დარბაზი დეტალებამდე იყო მორთული. თეთრი ლენტები, სანთლები, ახალი ყვავილების სურნელი. სტუმრები ჩუმად საუბრობდნენ, ორკესტრი ნაზ მელოდიას უკრავდა, საქმრო კი საკურთხეველთან იდგა და ცდილობდა აღელვებისგან არ აკანკალებულიყო.
ყველა პატარძალს ელოდა. როდესაც ის გამოჩნდა, ოთახი გაყინული ჩანდა – ნათელი და ლამაზი, მსუბუქი ღიმილით და თვალებში ნაპერწკლით. ის ნელა მიდიოდა მისკენ, თითქოს ჰაერში დადიოდა. ბედნიერება მის მზერაში იყო, თავდაჯერებულობა კი ყოველ ნაბიჯზე.
ისინი ერთმანეთის პირისპირ იდგნენ, ხელჩაკიდებულები. მღვდელმა წარმოთქვა სიტყვები, რომლებსაც ამდენ ხანს ელოდნენ. შემდეგ კი – მოკლე შეტყობინების ხმა. ტელეფონის ხმა.
პატარძალი შეკრთა. სტუმრები იცინოდნენ, ეგონათ, რომ ეს დამთხვევა იყო. მაგრამ მან ნელა შეაღო ხელი კაბის ქვეშ, ამოიღო პატარა თეთრი ტელეფონი და, შეტყობინების დანახვისას, გაფითრდა.
მან რამდენიმე სიტყვა წაიკითხა – და თითქოს თვალებში მთელი შუქი ჩაქრა. სახე შეეცვალა, ტუჩები აუკანკალდა და ცრემლები ლოყებზე ჩამოსდიოდა.
„არა…“ ჩურჩულით თქვა მან, ერთი ნაბიჯით უკან დაიხია.
ყველა გაშეშდა. დაბნეულმა საქმრომ ხელი გაუწოდა, მაგრამ გოგონამ მოულოდნელად ხელი მოიშორა, შებრუნდა და დარბაზიდან გაიქცა, კაბის კალთა და შოკირებული მზერა კი უკან დატოვა.
მოგვიანებით გაირკვა: შეტყობინება იმ კაცისგან იყო, რომელიც მას გარდაცვლილად ეგონა.
