ვარშავიდან კრაკოვში მატარებლით მივდიოდი – დაღლილი, გაღიზიანებული, მძიმე ზურგჩანთით და მხოლოდ ერთი სურვილით: სიჩუმე. კუპეში ჩემთან ერთად ისხდნენ დაახლოებით ოცდაათი წლის ქალი და დაახლოებით სამი წლის გოგონა, ცხენის კუდებითა და დიდი ნაცრისფერი თვალებით. ისინი ძლივს საუბრობდნენ – დედა წიგნს კითხულობდა, გოგონა კი ფანჯრიდან იყურებოდა, კურდღელს ეჭირა ხელში.
თერმოსიდან ნამცხვრების პაკეტი და ყავის ფინჯანი ამოვიღე – მგზავრობის უბრალო სიხარული. ერთი წამით შევტრიალდი და როცა ისევ შევხედე, გოგონა უკვე ჩემს ნამცხვარს ღეჭავდა. პირდაპირ თვალებში შემომხედა და ჭრიალი მოიწმინდა, თითქოს ჩემს რეაქციას ამოწმებდა.
„ჰეი“, – წამოვიძახე, – „ეს ჩემია“.
ის უბრალოდ გაიღიმა – ტუჩებზე ნამცეცები ჰქონდა, თვალები უბრწყინავდა. დედაჩემმა დაღლილმა სათვალეს გადახედა:
„ბოდიში. ის… ხანდახან…“ და არ დაასრულა.
მინდოდა გამეპროტესტებინა, მაგრამ რაღაც მაკავებდა. იქნებ იმიტომ, რომ გოგონა ისეთი მყიფე იყო, თითქოს შუშისგან იყო დამზადებული. შემდეგი ნახევარი საათი უცნაურ თამაშად გადაიქცა. მე ნამცხვარს ვიღებდი, ის კი ხელს მიწვდიდა და იღებდა. ხანდახან, პირდაპირ ჩემი ხელისგულიდან. ვწუწუნებდი და ისიც იღიმოდა, თითქოს ეს საიდუმლო რიტუალი ყოფილიყო. დედა ჩუმად იჯდა, ისევ კითხულობდა თავის წიგნს, არ ერეოდა.
როდესაც ნახევრად ხუმრობით მივაწოდე გოგონას ბოლო ნამცხვარი, მან სერიოზულად შემომხედა და უცებ მითხრა:
„გნახე“.
„სად?“
„იქ, პლატფორმაზე. მარტო იდექი. და მოწყენილი“.
გამიკვირდა.
„ძალიან დაკვირვებული ხარ“.
„უბრალოდ მეც მოწყენილი ვარ“, – თქვა მან ჩუმად. „მაგრამ დედა ამბობს, რომ არ შეგიძლია“.
ქალმა წიგნიდან თავი ასწია და ოდნავ გაფითრდა.
„საკმარისია, ემა“, – მკაცრად თქვა მან. „ნუ ლაპარაკობ“.
გოგონამ კურდღელი ხელში აიტაცა და ფანჯრისკენ შებრუნდა.
მატარებელი ლიანდაგზე ხმაურით მიდიოდა და უცებ უხერხულად ვიგრძენი თავი. „მეც მოწყენილი ვარ“, – გამუდმებით ვფიქრობდი. კიდევ ერთი ჩანთა ამოვიღე – მინდოდა მისთვის შემეთავაზებინა, მაგრამ ის უკვე ეძინა და სათამაშოს ეხუტებოდა.
გათენებისას პირველი მე გამეღვიძა. ქალი კუპედან აღარ იყო. სავარძელზე მხოლოდ სათამაშო კურდღელი იწვა.
დერეფანში გავიხედე – იქ არავინ იყო. კონდუქტორმა თქვა, რომ სადგურზე არავინ ჩამოსულა.
როდესაც ზურგჩანთა გავხსენი თერმოსის ასაღებად, შიგნით ნამცხვრების ჩანთა აკურატულად იყო დალაგებული – სავსე.
და ზემოდან, ბავშვური წერილი, დახრილი ასოებით დაწერილი:
„გმადლობთ გაზიარებისთვის. ახლა თავს უკეთ იგრძნობთ“.
იქ ვიჯექი, ფანჯრის მიღმა კურდღელს და დილის შუქს ვუყურებდი და მივხვდი: ყველაფერი, რაც შემთხვევით შეხვედრას ჰგავს, სინამდვილეში შემთხვევითი შეხვედრა არ არის.
