ბაღი მისი საყვარელი ადგილი იყო. მთელ თავისუფალ დროს იქ ატარებდა: ყვავილების დარგვაში, ხეების მოვლაში, ახალი საწოლების დაგეგმვაში. იმ დღეს მან გადაწყვიტა, ახალგაზრდა ვაშლის ხისთვის ორმო ამოთხარა. სამუშაო ჩვეულებრივად მიმდინარეობდა – მიწა რბილად იშლებოდა ნიჩბის ქვეშ, მზე ანათებდა, ყველაფერი ჩვეულებრივად ჩანდა. მაგრამ რამდენიმე წუთის შემდეგ მიხვდა: ეს დღე დაუვიწყარი იქნებოდა.
ნიჩაბი რაღაც მყარს მოხვდა. თავიდან ეგონა, რომ ეს ქვა იყო. მაგრამ მიწის გაწმენდის შემდეგ უცნაური საგანი დაინახა. პატარა, მეტალის, ჟანგით დაფარული. კაცი დაიხარა, ამოიღო და გაიყინა.
ეს არ იყო მილის ან არმატურის ნაწილი. ხელში ანტიკვარული ყუთი ეჭირა. ის თოკში იყო გახვეული და კიდეებზე ცვილის კვალი ჩანდა – თითქოს ვიღაცამ ათწლეულების წინ განზრახ დახურა, რომ ვინმეს არ გაეხსნა.
ცნობისმოყვარეობამ სძლია. კაცმა ნაპოვნი ნივთი სახლში შეიტანა, თოკი გაჭრა და სახურავი ასწია. შიგნით გაყვითლებული ქაღალდები, ფოტოები და უცნაური საგნები იყო. ერთ ფოტოზე ოჯახი იყო გამოსახული, მაგრამ სახეები მელნით იყო გადახაზული. ქაღალდებზე გაუგებარი ჩანაწერები, თარიღები და სახელები იყო.
ყველაზე საშიში ნივთი ნაჭერში იყო გახვეული. ეს იყო ძველი ფაიფურის თოჯინის თვალი. მისი ცივი ბზინვარება მას აკანკალებდა, თითქოს პირდაპირ მას უყურებდა.
კაცმა მეზობლებს უამბო და მალე მთელმა ქუჩამ გაიგო აღმოჩენის შესახებ. ზოგი ამტკიცებდა, რომ ეს ძველი რიტუალური სამალავი იყო. სხვები ამბობდნენ, რომ წინა მფლობელები ოჯახურ ტრაგედიას მალავდნენ.
მაგრამ ყველაზე საშინელი მოგვიანებით მოხდა. იმ ღამეს ბაღში ყრუ ტკაცუნი გაისმა. ხვრელთან დატოვებულ ნიჩაბს სხვაგან იპოვიდნენ. კაცის მიერ მაგიდაზე დატოვებული ყუთი კი ღია იყო. ახლა მას არა იმდენად იმის ეშინია, რაც იპოვა, არამედ იმის, რაც შეიძლება კიდევ იმალებოდეს მიწისქვეშ.
ამბავი სოციალურ მედიაში ვირუსულად გავრცელდა, ხალხი კამათობდა, ეს უბრალო აღმოჩენა იყო თუ წარსულიდან გაფრთხილება. მაგრამ ყველა ერთ რამეზე თანხმდებოდა: ზოგჯერ უმჯობესია, ის, რაც ათწლეულების განმავლობაში იყო დამარხული, ხელუხლებლად დატოვო.
