გრილი შემოდგომის საღამო დადგა გორაკების ძირში მდებარე პატარა სოფელში. წვიმამ მიწა წებოვან ტალახად აქცია, ქარმა კი გამხმარი ფოთლები ქუჩაში გადააქნია. მოხუცი რობერტ მეიერი მაღაზიიდან ბრუნდებოდა, ძველ საწვიმარში გახვეული, როდესაც სახლისკენ მიმავალ გზაზე შენიშნა მუქი ფერის გროვა.
ის გაჩერდა. თავიდან ნაჭერი ეგონა. მაგრამ შემდეგ ნაჭერი ამოძრავდა.
ტალახიდან დრუნჩი ამოიწია – შიშითა და ვედრებით სავსე თვალები.
„ოჰ, შე საწყალო“, – ჩაიჩურჩულა რობერტმა და დაიხარა. „ვინ დაგტოვა ასე?“
ძაღლი მის წინ იჯდა, თითქმის უცნობად ჩანდა ჭუჭყისა და ღრჭენის ქვეშ. ის კანკალებდა, თათს ძველი ჭრილობის კვალი ეტყობოდა, ბეწვი დაბურცული ჰქონდა და ყურები გაბრტყელებული. რობერტმა ჩანთიდან პურის ნაჭერი ამოიღო, მოტეხა და გადასცა. ძაღლი ყოყმანით მიუახლოვდა, შეისუნთქა და ფრთხილად აიღო. შემდეგ, თითქოს მიხვდა, რომ კაცს არაფერი უთქვამს, თავი მის ხელისგულზე დადო.
„კარგი, წავიდეთ, წავიდეთ“, – თქვა მოხუცმა. „გავთბეთ“.
სახლში მან ღუმელი აანთო და ღუმელზე წყლის ქვაბი დადო. ძაღლი კართან იჯდა, უმოძრაოდ, თვალებით მის ყოველ ნაბიჯს აკვირდებოდა.
„ნუ ღელავ, არაფერს დაგიშავებ“, – რბილად თქვა რობერტმა. „ახლა დავიბანთ და გავიგებთ, ვინ ხარ“.
მან აუზი თბილი წყლით აავსო და ჭუჭყის ფენების რეცხვა დაიწყო. წყალი სწრაფად დაბნელდა და მის ქვეშ სხვა ძაღლი გამოჩნდა. არც მაწანწალა და არც ქუჩის ძაღლი. მისი ბეწვი სქელი, ოქროსფერი და ოდესღაც მოვლილი იყო. კისერზე ძველი, თითქმის გაცვეთილი საყელო ეკეთა ლითონის ბალთით.
რობერტმა თვალები მოჭუტა, წარწერის გარჩევას ცდილობდა. „რა გვაქვს იქ?“
მან თითი ლითონის ზედაპირზე გადაუსვა და გაიყინა.
დაფაზე, ნაკაწრების ქვეშ ძლივს იკითხებოდა:
„ბიმ. ბრენერის სოფელი. მფლობელი – ედვარდ მეიერი“.
მოხუცმა ხელი ისე გაწია, თითქოს დამწვარიყო.
ედვარდ მეიერი… მისი შვილი.
რობერტი დიდხანს იჯდა სკამზე და ძაღლს უყურებდა, რომელიც ახლა მის ფეხებთან იწვა და ძილში ჩუმად კვნესოდა.
მისი შვილი სამი წლის წინ გარდაიცვალა – ის სამსახურიდან სახლში ბრუნდებოდა მოლიპულ გზაზე. მისი ძაღლი, ოქროსფერი რეტრივერი, სახელად ბიმი, მასთან ერთად იმყოფებოდა მანქანაში. მანქანა მდინარეში იპოვეს და ედვარდის ცხედარიც. მაგრამ ძაღლი ვერასდროს იპოვეს.
ყველას ეგონა, რომ დაიხრჩო.
ახლა კი ის იქ იყო – ჭუჭყიანი, გამხდარი, მაგრამ ცოცხალი, მის ფეხებთან იწვა. რობერტმა ხელი გადაუსვა მის თბილ თავზე და ცრემლები ჩამოსდიოდა დანაოჭებულ ლოყებზე.
„ღმერთო ჩემო… ბიმ… დაბრუნდი?“ ჩურჩულით თქვა მან. „მთელი ამ ხნის განმავლობაში მეძებდი…?“
ძაღლმა თვალები გაახილა, თითქოს ყველა სიტყვას ხვდებოდა და ნელა დაადო თათი მის მუხლზე. რობერტი დაიხარა და ჩაეხუტა, იგრძნო, რომ რაღაც ჩუმად წყდებოდა მასში – ტკივილი, მარტოობა, შვილის ლტოლვა. ყველაფერი აერია.
ღუმელი ტკაცუნობდა, წვიმა ფანჯარას ურტყამდა და სოფლის გარეუბანში მდებარე პატარა სახლი ისევ ნაკლებად ცარიელი იყო.
მას შემდეგ ბიმი ყოველ საღამოს რობერტის ფეხებთან იწვა და მოხუცი ხმამაღლა კითხულობდა შვილის ძველ წერილებს, თითქოს ყველაფერს უყვებოდა, რისი თქმაც ცხოვრებაში არ ჰქონდა დრო.
ხანდახან ბიმი თავს ასწევდა და პატრონის თვალებში ჩახედავდა – ისე, როგორც ედვარდს უყურებდა ხოლმე.
და მაშინ რობერტმა იცოდა: მათ შორის კავშირი არ გაწყვეტილა. სახლში დაბრუნებას მხოლოდ სამი გრძელი წელი დასჭირდა.
