ყველა ამბობდა, რომ ეს „წლის ქორწილი“ იქნებოდა. თეთრი ეკლესია გორაკზე, ახალი ყვავილები საკურთხეველთან, ორკესტრი, ოქროს ბეჭდები – ყველაფერი იდეალურად იყო. საქმრო წარმატებული არქიტექტორი იყო, პატარძალი კი – მშვიდი, დახვეწილი ქალი, სახელად ლენა. მათი ოჯახები ახლოს იყვნენ, სტუმრები იღიმებოდნენ, მღვდელი პირველი სიტყვების წარმოთქმას ემზადებოდა.
მაგრამ ვერავინ შენიშნა, როგორ კანკალებდა მისი ხელები ოთახში ქორწილამდე… ან როგორ ედო წერილი, რომელსაც მეხუთედ კითხულობდა კაბის ჯიბეში.
ის, როგორც მოსალოდნელი იყო, ორღანის ხმაზე გავიდა დერეფნისკენ. მისი ფარდა იატაკზე რბილად სრიალებდა და საქმრო სიყვარულით უყურებდა მას. ყველამ სუნთქვა შეიკავა.
და როდესაც მღვდელმა თქვა: „მზად ხარ, შენივე ნებით და გულწრფელი სურვილით…“
ლენა უცებ გაიყინა. წინ გაიხედა – მაგრამ ვერაფერი დაინახა. ტუჩები გაუთეთრდა.
„მაპატიე“, – ჩასჩურჩულა მან საქმროს.
და… გაიქცა.
წითელ ხალიჩაზე პირდაპირ, თეთრ კაბაში, სტუმრების, სანთლებისა და ყვავილების გვერდით. მეჯვარეები ფეხზე წამოხტნენ, ზოგი ამოისუნთქა, ზოგი კი გულზე მოეჭიდა. საქმრო დაბნეული მისკენ გაიწვდინა, მაგრამ ვერ მოასწრო.
ზოგს ეგონა, რომ შეშინდა, გადაიფიქრა. ვიღაცამ ჩურჩულით უთხრა: „საყვარელი?“
მაგრამ როდესაც ეკლესიიდან გაიქცა, ვერავინ მიხვდა: ის ვიღაცისგან არ გარბოდა… ის ვიღაცისკენ გარბოდა.
ეკლესიის უკან მაღალი მოხუცი იდგა მუქი ფერის პალტოთი, ხელში… ბავშვის ჯვარი ეჭირა. პატარა, ვერცხლისფერი, გაცვეთილი.
„მართლა გადაწყვეტილი გაქვს, რომ ეს არ თქვა?“ ჩუმად იკითხა მან.
ეს იყო მღვდელი იმ სოფლიდან, სადაც ის დიდი ხნის წინ ცხოვრობდა. ის, ვინც დედამისს იცნობდა.
ის, ვინც გუშინ უთხრა:
„ლენა, მასზე არ უნდა გაჰყვე ცოლად. შენი საქმრო შენი ძმაა.“
მას არ სჯეროდა. მან წერილი მისცა — დედის ძველი აღსარება:
„სიმართლე დავმალე. ორი შვილი მყავს. ერთი ჩემი ქმრისგან. მეორე სხვისგან. ისინი ერთმანეთის იცნობის გარეშე გაიზარდნენ. თუ ამას კითხულობთ… იცოდეთ: მან უნდა იცოდეს“.
სახელი იქ იყო. მისი საცოლის სახელი.
თავიდან ლენამ გადაწყვიტა გაჩუმებულიყო. ქორწილი, სტუმრები, ყველაფერი მზად იყო. იქნებ შეცდომა? ტესტები? მტკიცებულებები?
მაგრამ იმ ღამეს ვერ დაიძინა. დილით კი მოხუცი მოვიდა და უბრალოდ უთხრა:
„თუ გაჩუმდები, ტყუილში იცხოვრებ. და შენ მარტო არ ხარ“.
ის საკურთხევლისკენ წავიდა… მაგრამ ამ ნაბიჯის გადადგმა ვერ შეძლო.
სანამ სტუმრები შესასვლელთან ხმაურობდნენ, ის ეკლესიის უკან იდგა, ხელისგულებით სახეზე მიჭერდა. საქმრო მის უკან გაიქცა. ის არ ყვიროდა, არც ერთი სიტყვა არ უთქვამს. ის უბრალოდ უყურებდა.
მან წერილი კანკალებული ხელებით გადასცა.
ის დიდხანს კითხულობდა. მის სახეზე კუნთიც არ განძრეულა.
შემდეგ კიბეებზე ჩამოჯდა და სახე ხელებით დაიფარა. და მთელი ეკლესია უეცრად გაჩუმდა. მათაც კი, ვინც არაფერი იცოდა, ეს იგრძნეს: ეს ახირება არ იყო. ეს შიშისგან გაქცევა არ იყო. ეს ტკივილი იყო. და სიმართლე.
ერთი საათის შემდეგ ცერემონია გაუქმდა. სტუმრები გაუშვეს. არავის სურდა დეტალების გაგება. ვერავინ ბედავდა კითხვას.
ქალი ცარიელ ოთახში იჯდა და ის შევიდა. კოსტუმის, ბეჭდის გარეშე.
„გმადლობთ“, – თქვა მან მარტივად. „რომ ორივეს ტყუილში არ გვაცხოვრეთ“.
და მან ჩაეხუტა. არა როგორც საქმრო. როგორც ძმა.
ქორწილი არ ყოფილა. მაგრამ სიმართლე იყო.
და ზოგჯერ ეს ერთადერთია, რაც სიყვარულზე მეტ ენერგიას მოითხოვს.
