ალექსეი ტიპიური დღის შემდეგ სახლში ბრუნდებოდა. ჩანთა მხარზე გადაეკიდა, ფიქრები კი იმაზე იყო კონცენტრირებული, თუ რა მოემზადებინა ვახშმისთვის. მზე უკვე ჩადიოდა და ეზოში სიჩუმე იყო, თითქმის ძილიანი.
მან უკვე გასაღები საკეტში ჩაყო, როდესაც თვალის კუთხით შენიშნა მოძრაობა მის ფეხებთან.
თავიდან ტოტი ჩანდა. სქელი, მუქი, მზეზე ბზინვარე. მაგრამ შემდეგ ტოტი გადაადგილდა.
ალექსეი გაშეშდა. ქვედა საფეხურზე, ნელა და შეუფერხებლად იკლაკნებოდა უზარმაზარი გველი.
წამები მარადისობასავით გაიწელა. მას ესმოდა მისი გულისცემის ხმამაღალი ცემა მკერდში და ყელი გამომშრალი ჰქონდა. გველმა თავი ასწია და მათი მზერა შეხვდა ერთმანეთს.
მას არ ახსოვდა ერთი ნაბიჯით უკან დახევა. შემდეგ კიდევ ერთი. და კიდევ ერთი.
მხოლოდ ის ახსოვდა, რაზეც ფიქრობდა: „რა?! აქ?! ქალაქის საზღვრებში?!“
მან იცოდა, რომ ახლოს პატარა ტყე იყო. მაგრამ ასეთი არსება სახლამდე რომ აძვრებოდა… ეს არ შეიძლებოდა მომხდარიყო.
და შემდეგ, რამდენიმე წამის შემდეგ, ალექსიმ შენიშნა დეტალი, რომელმაც ზურგში ჟრუანტელი აუტყდა.
გველის კისერზე რაღაც საყელოს მსგავსი იყო. თხელი, მუქი ზოლი, ძველი ელასტიური ზოლის ან თასმის მსგავსი.
ეს არ იყო გარეული გველი.
მან მაშველები გამოიძახა, თვალს არ აშორებდა. როდესაც ისინი მივიდნენ, ალექსეი გაოგნებული იდგა და უყურებდა, როგორ ზარმაცად მიცურავდა გველი კარისკენ, თითქოს იცოდა, სად მიდიოდა.
როდესაც სპეციალისტები მივიდნენ, თვალებს არ უჯერებდნენ: ეს იშვიათი სახეობა იყო, რომელიც ამ რეგიონისთვის არ იყო მკვიდრი. შეიძლებოდა თუ არა მისი მოშინაურება, გაქცევა ან გაშვება? მაგრამ ყველაზე უცნაური ის იყო, რომ საყელოს ქვეშ პატარა ლითონის ეტიკეტი იპოვეს.
ზე ამოტვიფრული იყო:
„No. 7. სახლი“.
ვერავინ მიხვდა, საიდან მოვიდა.
მაგრამ მას შემდეგ ალექსეი მშვიდად ვეღარ ბრუნდებოდა სახლში – ყოველ საღამოს კიბეებს იყურებოდა.
და ზოგჯერ, განსაკუთრებით წყნარ, თბილ საღამოებში, ეგონა, რომ ისევ კართან რბილ შრიალს ესმოდა…
