ნიკა სამსახურში მიმავალ გზაზე ყოველთვის ამ სახლს ჩაუვლიდა. ძველი, დახრილი, ჩამსხვრეული ფანჯრებითა და აქერცლილი თაბაშირით. ოდესღაც ლამაზი, მოჩუქურთმებული ფანჯრის ჩარჩოებით, ახლა თითქოს დავიწყებული იყო. გაზაფხულზე მის გარშემო მხოლოდ სარეველები და ჟანგიანი ბალახი იზრდებოდა, კედლებზე კი გრაფიტის კვალი იყო.
ყოველ ჯერზე, როცა ნიკა მას უყურებდა, უცნაურ სევდას გრძნობდა. ის ფლორისტად მუშაობდა და ჩვევად ჰქონდა, ირგვლივ ყველაფერი გამოეცოცხლებინა – ძველი ქილები ვაზებადაც კი გადაექცია.
ერთ შაბათ-კვირას, მან უბრალოდ რამდენიმე პეტუნიის ნერგი მოიტანა. ხელთათმანები ჩაიცვა, ღობის გვერდით მიწა ამოთხარა, ყვავილები დარგა და ბოთლით მორწყა. არავის სთხოვა ამის გაკეთება. მას უბრალოდ სურდა იქ რაღაცით ცხოვრება.
მეზობლები ცნობისმოყვარეობით უყურებდნენ. ვიღაც ჩაიცინა:
„ისევ იქ არავინ ცხოვრობს, რატომ უნდა მორთოთ?“
მაგრამ ნიკამ მხოლოდ გაიღიმა:
„ყოველ შემთხვევაში, აქ ლამაზია“.
ერთი კვირის შემდეგ მან კიდევ დარგო – ყვავილნარი, ლავანდა, რამდენიმე ვარდისფერი ასტრა. ნაცრისფერ დაფებზე ეს ფერები თითქმის სასწაულებრივად გამოიყურებოდა.
და შემდეგ – უცნაური რამ დაიწყო.
ჯერ სახლს მოხუცი ქალი მიუახლოვდა. ის დიდხანს იდგა იქ, ყვავილებს უყურებდა. შემდეგ თვალები მოიწმინდა და პატარა თაიგული დატოვა. მეორე დღეს ვიღაცამ სანთელი აანთო. რამდენიმე დღის შემდეგ, ჭიშკარზე ფოტო გამოჩნდა – შავ-თეთრი, გაყვითლებული. ახალგაზრდა წყვილი 1960-იან წლებში, იცინოდნენ და ეხუტებოდნენ ერთმანეთს, ფონზე კი სწორედ ეს სახლი ჩანდა. ნიკამ არ იცოდა ვინ იყვნენ ისინი.
მოგვიანებით, მეზობელი ეზოდან ერთმა ქალმა თქვა:
„ეს სახლი ეკუთვნოდა ოჯახს, რომელიც ოდესღაც აქ ცხოვრობდა. ახალგაზრდა წყვილი წავიდა, შემდეგ ხანძარი გაჩნდა და ისინი აღარასდროს დაბრუნებულან. იქ აღარავინ ცხოვრობდა, მხოლოდ მოგონებები დარჩა.“
ყვავილებმა თითქოს რაღაც გააღვიძეს.
ხალხი ჩერდებოდა და საკუთარი ნივთების მოტანას იწყებდა – პატარა ქოთნები, ლენტები, ბარათები.
ვიღაცამ კედელზე ცარცით დაწერა:
„აქ მიყვარდა.“
ერთი თვის შემდეგ, სახლის გარშემო პატარა ბაღი გაშენდა. არასრულყოფილი, მაგრამ ცოცხალი. მიწის, ნამის და რაღაც კაშკაშა სუნი იდგა, რამაც იმედი დააბრუნა.
ერთ დილით ნიკამ ორი კაცი დაინახა, რომლებიც ახალ ჭიშკარს ამონტაჟებდნენ.
„ჩვენ აქ მცხოვრები ადამიანების შვილიშვილები ვართ“, – თქვეს მათ. „ვფიქრობდით, რომ სახლი აღარავის სჭირდებოდა. ახლა კი, როგორც ჩანს, ჩვენს დაბრუნებას ელოდება“.
ნიკა გზაზე იდგა, მისი პეტუნიები ახლოს ქანაობდნენ.
ზოგჯერ, სიცოცხლის დასაბრუნებლად, დიდი არაფერი გჭირდება – უბრალოდ რამდენიმე ყვავილი დარგე იქ, სადაც ყველა გაივლიდა.
