ანა ჩვეულებრივზე გვიან დაბრუნდა სახლში. გრძელი დღე იყო; ძლივს მოახერხა სასურსათო ჩანთის ბინაში შეტანა. მხოლოდ ჩაი, საბანი და ცოტა სიმშვიდე სურდა. მაგრამ როგორც კი ჩაიდანი ჩართო, უცნაური რამ გაიგონა.
კედლის უკნიდან ჩუმი, გამჭოლი ხმა გაისმა. თავიდან ეგონა, რომ მეზობლების ტელევიზორი ან რადიო იყო. მაგრამ რაც უფრო დიდხანს უსმენდა, მით უფრო ნათელი ხდებოდა – ვიღაც ტიროდა. არც ბავშვი, არც მოზარდი – ზრდასრული.
ანა გაშეშდა, ფინჯანს ეჭირა. თავში აზრი გაუელვა: „რა მოხდება, თუ რამე სერიოზული მოხდება? იქნებ ვინმეს დახმარება სჭირდება?“
მისი მეზობელი, ჯონი, იმავე ბინაში ცხოვრობდა. ორმოცი წლის კაცი, ყოველთვის მეგობრული, მაგრამ თავშეკავებული. იშვიათად გადიოდა ეზოში, იშვიათად ურთიერთობდა მეზობლებთან და ყოველთვის ისე გამოიყურებოდა, თითქოს რაღაც მძიმე საიდუმლოს ატარებდა შიგნით. ანას ბევრჯერ ენახა, როგორ ბრუნდებოდა სახლში თავდახრილი, ირგვლივ არ იყურებოდა.
გული უცემდა. ჯერ მუშტი კედელს დაარტყა – სიჩუმე. მაგრამ ტირილი არ წყდებოდა. შემდეგ ანამ გადაწყვიტა დერეფანში გასულიყო. რამდენიმე წამით მისი კარის წინ იდგა, არ იცოდა, როგორ დაეწყო. შემდეგ ზარი დარეკა.
ერთი წუთით – არაფერი. წასვლას აპირებდა, მაგრამ უცებ გარეთ ნაბიჯების ხმა გაიგონა. საკეტი დააწკაპუნეს და კარი ნელა გაიღო.
ჯონი ზღურბლზე იდგა. მისი სახე ფერმკრთალი და დაღლილი იყო, თვალები ჩაწითლებული, ხელში ძველი ჩარჩოში ჩასმული ფოტო ეჭირა. მის უკან ბინა ნახევრად სიბნელეში იყო ჩაფლული: მაგიდაზე სანთლები იწვოდა და ჰაერი ცვილის მწარე სუნით იყო სავსე.
ანამ ფრთხილად იკითხა, ყველაფერი რიგზე იყო თუ არა. ჯონმა გაღიმება სცადა, მაგრამ ვერ შეძლო – ცრემლი ჩამოუგორდა ლოყაზე. „დღეს მისი დაბადების დღეა“, – თქვა მან და ფოტო გადასცა. ფოტოზე ახალგაზრდა ქალი იყო გამოსახული, რომელსაც კაშკაშა ღიმილი ჰქონდა.
ეს მისი ცოლი იყო. რამდენიმე წლის წინ, ის ავტოკატასტროფაში დაიღუპა. მას შემდეგ, ყოველ წელს, ამ დღეს, ჯონი სახლში იკეტებოდა, სანთლებს ანთებდა და ფოტოს ისე ელაპარაკებოდა, თითქოს ის ისევ იქ იყო. მეზობლებმა ამის შესახებ არაფერი იცოდნენ. ყველა უბრალოდ უცნაურად და არაკომუნიკაბელურად თვლიდა, მაგრამ მისი ნამდვილი მწუხარება არავის ესმოდა.
ანამ ნაბიჯი გადადგა წინ. არ იცოდა, რა ეთქვა, მაგრამ გრძნობდა, რომ მისი ჩუმი ყოფნა ნებისმიერ სიტყვაზე მეტად იყო საჭირო. იმ საღამოს, პირველად, ჯონი არა როგორც ჩაკეტილი მეზობელი, არამედ როგორც ადამიანი, რომელმაც მთელი სამყარო დაკარგა.
ბედი ზოგჯერ გვაიძულებს მოვისმინოთ ის, რისი იგნორირებაც ჩვეულებრივ ვცდილობთ. და სწორედ ასეთ მომენტებში იბადება სწორედ ეს – მარტივი ადამიანური გაგება – ადამიანებს შორის.
