ეს სახლი ორმოც წელზე მეტი ხნის განმავლობაში ქუჩაში იდგა. ერთ დროს იქ ორი შვილის ოჯახი ცხოვრობდა, მაგრამ მოულოდნელად წავიდნენ და მას შემდეგ შენობა ცარიელი იყო. ფანჯრები დაფებით იყო ჩაკეტილი, ბაღი მცენარეებით იყო დაფარული და ღობე დახრილი. ყველა შეეჩვია მის ფართოდ გათიშვის სურვილს. მაგრამ ერთ დღეს მეზობლებმა უცნაური რამ შენიშნეს.
გვიან ღამით, შუაღამისას, სახლში შუქი ციმციმებდა. თავიდან მხოლოდ ერთი წამით, თითქოს ვინმე ნათურას ამოწმებდა, შემდეგ კი უფრო დიდხანს გრძელდებოდა. ხანდახან ფანჯარაში ადამიანის ფიგურის მსგავსი ჩრდილი ციმციმებდა.
„იქნებ ვინმე შემოვიდა?“ – ამბობდნენ მეზობლები. მაგრამ დღის განმავლობაში არავინ შედიოდა და არც გამოდიოდა.
ერთ დღეს, ქუჩის გადაღმა მცხოვრებმა კაცმა გადაწყვიტა სათვალთვალო კამერის დამონტაჟება და პირდაპირ სახლისკენ მიმართა. მეორე დილით, როდესაც მან კადრები ნახა, გაფითრდა. კამერამ დააფიქსირა, როგორ ნელა იღებოდა კარი შუაღამისას და როგორ შემოდიოდა გრძელი პალტოთი გამოწყობილი კაცი. ხელში რაღაც ძველი ნათურის მსგავსი ეჭირა. მაგრამ ყველაზე უცნაური ის იყო, რომ რამდენიმე წუთის შემდეგ კარი ისევ გაიღო და… არავინ გამოსულა.
მეორე ღამეს, კაცმა და მისმა მეგობრებმა გადაწყვიტეს იქ წასვლა. მათ ფანრები აიღეს და სახლისკენ წავიდნენ. კარი ღია იყო. შიგნით მტვრისა და ნესტის სუნი იდგა. იატაკის დაფები ჭრიალებდა, ჭერიდან კი ობობას ქსელები ეკიდა. ყველაფერი ისე გამოიყურებოდა, თითქოს მოიჯარეები გუშინ წასულიყვნენ: ჭურჭელი მაგიდაზე, ძველი გაზეთი დივანზე.
ისინი მეორე სართულზე ავიდნენ და გაიყინნენ. კედელზე ფოტოები ეკიდა. თითოეულზე ქუჩა, მათი სახლები და… ისინი თავად იყვნენ გამოსახულნი. გადაღებული ფანჯრიდან.
ერთ-ერთმა კაცმა ზურგს უკან ცივი ნიავი იგრძნო. შებრუნდა და კარებში ფიგურა დაინახა. იგივე, რაც ფანჯრიდან დაინახეს. მხოლოდ ახლა ძალიან ახლოს იყო.
მეორე დილით მეზობლებმა სახლის კარი ღია დახვდათ. იქ არავინ შესულა.
ახლა იქ შუქი ნაკლებად ინთება, მაგრამ მაინც ხდება. ამბობენ, რომ სახლი „ახსოვს მათ, ვინც შიგნით იყურება“. და ყოველ ჯერზე, როცა გვერდით ჩაუვლიან, ცდილობენ ფანჯრებს არ შეხედონ, თორემ ვინმე უკვე უკან იყურება.
