ყველაფერი ერთ ჩვეულებრივ დილას დაიწყო პატარა ევროპულ სოფელ ბელვილში.
ფერმერი ჯონათან რიდი, მაღალი კაცი, გაჭაღარავებული საფეთქლებით და დაღლილი თვალებით, თავის ცხოველებს კვებავდა, როდესაც ეზოდან უცნაური ხმაური გაიგონა. მისი ღორი, მოლი, მიწას ფხეკდა, თითქოს მის ქვეშ საგანძური ყოფილიყო დამალული.
„ჰეი, რა იპოვე იქ, გოჭო?“ ჩაიცინა მან, მიახლოებისას.
მაგრამ როდესაც მოლიმ წკმუტუნი და უკან დახევა დაიწყო, ჯონათანმა მიხვდა, რომ რაღაც რიგზე არ იყო. მის ქვეშ მიწა ფხვიერი იყო და მისგან სუსტი, ნესტის სუნი გამოდიოდა, რომელიც ძველ თიხასა და რკინას აგონებდა.
მან ნიჩაბი აიღო. რამდენიმე წუთის შემდეგ, დაახლოებით ნახევარი მეტრის სიღრმეზე, მიწიდან ჟანგიანი საკინძებით დაფარული ხის ყუთის კუთხე გამოჩნდა.
ყუთი ძველებურად გამოიყურებოდა – ხე გაშავებული იყო და საკეტი ძლივს იჭერდა.
ჯონათანმა მეზობლებს დაურეკა. პირველი მოვიდა ქალბატონი გრეისი, ხანდაზმული ქვრივი, რომელიც ახლოს ცხოვრობდა. მის უკან მოზარდი თომასი იყო, რომელიც ყოველთვის ცნობისმოყვარე იყო ყველანაირი საიდუმლოების მიმართ.
„არ შეეხო, ჯონ! იქნებ სამხედროა?“ იყვირა მან, მაგრამ უკვე გვიანი იყო.
კაცმა ფრთხილად გააღო სახურავი ხელჯოხით. საკეტი დააწკაპუნა და სახურავი ჭრიალით გაიხსნა.
ყველა გაშეშდა.
შიგნით უცნაური ნივთები ეყარა: ანტიკური თოჯინა თვალების გარეშე, რამდენიმე ფოტოსურათი გაცვეთილ ჩარჩოებში და ლითონის მედალიონი, რომელზეც 1913 წლის თარიღი იყო ამოტვიფრული.
მათ ქვეშ კონვერტი იდო, რომელიც დალუქული იყო ცვილით და რომელზეც ინიციალები ე.ვ. ეწერა.
„იქნებ ეს ვილსონების სახლიდანაა? მათი მამული აქ ასი წლის წინ იდგა“, – ჩურჩულით თქვა ქალბატონმა გრეისმა.
მაგრამ როდესაც ჯონათანმა კონვერტი გახსნა, სახე გაუფერმკრთალდა.
შიგნით ძველი ხელით დაწერილი წერილი იდო. ეწერა:
„თუ ამას კითხულობ, წყევლა ისევ გაიღვიძა. მედალიონს არ შეეხო. ის მას ეკუთვნის.“
წერილის ქვეშ ფოტოსურათი იყო – ქალი გრძელ კაბაში, რომელიც ძველ ჭასთან იდგა. მის უკან კი ჩრდილი იყო, რომელიც ადამიანის სილუეტს ჰგავდა ცარიელი თვალებით.
თომასი ნერვიულად გაეცინა:
„მოდი, ხუმრობაა. უბრალოდ საშინელი ისტორიაა.“
მაგრამ უცებ თოჯინა ამოძრავდა.
ყველამ იკივლა. ჯონათანმა ყუთის სახურავი დააგდო, მოლიმ კი ისევ იკივლა და გაიქცა.
მეორე დღეს სოფელში უცნაური რამ დაიწყო: რძე ღამით ამჟავდა, ხალხს სარკეები დახეთქა და ძველი ჭა, სადაც მოლი თხრიდა, ღამით ჩუმ კვნესას იწყებდა.
ადგილობრივები ცდილობდნენ ჯონათანის დარწმუნებას, რომ ყუთი იქ დაებრუნებინა, სადაც იყო, მაგრამ ის გაქრა – წერილთან და მედალიონთან ერთად.
ერთი კვირის შემდეგ ფერმა დაცარიელდა. ხალხი ამბობდა, რომ ღამით ვიღაცამ მათ კარზე დააკაკუნა და მათი სახელი დაიძახა… ჯონათანის ხმით.
ახლა მისი სახლის წინ აბრაა:
„არ თხაროთ, თუ სიმართლის გასაგებად მზად არ ხართ.“
და მოლი ღორი… ის აღარავის უნახავს.
