გუშინ დილით, დაახლოებით შვიდი საათისთვის, ბაღში გავედი – როგორც ყოველთვის: ვარდების მოსარწყავად, ჩამოცვენილი ვაშლების დასაკრეფად, გრილი ჰაერის შესასუნთქავად. ყველაფერი სიჩუმეში იყო, სანამ ქვის ბილიკთან რაღაც გრძელი, თხელი, მონაცრისფრო-მწვანე არ შევნიშნე. ბალახში ეგდო, როგორც ძველი თოკი. უფრო ახლოსაც კი მივედი მის ასაღებად, მაგრამ თავში ერთი აზრი გამიელვა:
„რა მოხდება, თუ გველი იქნება?“
გავშეშდი. რამდენიმე წამით სიჩუმე ჩამოვარდა. შემდეგ კი „თოკი“ ოდნავ შეირხა… შემდეგ თავი ასწია.
ეს გველი იყო. გრძელი, მუქი, მბზინავი კანით და უცნაურად ყურადღებიანი მზერით. ის არ ესხმოდა თავს. ის უბრალოდ… მიყურებდა. თითქოს მაფასებდა.
ერთი ნაბიჯით უკან დავიხიე. გული მიცემდა. მაგრამ გასრიალების ნაცვლად, გველი ნელა… ჩემსკენ წამოვიდა.
კინაღამ ვიყვირე, მაგრამ სანამ მოვახერხებდი, გვერდით გამიარა. მშვიდად, თითქოს ჰაერი ვიყო. ის ვერანდისკენ გაემართა… სადაც ჩემი კატა, მარსიკი, მზეზე იყო მოკუნტული.
კატა წამოხტა, ზურგი მოიხარა და ჩემსა და გველს შორის დადგა. სისინი წამოიძახა, ბეწვი ყალყზე ჰქონდა აწეული, კუდი კი – გაშლილი. გველმა თავი ასწია… და ისინი თითქმის ერთი წუთით უყურებდნენ ერთმანეთს.
შემდეგ… ის შებრუნდა. მშვიდად შეძვრა მაღალ ბალახში, ძველი ვაშლის ხისკენ.
კატა მკერდზე ჩავიხუტე, ხელები მიკანკალებდა. მოგვიანებით, ჩემი ქმარი ბაღში ფარნით დადიოდა – იქ არავინ იყო. მხოლოდ ბალახს თელავდა.
მაგრამ მას შემდეგ ისეთი შეგრძნება მაქვს, თითქოს ვიღაც ისევ ვაშლის ხის ჩრდილიდან მიყურებს.
და კატა – ახლა ის ყოველ დილით ჩემს წინ დადის. და ბაღი ისეთი უსაფრთხო აღარ ჩანს, როგორც ადრე იყო.
