არასდროს მიფიქრია, რომ ჩვეულებრივი კარი ასეთი საშიში შეიძლებოდა ყოფილიყო. მაგრამ ყველაფერი იმ წამსვე დაიწყო, როცა პირველად დავინახე – პატარა გოგონა ნაცრისფერ პალტოში, ორი თხელი ნაწნავით და ხელში ძველი სათამაშოთი. ის უბრალოდ ჩემს კართან იდგა და ზარის დარეკვის გარეშე უყურებდა მას. შემდეგ კი მოულოდნელად შებრუნდებოდა და გაიქცეოდა.
მე ქალაქის გარეუბანში, კერძო სახლში ვცხოვრობ. მეზობლები შორს არიან, ქუჩა წყნარია. თავიდან მეგონა, რომ მისამართი შემეშალა. მაგრამ მეორე დღეს – ისევ. დილით. და ისევ – ჩემს კარს შევხედე, სათამაშო ხელში ეჭირა და გავიქეცი.
მესამე დღეს უკვე ველოდი. ხრეშზე მსუბუქი ნაბიჯების ხმა გავიგე, ფანჯრიდან გავიხედე – ისევ იქ იყო. იდგა. იყურებოდა. ერთი წუთით იდგა. შემდეგ – გარბოდა. და ყოველ ჯერზე – ჩუმად.
მეოთხე დღეს აღარ შემეძლო ატანა. კარი გავაღე, მაგრამ გოგონა მაშინვე გაიქცა. დავიყვირე: „მოიცადე! რამე გინდა?“
ის ჭიშკართან გაჩერდა. შემობრუნდა. ისე შემომხედა, თითქოს დახმარებას ითხოვდა და ამავდროულად ეშინოდა კიდეც. მაგრამ ერთი სიტყვაც არ უთქვამს.
გადავწყვიტე, რომ ეს ყველაფერი აღარ გამეკეთებინა. იქნებ თამაში იყო? იქნებ მისი მშობლები ახლოს იყვნენ? მაგრამ როდესაც მეხუთე დღეს ისევ მოვიდა – ამჯერად წვიმაში, სველი ჩექმებით – ვეღარ გავუძელი. გამოვედი და ჩუმად ვუთხარი: „არაფერს დაგიშავებ. თუ დახმარება გჭირდება, უბრალოდ თქვი“.
და პირველად ალაპარაკდა. ძლივს გასაგონად:
„აჰ… დეიდა… შენი კარი… იგივეა“.
ვერ გავიგე:
„რა… იგივე?“
თვალები დახარა:
„მისივით“.
მეორე დღეს პოლიცია გამოვიძახე. დიახ, შეიძლება სულელურად ჟღერდა – „გოგო ჩემს კართან დგას“. მაგრამ შინაგანად ვგრძნობდი, რომ ეს მხოლოდ ბავშვური თამაში არ იყო.
პოლიცია მოვიდა და ესაუბრა. გოგონა ჩუმად დარჩა. ის მაგრად ეჭირა თავის სათამაშოს – ნაცემი კურდღელს, რომელსაც ერთი თვალი ჰქონდა. მხოლოდ მისი სახელის გაგება მოახერხეს – მილა. ოთხი წლის.
როდესაც სახლში წაიყვანეს, შემთხვევით გავიგე საუბარი და ყველაფერი მივხვდი. დედამისი… ორი თვის წინ გაუჩინარდა. იმ დილით სამსახურში წავიდა და აღარ დაბრუნებულა. მხოლოდ მისი ტელეფონი იპოვეს აქედან არც ისე შორს ტყეში. მამამისი სვამდა და არ ეძებდა. გოგონა თითქმის არავის შეუმჩნევია.
ახლა კი – ყველაზე ცუდი.
გამოვიდა, რომ სახლი, სადაც ისინი ცხოვრობდნენ, თითქმის ჩემის ზუსტი ასლი იყო. იგივე კარი. იგივე ნაგვის ურნა ვერანდასთან. იგივე გაბზარული მარცხენა კიბეც კი. გოგონა ყოველდღე იქ დადიოდა… და აკაკუნებდა. რა მოხდება, თუ დედამისი კარს გააღებს?
მაგრამ შემდეგ გადავიდნენ, სახლი გაყიდეს. და მან მსგავსი იპოვა. ჩემი. და იმედოვნებდა: იქნებ დედამისი აქ არის.
არ ვიცოდი, რა მეთქვა. ის ჩემს სამზარეულოში იჯდა, ხელებს ჩაიზე ითბობდა და ჩურჩულებდა:
„ის სადმე უნდა იყოს… ხომ?“
და იმ საღამოს, როდესაც პოლიცია წავიდა, მან თავისი კურდღელი კართან დატოვა. და თქვა:
„თუ დედა მოვა, მიეცი… ის ყოველთვის მასთან ეძინა“.
მე იქ ვიდექი და ცრემლებს ვერ ვიკავებდი.
ერთი კვირის შემდეგ, მილას დედა მართლაც იპოვეს. ცოცხალი არ იყო. ქალაქის გარეთ, ძველ ჭაში. დიდხანს ეძებდნენ. შემთხვევით იპოვეს – როდესაც ადგილობრივმა ქალმა სუნის შესახებ დაიჩივლა.
პოლიციამ გოგონას მაშინვე არ უთხრა. ჩემთან მოვიდნენ, რადგან იცოდნენ, რომ ის ისევ აქ იქნებოდა.
მე თვითონ ვუთხარი ამბავი. ჩუმად. ზედმეტი ყოყმანის გარეშე. ის მისმენდა და ჩუმად იყო. შემდეგ უბრალოდ კარისკენ წავიდა და ჩუმად დაადო ხელი.
„მე მაინც მოვალ“, – თქვა მან. „უცებ… უცებ გაიგებს“.
მას შემდეგ, ის მართლაც ხანდახან მოდის. ის კიბეებზე ზის. ჩუმად. მე არ ვდევნი.
და ყოველ ჯერზე, როცა ის მიდის, იმავე კურდღელს ვხედავ კარის ქვეშ არსებულ ნაპრალში. ასე რომ, ის იქ იყო.
და უცებ დავიჯერე, რომ დედები… მაშინაც კი, თუ წავლენ, მაინც პოულობენ გზას იქ, სადაც მათგან ელოდებიან.
