ეს მოხდა ინსბრუკის მახლობლად მდებარე პატარა სოფელში, სადაც ფერდობები პირდაპირ უფსკრულში ეშვება და ვიწრო სოფლის გზა კლდის გასწვრივ გადის. იქ ახალგაზრდა დედა, ანა მეიერი, ცხოვრობდა თავის ექვსი თვის ქალიშვილთან, ლიზასთან და მის ქმართან, მარტინთან, ფერმერთან ერთად.
იმ დილით ყველაფერი ჩვეულებრივად იყო. მარტინი წასული იყო – ის საკვების საყიდლად იყო გასული – და ანამ გადაწყვიტა ქალიშვილი საძოვარზე გაესეირნა. ცა მოწმენდილი იყო, ცხენები ზარმაცად აჭყლიტავდნენ ღობესთან ახლოს ბალახს და ანამ, მომღიმარი სახით, ეტლი გადააგორა ხალხმრავალ ბილიკზე.
ის ჭიშკართან გაჩერდა, რომ ლიზასთვის საბანი გაესწორებინა. ქარი სახეში უბერავდა და ჰაერში ახალი თივის სუნი იდგა. ყველაფერი მშვიდი ჩანდა – სანამ ქარის ნაკადმა ჭიშკარს საკეტი არ მოგლიჯა. ანა მხოლოდ ერთი წამით იყო გაფანტული.
და ეს წამი საკმარისი იყო. ოდნავ დახრილი გაჩერებული ეტლი ნელა მიიწევდა წინ. თავიდან, ჩუმად, თითქმის შეუმჩნევლად. შემდეგ, უფრო სწრაფად. ბორბლები ხრეშზე სრიალებდა.
ანა შებრუნდა და იყვირა.
„ლიზა!“
მაგრამ გზა პირდაპირ კლდისკენ მიდიოდა. მისი ფეხები თითქოს მიწაზე იყო ფესვგადგმული – ეტლისგან რამდენიმე მეტრი აშორებდა და იცოდა, რომ ვერ მიაღწევდა.
და უცებ ცხენების ფეხების ჩხაკუნი გაისმა.
მაღალი, წაბლისფერი ცხენი შუბლზე თეთრი ლაქით გამოვიდა საძოვრიდან და ჩლიქებით მიწას ანადგურებდა. ეს მათი ფაშატი იყო, ბელა, მშვიდი, მორჩილი და არასდროს ყოფილა ღობის გარეთ.
ბელა გატეხილ ჭიშკარს გადაახტა და ჭიხვინით პირდაპირ მოძრავი ეტლისკენ გაიქცა. რამდენიმე წამში დაეწია მას, მკერდი სახელურში ჩაარტყა და მარშრუტიდან გადააგდო. ეტლი კიდიდან რამდენიმე ნაბიჯში გვერდზე გადაბრუნდა.
ანა მივარდა და კანკალით აიყვანა ლიზა. ბავშვი ტიროდა, მაგრამ უსაფრთხოდ იყო.
შებრუნდა – ბელა უძრავად იდგა, მძიმედ სუნთქავდა და დიდი, ჭკვიანი თვალებით უყურებდა მათ.
მოგვიანებით, ვეტერინარმა თქვა, რომ ცხენს ფეხი ჰქონდა დაზიანებული – დარტყმა ძალიან ძლიერი იყო. თუმცა, ბელა გადარჩა.
ამ ინციდენტის შემდეგ, ანა ეტლი მუხრუჭის გარეშე აღარასდროს ტოვებდა და ხშირად იმეორებდა:
„ღმერთმა ანგელოზი გამოგვიგზავნა… მხოლოდ ჩლიქებით“.
მოგვიანებით ადგილობრივმა გაზეთებმა ეს ამბავი გააშუქეს. ხალხი ბელას სანახავად მოდიოდა და სტაფილოსა და შაქარს მოჰქონდა.
ახლა კი კლდის მახლობლად ღობეზე დაფა ჰკიდია:
„ამ ადგილას ცხენმა ბავშვი გადაარჩინა. და ხალხს შეახსენა, რომ ზოგჯერ ყველაზე სუფთა გულები ადამიანები არ არიან“.
