ეს მოხდა წყნარ ამერიკულ გარეუბანში – სადაც ერთნაირი სახლები დგას ზედიზედ, გაზონები მილიმეტრამდეა გაკრეჭილი და დილაობით ყავისა და ახალი ბალახის სუნი ასდის.
თომას რიდი იქ მხოლოდ სამი თვე ცხოვრობდა. განქორწინების შემდეგ მას სიმშვიდე, სიმარტივე და ახალი დასაწყისი სურდა.
იმ დღეს მზიანი ამინდი იყო. ფანჯარასთან გაზეთს კითხულობდა, როდესაც უცნაური ხმა გაიგონა – დაბალი, ხრინწიანი, თითქოს ვიღაც წუწუნებდა.
შემდეგ – დარტყმა. და ხმამაღალი, ველური ღრიალი.
თომასი წამოდგა, კარისკენ წავიდა და სუნთქვაშეკრული, სათვალიდან გაიხედა.
ნანახმა უკან დაიხია.
პირდაპირ მისი სახლის წინ, ტროტუარზე, კაცი დათვს ებრძოდა. ნამდვილ, უზარმაზარ დათვს, მზეზე სველი ყავისფერი ბეწვით. კაცს – მაღალს, დახეულ ქურთუკში – რკინის მილი ეჭირა და ცდილობდა მხეცის გაძევებას, რომელიც მასზე ღრენით და კბილების გამოჩენით მოდიოდა.
სცენა იმდენად არარეალური ჩანდა, რომ თომასის ტვინმა არ დაიჯერა.
მაგრამ ხმები – ბაკუნი, მძიმე სუნთქვა, ლითონის ჭრიალი ასფალტზე – რეალური იყო.
შემდეგ კი მან ქალის კივილი გაიგო.
„დევიდ! უკან გადი! შორს დაიჭირე თავი!“
თომასი დაიძაბა. ქალი ღობესთან იდგა, ხელში ბავშვი ეჭირა – ტიროდა და ყვიროდა, მაგრამ კაცი არ უსმენდა. ის მათ იცავდა.
დათვი ღრიალებდა და წინ გადახტა. დევიდმა მას მილით დაარტყა, მაგრამ მხეცი კიდევ უფრო გაცოფდა. თომასს პოლიციის გამოძახება სურდა, მაგრამ მისი ხელი არ ემორჩილებოდა. ყველაფერი ძალიან სწრაფად ხდებოდა.
რაღაც მომენტში მხეცმა დავითი მიწაზე დააგდო. ქალი იკივლა.
და უცებ – დათვი გაჩერდა.
მისი თავი ნელა შებრუნდა თომასის სახლისკენ.
პირდაპირ კარის სათვალისკენ.
თომასი გაიყინა. პაწაწინა მინაში მან შავი თვალების წყვილი დაინახა. ისინი ცხოველური არ იყო. მათ… ცნობიერება ჰქონდათ.
მზერა არ იყო გააფთრებული – ის შეგნებული იყო. თითქმის ადამიანური.
უკან დაიხია, გული ყურებში უცემდა. გარედან მძიმე სუნთქვა ისმოდა. კარზე რაღაც გაკაწრა. შემდეგ – სიჩუმე.
როდესაც ისევ გაიხედა, მხეცი გაქრა.
დევიდი მიწაზე იწვა, სუნთქვა ეკვროდა და ქალი მისკენ გაიქცა, ტირილით. თომასმა კარი გააღო და გარეთ გაიქცა.
„ღმერთო ჩემო, ცოცხალი ხარ?“ იყვირა მან.
კაცმა ნელა ასწია თავი. სახე სისხლიანი ჰქონდა, მაგრამ მზერა ნათელი ჰქონდა.
„მას მოკვლა არ უნდოდა“, – თქვა მან ჩახლეჩილი ხმით. „ის უბრალოდ… ჩემთან მოვიდა“.
„ვინ?“ იკითხა თომასმა.
„დათვი“, – უპასუხა დევიდმა. „მახსოვს“. ორი წლის წინ, ალასკაში, მე ის ჩემი შვილის გადასარჩენად ვესროლე. მეგონა, მკვდარი იყო… მაგრამ როგორც ჩანს, არ იყო.
ის წამოდგა, ერთ მუხლს მძიმედ დაეყრდნო და ტყისკენ გაიხედა.
„ახლა კი მიპოვა“.
თომასი იდგა და არ იცოდა, რა ეთქვა. ქალი ბავშვს მკერდზე იჭერდა და ტიროდა.
დავითი კი ხეებისკენ იყურებოდა. უცებ გაფითრდა.
„არ წასულა“, – ჩაიჩურჩულა მან.
ბუჩქების უკნიდან შრიალის ხმა გაისმა.
მაგრამ სხვა არავინ ჩანდა. მხოლოდ მსუბუქი ნიავი შრიალებდა ბალახს.
პოლიცია ოცი წუთის შემდეგ მოვიდა. ყველაფერი დაათვალიერეს – კვალი თითქმის არ იყო. მხოლოდ ერთი უზარმაზარი თათის ანაბეჭდი კარიბჭესთან და მუქი ლაქა ასფალტზე.
საღამოსკენ ყველაფერი სიჩუმეში იყო. თომასმა საბოლოოდ ჩაკეტა კარი და შუქი აანთო.
მაგრამ ძილი არ ეწვია.
დილისკენ კარს მიუახლოვდა და გადაწყვიტა, დარწმუნებულიყო, რომ ყველაფერი სიჩუმეში იყო. სათვალთვალო ნახვრეტიდან გაიხედა.
და გაიყინა.
ბილიკზე, სადაც დღის დასაწყისში ჩხუბი მოხდა, დათვის საყელო ეგდო. გაცვეთილი, ლითონის, დაფით.
უფრო ახლოს გაიხედა. დაფაზე ამოტვიფრული იყო:
ტ. რიდის საკუთრება
თომასი ნელა დაიხია კარიდან და იგრძნო, როგორ შესცივდა ზურგში.
ბოლოს და ბოლოს, მას არასდროს ჰყოლია შინაური ცხოველი.
და მაინც…
დაფის უკანა მხარეს კიდევ ერთი სიტყვა იყო ამოტვიფრული, რომელიც ნაკაწრების ქვეშ ძლივს შესამჩნევი იყო:
„სახლი“.
