ღამე მშვიდი იყო. ოლგა დაძინებას აპირებდა, როდესაც უეცრად უცნაური ხმა გაიგონა – თითქოს ვიღაც ლითონის მოაჯირს ფხაჭნიდა ან აკაკუნებდა. თავიდან ეგონა, რომ ქარი ან კატა იყო, მაგრამ ხმაური ისევ გაისმა, ხანმოკლე და სასოწარკვეთილი.
ის აივანზე გავიდა. ქვემოთ, ცარიელი ეზო იყო, რომელიც ქუჩის რამდენიმე ნათურით იყო განათებული, არავინ ჩანდა. მაგრამ როგორც კი აიხედა, გული ჩაუვარდა. მეზობელ აივანზე, ერთი სართულით ზემოთ, ქალი ერთი ხელით მოაჯირს ეკიდა. ტუჩები ამოძრავებდა, მაგრამ სიტყვები არ ისმოდა. მხოლოდ სუსტი „დახმარება!“
ოლგა ერთი წამით გაიყინა, შემდეგ კი შიგნით შევარდა. ტელეფონი აიღო და ქმარს დაუყვირა:
„აივანზე! ქალი ეცემა!“ მან გაიხედა, მიხვდა და უკვე კიბეებზე ადიოდა.
ოლგამ 911-ში დარეკა, მაგრამ იცოდა, რომ ყოველი წამი მნიშვნელოვანი იყო. აივანზე დაბრუნდა და მეზობელთან დაკავშირება სცადა – მათ შორის მხოლოდ ერთი მეტრი იყო, მაგრამ ეს მარადისობად მეჩვენებოდა.
„მოიცადე! შენთან ვარ, გესმის? არ გამიშვა!“
ძლივს გასაგონმა ტირილმა უპასუხა.
როდესაც მისი ქმარი მარჯვენა სართულზე ჩავიდა, მეზობლის კარი შიგნიდან იყო ჩაკეტილი. ის შიშველი ხელებით ცდილობდა საკეტის გატეხვას. ქვემოთ, ფანჯრების ქვეშ, ხალხი უკვე იდგა – ზოგი მეზობელი შენობებიდან გაიქცა, ზოგი კი დახმარებას ითხოვდა.
და უცებ ჭრიალი გაისმა – ქალი სრიალს იწყებდა. ოლგამ იყვირა, გაიჭიმა და ორივე ხელით მაჯაში ჩაავლო ხელი.
„არ გაბედო! მისმინე, არ გაბედო!“
მეზობლის სხეული კანკალებდა, თითები უკვე სცურავდა…
შემდეგ კი სიბნელეში კარი გაიჯახუნა და ვიღაცის ხმა გაისმა:
„მივიღე! მე მივიღე!“
რამდენიმე წამის შემდეგ ყველაფერი დასრულდა. ქალი ცოცხალი იყო. შეშინებული, ცრემლებით სავსე, მაგრამ ცოცხალი. ოლგა აივანზე იდგა, ხელებსა და ფეხებს ვერ გრძნობდა. მეხანძრეები რამდენიმე წუთში მივიდნენ. თქვეს, რომ უკვე გვიანი იქნებოდა. დილით, როცა მზე ეზოებს ანათებდა, მეზობელ აივანზე თაიგული იდგა.
მასზე მიმაგრებული იყო წერილი:
„გმადლობთ, რომ მოისმინეთ. არა მხოლოდ ხმები, არამედ მეც“.
