ეს დღე მისთვის განსაკუთრებული იყო. სამოცდათხუთმეტი წელი – ასაკი, როდესაც ყოველი სატელეფონო ზარი, ოჯახთან ყოველი შეხვედრა განსაკუთრებით ძვირფასი ხდება. მოხუცმა წინასწარ მოემზადა: სახლი დაალაგა, პატარა ნამცხვარი შეუკვეთა და შვილებისა და შვილიშვილების ფოტოები თვალსაჩინო ადგილას გამოფინა. ელოდა.
დილა ჩუმად გავიდა. არავინ მოსულა. „საღამოს ალბათ ყველა შეიკრიბება“, – გაიფიქრა მან, სადღესასწაულო მაგიდაზე სუფრის გადასაფარებელს ასწორებდა. საათები მტკივნეულად ნელა გადიოდა. ტელეფონის ყოველი ზარი გულს აჩქარებდა, მაგრამ მხოლოდ მეზობლები ან სარეკლამო შეთავაზებები იყო.
როდესაც დაღამდა, მიხვდა: არავინ მოდიოდა. არც მისი შვილები, არც მისი შვილიშვილები. არც კი ზარი. მარტო იჯდა მაგიდასთან, ნამცხვრის წინ, რომლის სანთლებიც არასდროს ენთო.
მკერდში სიცარიელის გრძნობა გავრცელდა. შემდეგ გადაწყვიტა, საკუთარი თავისთვის დაერეკა. პირველ შვილს – ტელეფონი გამორთული ჰქონდა. ქალიშვილს – დაურეკეს, მაგრამ არავინ უპასუხა. შვილიშვილის ნომერი აკრიფა და სწორედ ამ საუბარმა გატეხა იგი მთლიანად. „ბაბუ, ბოდიში… ჩვენ ჩვენი საქმეები გვაქვს. ვერ მოვალთ. და ყოველ შემთხვევაში… ჯობია არ დაელოდო.“ ხმა ცივი იყო, თითქოს სხვას ეკუთვნოდა.
მოხუცმა ტელეფონი გათიშა და დიდხანს იყურებოდა ფანჯრიდან. შემდეგ კი საშინელი სიმართლე გააცნობიერა: მისი ოჯახი დიდი ხანია აღარ იყო ოჯახი. მათთვის ის უბრალოდ წარსულის ჩრდილი იყო, ადამიანი, რომელიც მათ ახალ ცხოვრებას ხელს უშლიდა.
იმ ღამეს მან ნამცხვარი ეზოში გაიტანა და მეზობლების ბავშვებს დაურიგა. ისინი სიხარულით იცინოდნენ და მადლობა გადაუხადეს, ის კი ცრემლებს შორის იღიმებოდა. ბოლოს და ბოლოს, სხვისი შვილები უფრო ახლოს აღმოჩნდნენ, ვიდრე მისი შვილები.
ეს ამბავი სოციალურ მედიაში ვირუსულად გავრცელდა, როდესაც ერთ-ერთმა მეზობელმა ის ონლაინ გააზიარა. მთელი მსოფლიოდან ადამიანებმა მხარდაჭერის სიტყვები დაწერეს და შესთავაზეს მათთან ერთად მოსვლა და აღნიშვნა. კომენტარები სავსე იყო რისხვითა და თანაგრძნობით: „როგორ შეგიძლია ასეთ დღეს მამაშენი მიატოვო?“ წერდნენ ზოგი. „მას ჩვენში ახალი ოჯახები ჰყავს“, – პასუხობდნენ სხვები.
ახლა მისი სახელი ათასობით ადამიანმა იცის. და მიუხედავად იმისა, რომ მისი ოჯახი ზურგს აქცევდა, მის ცხოვრებაში ახალი ადამიანები გამოჩნდნენ, რომლებმაც დაამტკიცეს, რომ ზოგჯერ ნამდვილი ოჯახი ისინი არიან, ვინც ახლოს არიან და არა ისინი, ვინც სისხლით არიან.
