან თოკზე დავკიდე და ჩემს საქმეს შევუდექი.
საღამოს ყველაფერი მშრალი იყო. ტანსაცმელი ჩამოვიღე და კალათაში ჩავდე. შემდეგ ჩემს თვალში უცნაური რამ მოხვდა: ჩემი შვილის ერთ-ერთი სვიტერის მანჟეტზე პაწაწინა ყვითელ-თეთრი ლაქები იყო. პაწაწინა, ყაყაჩოს თესლივით, მკვრივ წერტილებად დაწყობილი.
თავიდან ვიფიქრე, იქნებ მტვერი, გამხმარი ბალახი ან რაიმე სახის მტვერი. მაგრამ როდესაც შევნიშნე, რომ ერთ-ერთი ეს ლაქა გადაადგილდა… ნამდვილი ჟრუანტელმა დამიარა.
სვიტერი სახლში შევიტანე, კაშკაშა შუქი ავანთე, გამადიდებელი შუშა ავიღე და მივხვდი: ეს კვერცხები იყო. ნამდვილი. და არა უბრალოდ… ჩრჩილის კვერცხები. ისინი მჭიდროდ იყო მიკრული ქსოვილის ძაფებზე.
რატომ არის ეს საშიში?
მოგვიანებით გავიგე, რომ ჩრჩილები ძალიან მგრძნობიარენი არიან მატყლისა და ადამიანის ოფლის სუნის მიმართ, მაშინაც კი, თუ ნივთი გარეცხილია. და თუ ტანსაცმელს გარეთ გააშრობთ, მწერები ადვილად დადებენ კვერცხებს მათზე. განსაკუთრებით თუ სარეცხი ბუჩქებთან ან ხეებთან ახლოს არის გაშრობილი.
ჩვენთანაც ზუსტად ასეა: ჩვენი ტანსაცმლის თოკი ღობესთან ჰკიდია.
ყველაზე ცუდი ის არის, რომ კვერცხები თითქმის უხილავია. რომ არ გამომრჩენოდა, რამდენიმე დღეში ლარვები გამოჩნდებოდნენ. ეს პაწაწინა პარაზიტები ქსოვილს შიგნიდან ღრღნიან და ნახვრეტები მაშინ ჩნდება, როცა ვერაფერს იხსნიან. შემდეგ კი კარადაში არსებულ სხვა ნივთებზე გადადიან.
რა გავაკეთე
ძალიან შემეშინდა და ვიმოქმედე:
ყველაფერი ისევ გავრეცხე – ყველაზე მაღალ ტემპერატურაზე.
გარეცხვის შემდეგ, თითოეული ნივთი ცხელი უთოთი გავაუთოე ნესტიანი ქსოვილით, რომ ცოცხალი არსებები გამენადგურებინა.
კარადიდან ყველა ტანსაცმელი გამოვიტანე, თაროები გავრეცხე და თითოეული ნივთი დავახარისხე.
ლავანდის პაკეტები და კედრის ნაჭრები კარადაში შევინახე – ჩრჩილები ამ სუნს ვერ იტანენ.
და გადაწყვეტილება მივიღე: შალის და თბილ ტანსაცმელს გარეთ აღარ გავაშრობ. მხოლოდ შიგნით ან შემინულ აივანზე.
რა მასწავლა ამან
ვერ წარმოვიდგენდი, რომ უვნებელი რეცხვა მთელი ჩემი გარდერობისთვის საფრთხედ იქცეოდა. აღმოჩნდა, რომ საკმარისია მხოლოდ ერთი პატარა რამ – შეუმჩნეველი ლაქა სახელოზე.
ახლა ყოველთვის:
გაშრობის შემდეგ ყურადღებით ვამოწმებ ტანსაცმელს,
განსაკუთრებით შალის, ქაშმირის და ნატურალური ქსოვილების.
ნივთებს მანამ არ ვინახავ, სანამ არ დავრწმუნდები, რომ უსაფრთხოა.
შეამოწმე შენი ტანსაცმელი. რაც სუფთა და სუფთა ჩანს, შესაძლოა საფრთხე იმალებოდეს.
ჯობია რამდენიმე წუთი დახარჯო, ვიდრე გარდერობის ნახევარი გადააგდო.
