ეს გასულ ზაფხულს მოხდა. მე და ჩემი მეგობრები – არტიომი, პაშა და დიმა – წავედით ტბაზე იმ სოფელში, სადაც ჩემს ბებიას პატარა სახლი აქვს. იქ წყნარი ადგილია, ტყითა და სუფთა წყლით გარშემორტყმული. ჩვენ მხოლოდ თევზაობა და დასვენება გვინდოდა.
დილით ცხელოდა. სათევზაო ანკესები დავდეთ, მაგრამ თევზი არ კბენდა. ორი საათის განმავლობაში არც ერთი ლუკმა არ გვიჭამია. ყველას მობეზრდა.
„დაივიწყეთ ეს თევზაობა“, – თქვა პაშამ და დიდი, ცივი საზამთრო ამოიღო.
საზამთრო გავჭერით და ნაპირზე შევჭამეთ. მხოლოდ სქელი ქერქები დარჩა.
შემდეგ დიმამ შემოგვთავაზა:
„მოდი, ამ ქერქებისგან ბადე გავაკეთოთ. უბრალოდ გასართობად!“
ვიცინოდით, მაგრამ ქერქები მაინც სათევზაო ძუით შევკარით. ამან უცნაური მწვანე „ბადე“ შექმნა.
წყალში მუხლებამდე შევედით, ძუა ერთმანეთს შორის გავჭიმეთ და ნაპირის გასწვრივ გავატარეთ. არავინ ელოდა, რომ ეს გამოვიდოდა.
მაგრამ უცებ – შხეფები! წყალი აირღვა და როდესაც ბადე ავწიეთ, შიგნით დიდი თევზი იდო. ის თხლად იჭყლიტა, მაგრამ ფაშამ ქუდი დაფარა და დაიჭირა.
„დავიჭირეთ!!!“ – ვიყვირეთ.
იმ საღამოს ბებიამ თევზი ცეცხლზე შეწვა. ვისხედით, ვჭამდით და ვიცინოდით. ეს ჩვენი საუკეთესო ზაფხულის მოგონებებივით იყო.
მაგრამ… შემდეგ უცნაური რამ მოხდა.
როდესაც წასვლას ვაპირებდით, ბებიამ მოულოდნელად თქვა:
„უბრალოდ აქ არ დატოვო შენი საზამთროს ბადე…“
„რატომ?“ – გაკვირვებულმა იკითხა არტიომმა.
ის შეჩერდა და ჩუმად დაამატა:
„იმ ტბაში მხოლოდ ერთხელ თევზაობ. შემდეგ კი… ის უკან გიბრუნებს.“
ერთმანეთს გადავხედეთ.
„ბებო, ხუმრობ?“
„გაეცინეთ, თუ გინდათ. მაგრამ ჰკითხეთ მოხუცებს იმ სოფელში, სადაც მეთევზე სემიონი გაუჩინარდა. მანაც ერთხელ უჩვეულოდ დაიჭირა თევზი… და მას შემდეგ ტბამ ეს არ აპატია.
მან ცეცხლი ჩააქრო, წამოდგა და თქვა:
„კარგი. დაიძინე. და ბადე… ჯობია დაწვათ.“
მას შემდეგ საზამთროს ვჭამთ, მაგრამ ქერქებს აღარასდროს ვაკრავთ.
