გვიან საღამოს. ნისლი მდინარეზე იყო ჩამოკიდებული, ხიდი ქუჩის ხანდახან ანათებდა. ანა სამსახურიდან სახლში ბრუნდებოდა, როდესაც წინ ქალის ფიგურა შენიშნა. ქალი მოაჯირის კიდესთან იდგა, ქარში პალტო ფრიალებდა, ხელები უკანკალებდა.
ანა გაიყინა. მასში ყველაფერი ეუბნებოდა, რომ წამებს მნიშვნელობა ჰქონდა.
„ჰეი!“ იყვირა მან და წინ წავიდა. „გთხოვ, ნუ გააკეთებ!“
ქალი არ შებრუნებულა. მხოლოდ ჩუმად თქვა:
„არავის აინტერესებს მე…“
ანა ნელა მიუახლოვდა, უეცარი მოძრაობის გარეშე.
„დიახ“, რბილად თქვა მან. „მე მაინტერესებს“.
მან ხელი გაუწოდა და იმ მომენტში ქალი ატირდა. ანამ მოახერხა მისი დაჭერა და მთელი ძალით მოეჭიდა, სანამ გამვლელები არ მოვიდოდნენ.
რამდენიმე დღე გავიდა. ანა გამუდმებით ფიქრობდა ამ შეხვედრაზე. ქალი საავადმყოფოში იყო; დახმარებას დაჰპირდნენ. ანამ გადაწყვიტა მისი მონახულება – უბრალოდ იმიტომ, რომ თვალები არ დაავიწყდა.
როდესაც ოთახში შევიდა, უცნობმა თავი ასწია… და გაფითრდა.
„შენ იყავი…“ ჩურჩულით თქვა მან. „იმ დროს მდინარის პირას იყავი?“
ანამ თავი დაუქნია. ქალმა სახე ხელებით აიფარა და ცრემლები წამოუვიდა.
„უნდა გითხრათ… რამდენიმე წლის წინ, წვიმაში, სკოლის ბანაკში ვმუშაობდი. ბიჭი ბურთის მოსაძებნად გზაზე გაიქცა… მოვახერხე მისი დაჭერა – და მანქანამ ერთი სანტიმეტრით ააცილა. მისი სახელი იყო… ოლივერი, მგონი.“
ანა გაიყინა. გული ისე ძლიერად აუცემდა, რომ სუნთქვა შეეკრა.
„შვილო,“ ჩურჩულით თქვა მან. „ჩემს შვილს ოლივერი ჰქვია.“
ორივე ჩუმად იყო. სიჩუმეს მხოლოდ ფანჯრის მიღმა წვიმის ხმა არღვევდა. ანამ მიხვდა: იმ საღამოს ხიდზე, ბედმა უბრალოდ ვალი დაფარა. მან გადაარჩინა ის, ვინც ოდესღაც ყველაზე ძვირფასი რამ გადაარჩინა.
ზოგჯერ სიკეთე მაშინ ბრუნდება, როცა ყველაზე ნაკლებად ველით. და მაშინაც კი, თუ სამყარო გულგრილი ჩანს, ის ახსოვს მათ, ვინც ოდესღაც სხვა გადაარჩინა.
