ანა ბავშვობიდან სოფლად ცხოვრობდა და ყოველთვის უფრო ბედნიერად გრძნობდა თავს უნაგირში, ვიდრე ორფეხა. მისი დაფნის ფაშატი, ვესტა, მისი სიამაყე, მეგობარი და მფარველი იყო. ცხენმა, როგორც ჩანს, მაშინვე გაიგო თავისი პატრონი: მან იგრძნო მისი განწყობა და შიშებიც კი.
იმ დღეს ანამ გადაწყვიტა გრძელი სასეირნოდ წასულიყო. მზე ჩადიოდა და ტყის თავზე ცა ჟოლოსფრად ციმციმებდა. გზა ხევის ციცაბო ფერდობზე მიდიოდა. ღამით წვიმის შემდეგ მიწა ნესტიანი იყო და ვესტა ფრთხილად ადგა, მაგრამ ერთ მომენტში ქვა გაუცურდა მის ჩლიქში. ცხენი შეირხა და ანას ისეთი შეგრძნება ჰქონდა, თითქოს უფსკრულში ჩავარდნას აპირებდა.
ვესტა წამოდგა, უკან დაიხია და პატრონი დაიჭირა. კიდევ ერთი წამი – და ყველაფერი შეიძლებოდა ტრაგედიით დასრულებულიყო. ანას გული ისე ძლიერად უცემდა, რომ საფეთქლებში ფეთქავდა. მან მჭიდროდ ჩაეხუტა თავისი მხსნელის კისერს და ჩურჩულით უთხრა: „შენ ჩემი ანგელოზი ხარ…“
მაგრამ შემდეგ უცნაური რამ მოხდა. როგორც წესი, ასეთი ინციდენტების შემდეგ, ვესტა სახლში, თავლაში მივარდებოდა, სადაც ჰაერი თივისა და სიმშვიდის სურნელით იყო სავსე. მაგრამ ამჯერად, ცხენი მოულოდნელად მკვეთრად შებრუნდა ტყისკენ. მისი ნაბიჯი თავდაჯერებული და ჯიუტი იყო.
ანამ სცადა მისი შემობრუნება, მაგრამ ვესტა არ დაემორჩილა. თითქოს იცოდა, სად მიდიოდა და მის პატრონს აღარ შეეძლო წინააღმდეგობის გაწევა. ტყე უფრო და უფრო ხშირი გახდა, ბილიკი ძლივს შესამჩნევი გახდა. საღამოს ბინდი ტოტებს შავ კლანჭებად აქცევდა და ჰაერი უფრო ცივდებოდა.
ბოლოს და ბოლოს, წინ დანგრეული ქვის ღობე გამოჩნდა. ანა გაიყინა. მის იქით ხავსითა და ბზარებით დაფარული შენობა მოჩანდა – ძველი ეკლესია. მას ბავშვობიდან ესმოდა ამის შესახებ ისტორიები: რომ ომის დროს იქ ხალხი გაუჩინარდა და შემდეგ შესვლას ვერავინ ბედავდა. ამბობდნენ, რომ ეს ადგილი დაწყევლილი იყო და ვინც მიახლოებას ცდილობდა, შეცვლილი ბრუნდებოდა.
ვესტა კართან გაჩერდა, უზარმაზარ კართან, რომელიც მუქი მუხისგან იყო დამზადებული, ჟანგიანი ჭედური რკინის საკინძებით. ჩლიქი დააბაკუნა და ჩუმად ღრიალებდა, თითქოს პატრონს ნაბიჯის გადადგმას სთხოვდა.
ანამ ისე მაგრად მოუჭირა სადავეები, რომ თითები გაუთეთრდა. მის შიგნით ყველაფერი ყვიროდა: „შემობრუნდი! გადი აქედან!“ მაგრამ ცხენი არ განძრეულა. მან ქუსლები შეკრა და დაელოდა.
გამბედაობა მოიკრიბა და ანამ უნაგირიდან ჩამოცურდა. ფეხები უკანკალებდა, გული ყელში უცემდა. კარისკენ გაიწვდინა ხელი. კარის ჭრიალი ყრუ ჭრიალით გაიღო და ნესტის, ობის და რაღაც სხვა – დიდი ხნის განმავლობაში დამარხული საიდუმლოს მსგავსი – ნესტოებში შეუტია.
მთვარის შუქი შემოვიდა და ძველი ეკლესიის იატაკზე რაღაც მეტალისფერი ბრწყინავდა. ანამ ერთი ნაბიჯი გადადგა წინ და ამოისუნთქა…
