ყველაფერი ჩვეულებრივი დილავით დაიწყო. მეტროში დილის 8:20 საათი იყო, ვაგონი სავსე იყო – ზოგი ყავას სვამდა, ზოგი ტელეფონს ამოწმებდა, ზოგი კი ფეხზე დგომით ეძინა. მარია სამსახურში ჩქარობდა და, როგორც ყოველთვის, კარებთან იდგა – იქ ნაკლები ხალხი იყო და გასასვლელთან უფრო ახლოს. მან ვერც კი შეამჩნია მატარებლის გვირაბში შესვლა, როდესაც შუქები მოულოდნელად ციმციმებდა და ჩაქრა.
მატარებელი სადგურებს შორის გაჩერდა. თავიდან ყველა ჩუმად იყო – ეს ხდება ხოლმე. მაგრამ როდესაც ხუთი წუთი გავიდა, შემდეგ ათი და შუქები აღარ აინთო, ხალხი ნერვიულობას იწყებდა. მტვრის, მუხრუჭების და კიდევ რაღაც… უცნაური სუნი იდგა.
და უცებ მარიამმა ჭრიალი გაიგონა. წვრილი, მკვეთრი ხმა, თითქოს ვიღაც იატაკს ფხაჭნიდა. ეგონა, წარმოიდგინა. მაგრამ ჭრიალი განმეორდა და შემდეგ სავარძლის ქვეშიდან კუდი გაისმა. ერთი. შემდეგ კიდევ ერთი. რამდენიმე წამის შემდეგ, ვირთხა ვაგონში გადაირბინა.
ვიღაცამ იყვირა, ვიღაცამ ახტა. მაგრამ ყველაფერი ამით არ დასრულებულა. ათობით ნაცრისფერი სხეული გამოძვრა სავარძლებს შორის არსებული ნაპრალებიდან, რეზინის ლუქების ქვეშიდან, კუთხეებიდან. ვირთხები. პატარები, დიდები, ტენით მოელვარე, გრძელი კუდებით, მათი თათები ლინოლეუმზე შრიალებდნენ.
ვიღაცამ კარზე დააკაკუნა – ჩაკეტილი. მატარებელი გაითიშა, რადიო გათიშული. პანიკა იზრდებოდა, ქალები კიოდნენ, კაცები ფანჯრებს აკაკუნებდნენ. ვირთხები კედლებზე გარბოდნენ, სავარძლებზე ხტებოდნენ, ფეხებს შორის ხტებოდნენ.
ერთი ვიღაცის ჩანთაზე აძვრა და კბილების გამოჩენით სისინი წამოიძახა.
მარია გაიყინა, კედელს მიეყრდნო და მხოლოდ მაშინ შენიშნა კუთხეში მჯდომი მოხუცი. ის არ განძრეულა, არ პანიკაში ჩავარდნილა – უბრალოდ ჩუმად ჩაიჩურჩულა:
„ისინი ყოველთვის მაშინ მოდიან, როცა საჭმელი არაფერი აქვთ…“
„რა თქვი?“ იკითხა მან კანკალიანი ხმით. „მეტრო ძველია“, განაგრძო მან, „ათასობით ადამიანი ცხოვრობს ლიანდაგების ქვეშ. როდესაც მოძრაობა წყდება, ისინი შუქნიშნისკენ მიემართებიან“.
და ამ მომენტში, შუქნიშანი რეალურად დაბრუნდა. კაშკაშა, მკაცრი. ვირთხები გაიყინნენ. შემდეგ, თითქოს სიგნალი ჰქონდათ, ყველა ერთი მიმართულებით გაიქცა – იქით, სადაც კარი ახლახან გაიღო. ისინი გვირაბის სიბნელეში გაუჩინარდნენ, რის შედეგადაც სიჩუმე, ნესტიანი სუნი და იატაკზე მიმოფანტული ქაღალდის ნაჭრები დატოვეს.
ერთი წუთის შემდეგ კარები გაიღო და ხალხი პლატფორმაზე უკანმოუხედავად გამოვიდა. ერთმა კაცმა ტელეფონი დააგდო, მაგრამ უკან დაბრუნება ვერ გაბედა.
მარია უკანასკნელი წავიდა. წასვლამდე მან კუთხეში გაიხედა – მოხუცი აღარ იყო. მხოლოდ ცარიელი ადგილი იყო და მის ქვეშ პატარა ვერცხლის ჟეტონი, რომელზეც ვირთხის გამოსახულება იყო ამოტვიფრული.
მას შემდეგ, როდესაც მეტროს გადასასვლელებში დადის, ხანდახან იგივე სიგნალს ესმის – და ყოველთვის აჩქარებს ნაბიჯს. რადგან ახლა იცის: ისინი არსად წასულან. ისინი უბრალოდ ელოდებიან შუქის ისევ ჩაქრობას.
