იმ დღეს მარკოსი ჩქარობდა. მთის ხეობაში გზა კლდეებს შორის ვიწრო ლენტივით იყო გადაჭიმული, ქარი მტვერს აფრქვევდა და მზე უკვე ჩადიოდა. მას დაღამებამდე უნდა მიეღწია – წინ მხოლოდ მდინარეზე გადასული ძველი ხიდი იყო, რომლის შემდეგაც სოფელი იწყებოდა.
ის თავის ცხენზე, ბელაზე, ამხედრდა – ინტელექტუალურ, ძლიერ და წყნარ კვიცზე, რომელიც ხუთი წელია მასთან იყო. ერთად მათ გადაიტანეს ჭექა-ქუხილი, კლდოვანი უღელტეხილები და ღამისთევა წვიმაში. ბელა არასდროს ღალატობდა მას.
მაგრამ ამჯერად, როდესაც ხიდს მიუახლოვდნენ, ბელა მოულოდნელად გაჩერდა.
ის უბრალოდ იდგა და ერთი სანტიმეტრითაც არ განძრეულა.
მარკოსმა სადავეები მოქაჩა, წაახალისა, სცადა მშვიდად ელაპარაკა, შემდეგ კი უფრო ხმამაღლა. მაგრამ ცხენი არ განძრეულა. ყურები დაცქვეტილი ჰქონდა, კუნთები კანკალებდა და თვალები ფართოდ ჰქონდა გახელილი. მან ერთი ნაბიჯი გადადგა წინ და შემდეგ მაშინვე უკან დაიხია.
„მოდი, ბელა!“ „გაღიზიანებულმა წამოიძახა მან. „ცოტა კიდევ!“
მაგრამ ცხენი ფხუკუნებდა და, თითქოს პანიკაში იყო, მკვეთრად უკან დაიხია, მისი ჩლიქები ქვებზე ჭექა-ქუხილით ურტყამდა. მარკოსმა პირველად იგრძნო, როგორ გაუარა სიცივე ზურგზე.
ის ჩამოხტა ცხენიდან და უფრო ყურადღებით დააკვირდა ხიდს.
ფიცრები ძველი იყო, მაგრამ თითქოს დაუზიანებელი. მან ფეხი დააკაკუნა – ხმა ყრუ იყო, მაგრამ არა საეჭვო. საკუთარი თავისთვის იმის დასამტკიცებლად, რომ არაფრის შიში არ ჰქონდა, წინ წავიდა.
სწორედ ამ დროს ბელამ ხმამაღლა აღრიალა – ხმა, რომელიც მანამდე არასდროს გაეგონა. ხმა მკვეთრი იყო, გაფრთხილებას ჰგავდა.
მარკოსი გაჩერდა. შემდეგ კი ფეხის ქვეშ ტკაცუნის ხმა გაიგონა.
ის უკან დაიხია და ფიცარი, რომელზეც დადგა, გაქრა. შემდეგ კიდევ ერთი. მომდევნო წამს მთელი ხიდი შეირხა და ხმაურიან მდინარეში ჩავარდა.
ის იქ იდგა, ვერ იჯერებდა. ბელა ერთი ნაბიჯითაც კი რომ წასულიყო წინ, ისინი ერთად დაეცემოდნენ.
მარკოსი ცხენს მიუახლოვდა და შუბლი კისერზე მიადო. ის სუნთქავდა. მძიმედ, მაგრამ უძრავად იდგა.
ჩურჩულით თქვა:
„გმადლობთ, გოგო… შენ გადაგვარჩინე ჩვენი სიცოცხლე“.
როდესაც საბოლოოდ სოფელში შემოვლითი გზით მივიდნენ, ადგილობრივებმა თქვეს, რომ ხიდი დიდი ხნის განმავლობაში „დაწყევლილად“ ითვლებოდა – ის შეკეთებული იყო, მაგრამ ყოველთვის ფუჭდებოდა. ამბობდნენ, რომ ერთხელ მთელი ვაგონები იქ დაიღუპა.
მას შემდეგ მარკოსი ბელასთან აღარასდროს იკამათებდა. მიხვდა: ზოგჯერ ცხოველები გრძნობენ ისეთ რამეებს, რასაც ჩვენ ვერც ვხედავთ და ვერც გვესმის.
და ყოველ ჯერზე, როცა ქარი მტვერს აფრქვევდა მთებიდან, მას ახსოვდა ის ღრიალი – არა მხოლოდ შიში, არამედ გაფრთხილება, რომელმაც სიცოცხლე მისცა.
