ანა ყოველთვის იცინოდა თავისი კატის, სემის, ჩვევაზე. ყოველ ღამე ის რამდენიმე საათით ქრებოდა, დილით კი მის კართან უცნაური „საჩუქრები“ ედო: წინდები, კანფეტების შესაფუთი, ზოგჯერ კი გასაღებებიც კი.
„პატარა ქურდი“, თქვა ანამ, როცა ნაპოვნი ნივთები აიღო. „საინტერესოა, კიდევ რას მოიტან?“
მეზობლებმა იცოდნენ სემის „ხუმრობების“ შესახებ და იუმორით აღიქვეს. მაგრამ ერთ დღეს ყველაფერი შეიცვალა.
იმ საღამოს სემი ისევ შემოვარდა შესასვლელში. ანა შეეჩვია და არ ღელავდა. დილით კი კართან არც კანფეტების შესაფუთი და არც გასაღები იდო. ეს საფულე იყო.
თავიდან ანას ეგონა, რომ კატამ უბრალოდ კიდევ ერთი შემთხვევითი ნივთი მოიპარა. მან საფულე გახსნა და შიგნით ფოტო დაინახა.
ეს მისი იყო.
ანას გული ჩაუვარდა. ფოტო ახალი იყო, რამდენიმე დღის წინ გადაღებული – მან იცნო ტანსაცმელი, რომელიც სამსახურიდან სახლში დაბრუნებისას ეცვა. ფოტო აშკარად ფარულად იყო გადაღებული.
საფულე ერთ მამაკაცს ეკუთვნოდა: მასში დოკუმენტები და ფული იყო. თუმცა, ანას ის შენობის მაცხოვრებლებს შორის არასდროს ენახა.
მან ნაპოვნი ნივთი მეზობლებს აჩვენა და არავინ იცნო მფლობელი.
გვიან საღამოს კარზე ზარი გაისმა. უცნობი ზღურბლზე იდგა.
„ბოდიში“, – თქვა მან ზედმეტად რბილი ხმით. „შემთხვევით ჩემი საფულე ხომ არ იპოვეთ?“
სემმა ჩაისისინა და მათ შორის დადგა, თითქოს პატრონს იცავდა. ანა კანკალებდა და საფულეს ხელში ეჭირა.
მან ერთი რამ იცოდა: მისმა კატამ გადაარჩინა. რომ არა მისი უცნაური ჩვევა – ნივთების ტარება, ვერასდროს გაიგებდა, რომ ვინმე მისდევდა.
მოგვიანებით პოლიციამ დაადასტურა: მამაკაცი დიდი ხნის განმავლობაში აკვირდებოდა ქალებს ამ ტერიტორიაზე. ის დააკავეს და მეზობლებმა სემს „მცველი“ უწოდეს.
ანამ კატას მოეფერა და ჩურჩულით უთხრა:
„გმადლობთ, ჩემო პატარა გმირო. თქვენ სიმშვიდე დამიბრუნეთ“.
ზოგჯერ ცხოველების ყველაზე უცნაური ჩვევებიც კი გადამრჩენი აღმოჩნდება.
