ის მარტო ცხოვრობდა. უბრალო, მშვიდი ქალი, მიჩვეული მარტოობას. განქორწინების შემდეგ ბინა ძალიან დიდი და ცარიელი ეჩვენებოდა, მაგრამ ის უკვე შეეგუა ამას. ყველაფერი შეიცვალა ერთ ჩვეულებრივ საღამოს.
ის სამსახურიდან სახლში ბრუნდებოდა. გარეთ წვიმდა, ქარი წვეთებს მინაზე უბერავდა და ქმნიდა რიტმს, რომელსაც დიდი ხნის წინ შეეჩვია. ქალმა ქურთუკი გაიხადა, შუქი აანთო და სამზარეულოში შევიდა. იმ მომენტში მან ეს გაიგო.
თავიდან სიჩუმე იყო – თითქოს ვიღაც ჩაიხითხითა სადღაც სხვა ოთახში. ბავშვის მსუბუქი, ხმაურიანი სიცილი.
ის გაშეშდა. ტელევიზორი გამორთული იყო, ზემოთ მდგომი მეზობლები დიდი ხნის წინ წასულიყვნენ – ბინა რამდენიმე თვის განმავლობაში ცარიელი იყო. ის ოთახებში დადიოდა, ყველაფერს ამოწმებდა – სიჩუმე. „ალბათ წარმოვიდგინე“, – გადაწყვიტა მან.
მაგრამ რამდენიმე საათის შემდეგ სიცილი ისევ გაისმა. ამჯერად, უფრო ახლოს. და თითქოს ვიღაცამ მისი სახელი ჩასჩურჩულა.
ქალი საძინებელში შევარდა და შუქი აანთო. ოთახი ცარიელი იყო. მხოლოდ ფარდები ოდნავ ირხეოდა, თითქოს ვიღაც ახლახანს გაიარა. გული აჩქარებულად უცემდა.
ვერ იძინებდა. დილის სამ საათზე იგივე სიცილი გაისმა — ამჯერად დერეფნიდან. ქალი წამოხტა და ტელეფონი აიღო, მაგრამ კავშირი მოულოდნელად გაითიშა. იმ მომენტში შუქი აინთო და ბავშვის ბურთი იატაკზე გადაგორდა.
მან იკივლა. მაგრამ როდესაც მიუახლოვდა, ბურთი უბრალოდ გაქრა.
მეორე დილით ქალმა ხელოსანს დაუძახა გაყვანილობის შესამოწმებლად. მან დაათვალიერა სოკეტები და მავთულები და უცებ შენიშნა ძველი ლუქი კარადის უკან კედელში. ის კედლებს შორის პატარა ნიშაში გადიოდა, რომლის შესახებაც ქალმა არც კი იცოდა.
როდესაც ლუქი გახსნეს, შიგნით მტვრით დაფარული ძველი სათამაშოები აღმოაჩინეს: თოჯინა დახეთქილი სახით, ბურთი და გაყვითლებული ფოტო ბიჭისა, რომელიც ოდესღაც ამ სახლში ცხოვრობდა.
მას შემდეგ სიცილი აღარ ისმოდა. მაგრამ ქალმა სათამაშოები ფანჯრის რაფაზე დატოვა — „რათა სცოდნოდა, რომ აქ არ დავიწყებია“.
ამბავი სოციალურ მედიაში გავრცელდა და ხალხი დღემდე კამათობს იმაზე, თუ ვინ იყო ეს ბიჭი: მოჩვენება, წარსულის გამოძახილი თუ უბრალოდ შეხსენება იმისა, რომ ცარიელ სახლებსაც კი ახსოვთ ისინი, ვინც ოდესღაც მათში იცინოდა.
