როდესაც კლარა პირველად გაჩერდა საკუთარ სახლში კიბეებზე, იგრძნო, თითქოს კიბეები დასცინოდა. მეორე სართულზე სუნთქვა შეეკრა, ფეხები უკანკალებდა, გული ისე ძლიერად უცემდა, რომ მოაჯირს ჩაჭიდებული მოუწია. ის მხოლოდ 36 წლის იყო, მაგრამ სხეულს ისეთი შეგრძნება ჰქონდა, თითქოს მოაჯირს უღალატა.
„უბრალოდ დავიღალე“, – აუხსნა თავის თავს.
მაგრამ დაღლილობა არ გაქრა.
ექიმებმა მშვიდად, თითქმის გულგრილად ისაუბრეს:
„წონაში უნდა დაიკლო, კლარა. შენი გული ვერ უმკლავდება“.
მანაც გაიღიმა, მაგრამ სახლში ტიროდა. რადგან ეს მხოლოდ წონის პრობლემა არ იყო. ეს იყო მარტოობა, დაუსრულებელი შრომა, მარადიული „ორშაბათს დავიწყებ“.
კიბეებთან ერთად ის დღე წერტილი გახდა. არა დასასრული, არამედ დასაწყისი.
თავიდან ის უბრალოდ კვარტალში დადიოდა. ხუთი წუთი. ათი. შემდეგ კვარტალში. მეზობელი სახლებიდან ხალხი მცირედი თანაგრძნობით მიესალმა: „კარგი სამუშაოა, ცდილობს“.
ერთ კვირაში მან ერთი კილომეტრი ჰაერი დაკარგა.
ერთ თვეში ერთი ზომა დაიკლო.
სამ თვეში რწმენა დაკარგა, რომ „არაფერი გამოვა“.
ყველაფერი თანდათან შეცვალა. მაცივრიდან ტკბილეული ამოიღო. სასწორის ყურება შეწყვიტა და ცას შეხედა. ყოველდღე სარკეზე ფრაზას წერდა:
„კიდევ ერთი ნაბიჯი და უფრო ახლოს ხარ“.
ხანდახან რთული იყო. ხანდახან კი დანებება უნდოდა. ერთ ზამთარს, სირბილიდან დაბრუნებისას, თოვლში დაეცა და გზის შუაგულში ცრემლები წამოუვიდა. შემდეგ მასთან დაახლოებით ათი წლის ბიჭი მივიდა, ხელი გაუწოდა და უთხრა:
„კარგად ხარ. დედა ამბობს, რომ თუ ადამიანი დაეცემა, ეს ნიშნავს, რომ ისევ დადის“.
ეს სიტყვები სამუდამოდ ახსოვდა.
ერთი წელი გავიდა. კლარა ისევ იმავე კიბეებთან იდგა – ოღონდ ამჯერად არა სახლში, არამედ ქალაქის მარათონზე, სადაც ფინიშის ხაზი ძველი შენობის სახურავზე იყო, მიწიდან ორმოცი მეტრის სიმაღლეზე.
ხალხი ხმაურიანი იყო, ზოგი დროშებს აფრიალებდა. კლარამ ისევ იგრძნო, როგორ აუჩქარდა გული — ამჯერად არა შიშისგან. ბედნიერებისგან.
როდესაც ასვლა დაიწყო, კუნთები აეწვა, სუნთქვა შეეკრა, მაგრამ არ გაჩერებულა. შემდეგ კი ბოლო საფეხური დადგა. ფეხები უკანკალებდა, მაგრამ არ დადიოდა — გარბოდა.
სახურავზე მყოფმა ხალხმა ტაში დაუკრა.
მან ხელები ასწია და გაიცინა.
არა იმიტომ, რომ წონაში დაიკლო.
არა იმიტომ, რომ გაიმარჯვა.
არამედ იმიტომ, რომ დაუბრუნდა იმ ადამიანს, ვინც „კიდევ ერთი ნაბიჯის“ სჯეროდა.
