როდესაც ამანდა როუზი დედა გახდა, მისი ცხოვრება უძილო ღამეების, ბოთლებისა და იავნანას სერიად გადაიქცა.
სახლი მშვიდი და მყუდრო იყო და ღამით ერთადერთი ხმა მისი ექვსი თვის ქალიშვილის, ლილის, სუნთქვა იყო.
მაგრამ ერთ დილით ამანდამ უცნაური რამ შენიშნა.
საწოლთან ხალიჩაზე პატარა თათების ანაბეჭდები იყო.
ისინი კარიდან საწოლამდე იჭიმებოდა და გამოსაცვლელი მაგიდის ქვეშ გაუჩინარდა.
თავიდან ამანდას ეგონა, რომ მეზობლის კატა შეიპარა სახლში.
თუმცა, მეორე დღეს თათების ანაბეჭდები ისევ გამოჩნდა – ოდნავ გადახრილი, თითქოს ვიღაც ისევ მოსულიყო.
ამანდამ გადაწყვიტა, საბავშვო ოთახში სათვალთვალო კამერა დაემონტაჟებინა.
იმ ღამეს ყველაფერი ჩუმად იყო: ლილი ეძინა, ღამის შუქი რბილად ციმციმებდა.
მაგრამ დილის სამი საათისთვის კამერის ობიექტივმა მოძრაობა დააფიქსირა.
ჩუმად, ჩრდილებიდან, ოთახში ძაღლი შემოვიდა. ამანდამ მაშინვე იცნო – ეს იყო მაქსი, ოჯახის საყვარელი შინაური ცხოველი, რომელიც ექვსი თვით ადრე გარდაიცვალა.
ის საწოლს მიუახლოვდა, ფრთხილად გადადო თავი გვერდზე, რამდენიმე წამით უყურებდა და შემდეგ სიბნელეში გაუჩინარდა.
ამანდა კადრებს ისევ და ისევ უყურებდა, თვალების არ სჯეროდა.
ჩრდილი, მოძრაობა, რბილი სილუეტი – ეს ყველაფერი ძალიან რეალური იყო.
მაგრამ ხალიჩაზე მართლაც იყო ნაკვალევი.
ამის შემდეგ ნაკვალევი აღარ გამოჩენილა.
ამანდა ამბობს, რომ დიდი ხნის შემდეგ პირველად მშვიდად ეძინა:
„ვფიქრობ, მას უბრალოდ სურდა დარწმუნებულიყო, რომ ბავშვი კარგად იყო“.
ახლა მათ სახლში საწოლის ზემოთ მაქსის ფოტო ჰკიდია.
და ყოველ ჯერზე, როცა ლილი ძილში იღიმის, ამანდა ჩურჩულებს:
„გმადლობთ, რომ მასზე ზრუნავთ, ძველო მეგობარო“.
