ხანძარი მოულოდნელად გაჩნდა — წყნარ საღამოს, როდესაც მთელი უბანი დასაძინებლად ემზადებოდა. გარეუბანში მდებარე ძველი სახლიდან მძაფრი შავი კვამლი ამოდიოდა. თავიდან ეგონათ, რომ ვიღაც ნაგავს წვავდა, მაგრამ რამდენიმე წუთში ფანჯრებიდან ცეცხლი უკვე გამოდიოდა. ხალხი ქუჩაში გაიქცა, ყვიროდა და სახანძრო სამსახურს იძახებდა.
მაყურებლებს შორის ალექსი იდგა, 15 წლის ბიჭი, რომელიც იქვე ცხოვრობდა. მან ველოსიპედი ხელში დაიჭირა და მზერა ცეცხლმოკიდებულ სახლს აჩერებდა. შემდეგ, მოულოდნელად, მეორე სართულის ფანჯარაში მოძრაობა შენიშნა — პაწაწინა სილუეტი, რომელიც კვამლში კანკალებდა. პატარა კნუტი, მინაზე მიყრდნობილი, საცოდავად კნაოდა, ვერ ახერხებდა თავის დაღწევას.
„ვიღაც იქ არის!“ იყვირა ალექსმა. „კნუტია!“
მეზობლებმა ერთმანეთს გადახედეს:
„მოშორდი, კაცო! სახანძრო სამსახური მალე მოვა!“
მაგრამ მან უკვე ველოსიპედი დააგდო და გაიქცა. სიცხეში, დაფების ტკაცუნსა და ნაცრის დალექვაში. ვიღაცამ სახელოში ჩაავლო ხელი, მაგრამ დრო არ ჰქონდა.
სახლში შევარდა და კვამლში იხრჩობა. ყველაფერი იწვოდა: შპალერი ქაღალდივით იწვოდა, ჭერი კი ტკაცუნობდა. ალექსმა სახე სახელოთი დაიფარა და ზემოთ ავარდა. ბავშვების ოთახში, ცეცხლში, ფანჯრის რაფაზე ნაცრისფერი ბეწვის ბურთი იდო.
„მოდი აქ, პატარავ…“ – ჩაიბურტყუნა მან.
კნუტმა კნუტი მის მკლავში ჩაარჭო, ბიჭი კი უკან დაბრუნდა. ძლივს ხედავდა გზას – მხოლოდ ბნელი უფსკრული იყო, სადაც ქუჩის ფარნების შუქი ციმციმებდა. ჭერიდან მწველი სხივი ჩამოვარდა, მხარზე მოეფერა და კანი დაუწვა. ტკივილმა მთელ სხეულში გადაუარა, მაგრამ არ გაჩერებულა.
რამდენიმე წამის შემდეგ, რაც მარადისობად მოეჩვენა, ალექსი სახლიდან გაფრინდა და კნუტი მკერდზე მიიკრა. ხალხი ამოისუნთქა. დედამისი მისკენ გაიქცა, ეხუტებოდა, ტიროდა, არ სჯეროდა, რომ მისი შვილი ცოცხალი იყო. მეხანძრეები ერთი წუთის შემდეგ მივიდნენ. სახლის გადასარჩენად უკვე გვიანი იყო. სანამ ცეცხლს აქრობდნენ, მისი მფლობელი ოჯახი გვერდით იდგა – ხანში შესული კაცი თავის ოცდაათ წელს გადაცილებულ ქალიშვილთან ერთად.
„ეს ჩვენი სახლია…“ – ტიროდა ქალი. „ჩვენ იქ გუშინ დავბრუნდით, ათი წლის შემდეგ.“
როდესაც ხანძარი საბოლოოდ ჩაქრა, ჭვარტლით დაფარული ალექსი მათკენ მივიდა.
„ბოდიში… უბრალოდ კნუტის გადარჩენა მინდოდა.“
ქალმა აიხედა და უცებ გაფითრდა.
„მოიცადე… რა გქვია?“
„ალექს იენსენი.“
მან პირი აიფარა.
„იენსენ?… მამაჩემმა ეს სახლი შენს მშობლებს მიჰყიდა. მრავალი წლის წინ…“
მოხუცი ნელა მიუახლოვდა.
„მოიცადე.“ მან კნუტს შეხედა. „ეს სახლი ათი წელი ცარიელი იდგა, სანამ მისი აღდგენა არ გადავწყვიტე. მაგრამ გაყვანილობა ალბათ ძველია…“
მან შეჩერდა და დაამატა:
„შვილო, შენი წყალობით, ჩვენ ჯერ კიდევ ცოცხლები ვართ.“ ჩვენ იქ ღამის გათევას ვგეგმავდით. თუ განგაში არ ატეხეთ…
ალექსის დედამ ხელი მოუჭირა. სახე გაუფერმკრთალდა.
„შენ… გადაარჩინე ისინი“.
მეხანძრეებმა მოგვიანებით თქვეს, რომ სახლი შეიძლებოდა აფეთქებულიყო – იატაკის ქვეშ ძველი გაზის ბალონი იპოვეს, რომელიც სიცხისგან თითქმის გახურებული იყო. ნახევარი საათის შემდეგ რომ მომხდარიყო, მთელი ოჯახი ამ დროისთვის სახლში ეძინებოდა.
კნუტს ლაქი დაარქვეს. ის სწრაფად გამოჯანმრთელდა და ალექსი ნამდვილი მეგობარი გახდა.
მაგრამ ყველაზე უცნაური მოგვიანებით მოხდა. როდესაც ალექსი ნანგრევების გასაწმენდად მივიდა, ერთ-ერთ შემორჩენილ უჯრაში ძველი კონვერტი იპოვა. მასზე ეწერა:
„იენსენებისთვის. დაბრუნდით, როცა შევხვდებით“.
შიგნით მისივე მშობლების ძველი ოჯახური ფოტო იდო – გადაღებული მრავალი წლის წინ, როდესაც ისინი ჯერ კიდევ ამ სახლში ცხოვრობდნენ. აღმოჩნდა, რომ ალექსის მამამ ერთხელ მის აშენებაში დაეხმარა. ბედმა ყველაფერი წარმოუდგენლად შეცვალა: ბიჭმა გადაარჩინა სახლი, სადაც მისი ოჯახის ისტორია ოდესღაც დაიწყო.
ხანდახან კლარა, ალექსის დედა, კნუტს რომ უყურებდა, იტყოდა:
„ხედავ, შვილო… შემთხვევითობა არ ხდება. როცა სიკეთეს აკეთებ, ის ყოველთვის უკან დაგიბრუნდება. ოღონდ არა მაშინვე.“
და ალექსმა იცოდა — ახლა სამუდამოდ.
