ეს იყო საქველმოქმედო ზამთრის ბალი – ძველი სასახლის საბანკეტო დარბაზი, ბროლის ჭაღებით, თეთრი შროშანების სურნელით და მარმარილოს იატაკზე კაბების რბილი შრიალით. მე ქმრის გვერდით მივდიოდი, ხელი მეჭირა და ვგრძნობდი, რომ ის ჩემს მიმართულებით არც კი იყურებოდა. ყველაფერი, რაც ჩემში იყო, მეუბნებოდა, რომ რაღაც რიგზე არ იყო.
„მალე მოვალ“, – თქვა მან, ხალხში ვიღაც შენიშნა და სტუმრებს შორის გაუჩინარდა.
მარტო დავრჩი. მუსიკა რბილად უკრავდა, თითქოს სიმართლეს მალავდა. და უცებ – ჩემი მზერა ოთახის ცენტრში დაეცა.
ის.
ჩემი ქმარი.
და… ის.
მაღალი, გამხდარი, ვერცხლისფერ კაბაში. ისინი ნელ ვალს ცეკვავდნენ – ძალიან ახლოს. მისი ხელი წელზე ედო, თითები ნელა ეხებოდა ზურგის ქსოვილს. ის გაიღიმა – ღიმილი, რომელიც ოდესღაც მხოლოდ ჩემთვის ჰქონდა.
შიგნიდან გამიცივდა. მარჯვენა ხელის თითები თითქოს ბეჭდისკენ მიწვდა.
მაგრამ არ მივუახლოვდი. სცენა არ მოვაწყვე. უბრალოდ ვიდექი და ვუყურებდი — თითქოს სხვის ცხოვრებას ვაკვირდებოდი.
როდესაც მუსიკა შეწყდა, ის მისკენ დაიხარა და ყურში რაღაც ჩასჩურჩულა. გოგონამ გაიცინა. და ის… მან ვერც კი შეამჩნია, რომ რამდენიმე ნაბიჯის მოშორებით ვიდექი.
ჩავისუნთქე.
წინ წავედი.
მხოლოდ მაშინ შემობრუნდა, დამინახა — და გავშეშდი. მაგრამ მე ჩუმად ვიყავი. მშვიდად, ყვირილის გარეშე, ცრემლების გარეშე. ნიშნობის ბეჭედი მოვიხსენი.
მარმარილოს იატაკის რბილი მეტალის ხმა უფრო ხმამაღლა ჟღერდა, ვიდრე ყველა ორკესტრული მუსიკა.
ვიღაცამ ამოიოხრა. ვიღაცამ შებრუნდა.
და ის… იქ იდგა. და სიტყვის თქმის დრო არ ჰქონდა.
შევბრუნდი, კაბის კიდე ავიღე და გასასვლელისკენ წავედი. უკანმოუხედავად.
ქუჩაში თოვლისა და ღამის ჰაერის სუნი იდგა. კანზე სიცივე ვიგრძენი — და შიგნით უცნაური სიმსუბუქე. თითქოს დიდი ხნის შემდეგ პირველად შემეძლო ღრმად სუნთქვა.
ჩემს უკან ნაბიჯების ხმა გაისმა.
“მოიცადე!” მისი ხმა. „ყველაფერს აგიხსნი!“
მოვბრუნდი. დამშვიდდი.
„აღარ არის საჭირო“, – ვუთხარი. „ყველაფერი სიტყვების გარეშე ამიხსენი“.
და წამოვედი.
მეორე დღეს ბალი ქალაქის სასაუბრო თემა იყო. მაგრამ აღარ მაინტერესებდა. წინ სიჩუმე, ცარიელი ბინა და ახალი ცხოვრება მელოდა – ტყუილის, მოლოდინების გარეშე, მაგრამ თავისუფლების ნამდვილი სუნთქვით.
და ბეჭედი… იმ დარბაზის ცივ მარმარილოზე დარჩა.
