ეს დღე ჩვეულებისამებრ დაიწყო – მხურვალე, მშვიდი, მძიმე, თავის ტკივილის მომგვრელი ჰაერით. ჰორიზონტზე ნაცრისფერი ღრუბლები ეკიდა და ჩიტები მოულოდნელად გაჩუმდნენ. სოფელში ყველამ იცოდა, რომ ქარიშხალი მოახლოვდებოდა. მაგრამ არავინ ელოდა მსგავს რამეს.
დაახლოებით სამ საათზე ცა მწვანე გახდა – საშიში მწვანე, თითქოს ჩრდილი დედამიწაზე ეკიდა. შემდეგ ქარი ისე ძლიერად დაუბერა, რომ ფოთლები ზეწრებად დაფრინავდნენ. შორეული ღრიალი გაისმა, მატარებლის ღრიალივით. ხალხი სარდაფებსა და ფარდულებში შევარდა, სადაც კი შეეძლოთ.
როდესაც ყველაფერი დამთავრდა, სოფელი ჩუმად იდგა. სადღაც შორს ჭექა-ქუხილი ისმოდა, ცაზე ელვის ნარჩენები ციმციმებდა, მაგრამ ყველაზე უარესი დასრულდა. ყველა გარეთ გავიდა და თვალებს არ უჯერებდა.
ტორნადო უკვე გაიარა. ათობით სახლი დაუზიანებელი იდგა. გატეხილი ტოტები, ჩამსხვრეული ფანჯრები, მაგრამ სხვა მხრივ, არაფერი საშინელი.
ერთის გარდა.
ქალაქის გარეუბანში, სადაც ოდესღაც მოხუცი ეგორი ცხოვრობდა, სახლი საძირკვლამდე იყო წაქცეული. არც სახურავი, არც კედლები, არც ავეჯი – თითქოს ვიღაცამ საშლელით წაშალა მიწიდან. და ყველაზე უცნაური ის იყო, რომ სახლის გარშემო ტორნადოს კვალიც კი არ ჩანდა. ბალახი გაბრტყელებული იყო, ახლომდებარე ღობეებიც კი ხელუხლებელი იყო.
„თითქოს ქარმა იცოდა, საით უნდა უბერა“, – თქვა ვიღაცამ.
როდესაც მაშველებმა ნანგრევები გაწმინდეს, მხოლოდ ძველი ყუთი იპოვეს. შიგნით წერილები იყო. ათობით, გაყვითლებული, ოცი წლით დათარიღებული. თითქმის ყველა კონვერტს ერთი და იგივე სახელი ეწერა: ანა.
მოგვიანებით გაირკვა: ეგორმა თავად ააშენა სახლი – ძველი სამლოცველოს ადგილას, რომელიც საბჭოთა ეპოქაში დანგრეული იყო. მაშინ ხალხი ჩურჩულებდა, რომ მას ამ ადგილს არ უნდა შეხებოდა.
ეგორი იქ ორმოცი წელი ცხოვრობდა. მარტო. ქარიშხალამდე ერთი კვირით ადრე კი გარდაიცვალა – ჩუმად, ძილში. სახლი ცარიელი იდგა.
ტორნადოს შემდეგ, მეზობელი სოფლიდან მღვდელმა თქვა:
„ზოგჯერ სასჯელი კი არა, განწმენდაა. იქნებ ვიღაცას უბრალოდ სურდა წართმეული მიწის დაბრუნება“.
ახლა ეს ადგილი ბალახითაა დაფარული. ხალხი მას ერიდება, განსაკუთრებით მაშინ, როდესაც ქარი ძლიერდება.
ღამით კი, თუ კარგად დააკვირდებით, გორაკის თავზე მსუბუქი მტვერი დაინახავთ, თითქოს რაღაც უკან დაბრუნების გზას ეძებს.
