ეს მოხდა ჩვეულებრივ მზიან დღეს, როდესაც თითქოს არაფერი საშინელი არ მოხდებოდა მსოფლიოში.
ალექსეი სამსახურიდან სახლში ბრუნდებოდა. მისი მარშრუტი ყოველთვის გადიოდა რკინიგზის გადასასვლელზე – წყნარ, ნახევრად მიტოვებულზე, სადაც მატარებლები იშვიათად გადიოდნენ. ის დადიოდა, მუსიკას უსმენდა, მომავალ შაბათ-კვირაზე ფიქრობდა, როდესაც უეცრად შენიშნა მოძრაობა რელსებს შორის.
ის გაჩერდა.
რაღაც მოძრაობდა ლიანდაგის შუაგულში, თასმებზე.
თავიდან იფიქრა, რომ ეს ნაგავი იყო, ქსოვილის ნაჭერი, ქარი. მაგრამ უფრო ახლოს დათვალიერებისას მიხვდა, რომ ეს პატარა მელა იყო. მჭიდრო, მოწითალო-ყავისფერი, კანკალებადი არსება ცდილობდა გაქცევას, მაგრამ მისი თათი ლითონის რელსებს შორის იყო მოქცეული. ის კანკალებდა და წივილ-კივილით აჭყივდა – და ამ ხმამ ალექსის შიგნიდან შეკუმშა.
მან მიმოიხედა ირგვლივ – ცარიელი. არც ხალხი, არც ხმა. მხოლოდ მსუბუქი ნიავი და შორეული სიგნალების ექო.
„მოთმინება იყავი, პატარავ“, – ჩაილაპარაკა ალექსეიმ და ლიანდაგზე ავიდა.
ის დაიჩოქა და ფრთხილად გაუწოდა ხელი. მელას ბოკვერმა გაძრომა სცადა, მაგრამ მისი თათი მყარად იყო ჩაჭედილი საძილე საწოლსა და მოაჯირს შორის. ალექსეიმ ლითონის აწევა სცადა, მაგრამ ის არ იძვროდა. მან უფრო ძლიერად მოქაჩა – უშედეგოდ.
და შემდეგ – მან გაიგო.
დაბალი, შორეული ღრიალი.
ის გაშეშდა. თავი ასწია. შორს, მოსახვევში, თეთრი ციმციმი აელვარდა – ფარები.
მატარებელი.
ხმა ყოველ წამს უფრო ძლიერდებოდა. ჰაერი კანკალებდა, მეტალის რიტმი ახლოვდებოდა და ალექსეის შიგნით ყველაფერი გადატრიალდა.
მან მიხვდა: თუ ახლა წავიდოდა, მელას ბოკვერი მოკვდებოდა. თუ დარჩებოდა, მოკვდებოდა.
დრო თითქოს გაჩერდა.
ის კვლავ დაიხარა და თათის გათავისუფლება სცადა.
“წამოდი… გთხოვ, წამოდი…” – ამოისუნთქა მან. მელას ბოკვერმა საცოდავად შესძახა, მისი პატარა სხეული კანკალებდა. ალექსეიმ ხელით ჰალსტუხი მიამაგრა და იგრძნო, როგორ მოძრაობდა ლითონი – ძლივს, მაგრამ მოძრაობდა!
უფრო ძლიერად მიქაჩა და იგრძნო, როგორ ეხეთქებოდა ხელისგულების კანი ქვებს.
ღრიალი ყრუ ხდებოდა.
ყოველ წამს მის ქვეშ ლიანდაგები უფრო ინტენსიურად ვიბრირებდა. ჰაერი მტვრით, კანკალითა და ჭექა-ქუხილით ივსებოდა.
და უცებ – ტკაცუნი!
თათი გათავისუფლდა.
მელას ბოკვერი გათავისუფლდა და, თითქოს ყველაფერი ესმოდა, პირდაპირ მის მკლავებში ჩახტა. ალექსეი წამოდგა, პატარა არსებას ჩაეჭიდა და ნაპირისკენ გაიქცა.
სწორედ ამ დროს მატარებელი გაიარა – ღრიალითა და სტვენით, ქარის მიერ დარტყმით, რომელმაც ფეხებიდან წააქცია. ის ბალახში დაეცა და მელას ბოკვერი მკერდზე მიიჭირა.
ხმაური თანდათან ჩაცხრა. ჰაერი ისევ სუფთა გახდა. ის იქ იწვა, მძიმედ სუნთქავდა და გრძნობდა, როგორ კანკალებდა პატარა, ცოცხალი არსება მის ხელქვეით.
„კარგადაა, კარგადაა… კარგად ხარ“, – ჩურჩულით თქვა მან.
მელამ მას ქარვისფერი თვალებით შეხედა – შეშინებული, მაგრამ სიცოცხლით სავსე. ალექსიმ ფრთხილად გაუშვა იგი და კოჭლობით გაემართა ტყისკენ, ერთხელ უკან მოიხედა, თითქოს დამშვიდობებას თხოვდა.
ალექსეი ბალახზე იჯდა და ვერ იჯერებდა, რომ ყველაფერი დამთავრდა. ხელისგულები სისხლიანი ჰქონდა, გული კი ისე უცემდა, თითქოს ამოფრქვევას აპირებდა. გამგზავრებულ მატარებელს შეხედა და მხოლოდ მაშინ მიხვდა, რამდენად ახლოს იყო.
დიდხანს იჯდა იქ და ცდილობდა გაეგო, რა მოხდა.
და როგორც კი წასვლას აპირებდა, უეცრად შენიშნა სისხლის პატარა წვეთი და წითელი ბეწვის ღერი შპალებზე.
აიღო ისინი და ჩაფიქრებულმა ხელში ჩაიგდო.
შემდეგ კი ლითონზე ნაკაწრი დაინახა, სადაც მისი თათი გაეჭედა. ბუნდოვანი, მაგრამ ასოების მსგავსი.
სამი მოხრილი სიმბოლო, თითქოს კლანჭებით იყო გაკაწრული:
„ცოცხალი“.
