როდესაც პატარა სოფი სამი წლის იყო, მან უცნაური ჩვევა დაიწყო. ყოველ შუადღეს, ის საძინებლის იატაკზე ფეხებგადაჯვარედინებული იჯდა და კედელს ჩუმად ელაპარაკებოდა. თავიდან დედამისს ეს საყვარლად მოეჩვენა – ბავშვებს ხომ წარმოსახვითი მეგობრები ჰყავთ. მაგრამ სოფი არ ვითომდა. ის ჩერდებოდა, თავს დახარავდა და თავს აქნევდა, თითქოს ვინმე მართლა პასუხობდა.
„რა ჰქვია შენს მეგობარს?“ ერთხელ დედამ ჰკითხა, ცდილობდა ეთამაშა. სოფიმ გაიღიმა და ჩურჩულით თქვა: „მას არ ჰყავს. უბრალოდ ამბობს, რომ აქ ცხოვრობს“.
პასუხმა კანკალი გამოიწვია. სახლი ძველი იყო, ჭრიალა ძელებით და სარდაფით, რომელშიც შესვლა არავის უყვარდა. მაგრამ მან ეს ბავშვურ ფანტაზიად მიიჩნია. სანამ სოფის დედა არ გაიგო.
ის კართან ცნობისმოყვარეობით გაჩერდა, როდესაც ქალიშვილის ხითხითი გაიგო – და შემდეგ კიდევ ერთი ხმა. სუსტი. დაბალი. არა მისი. მან კარი გააღო, მაგრამ ოთახი ცარიელი იყო, სოფის გარდა, რომელმაც გულუბრყვილოდ აიხედა და თქვა: „შენ შეაშინე“.
იმ ღამიდან უცნაური რაღაცეები დაიწყო. სათამაშოები კედელთან მოწესრიგებულად იყო განლაგებული, თუმცა სოფი ამტკიცებდა, რომ მათ არ შეხებია. მის საღებავ წიგნებში ნახატები ჩნდებოდა – არა პრინცესების ან ციხესიმაგრეების, არამედ მუქი ფიგურებისა და თვალების. და ყოველთვის, როცა სოფი ეკითხებოდა, მხრებს იჩეჩავდა: „მან დამეხმარა მათ დახატვაში“.
გადამწყვეტი მომენტი ერთ საღამოს დადგა, როდესაც სოფის დედამ საწოლში ჩააწვინა. შუბლზე აკოცა, შუქი ჩააქრო და კარის დახურვა დაიწყო. სწორედ მაშინ გაიგონა ეს – დღესავით მკაფიოდ.
ხმა. კედლის შიგნიდან.
„ღამე მშვიდობისა, სოფი“.
დედა გაშეშდა, სხეულზე ყოველი თმა ყალყზე ადგა. ნახევრად მძინარე სოფი გაიღიმა და ჩურჩულით უპასუხა: „ღამე მშვიდობისა“.
ისინი ერთი კვირის შემდეგ სახლიდან გავიდნენ.
მაგრამ ზოგჯერ, გვიან ღამით, სოფი ისევ ყურს აჭერს თავისი ახალი საძინებლის კედელს. ელოდება. უსმენდა. და ერთხელ, მხოლოდ ერთხელ, იფიცებოდა, რომ პასუხად ყველაზე სუსტი ჩურჩულიც გაიგონა.
