ხანძარი მოულოდნელად, გვიან საღამოს, ქალაქის გარეუბანში მდებარე ძველ ხის სახლში გაჩნდა.
მეზობლები გარეთ გაიქცნენ და ზოგიერთი მათგანი უკვე სახანძრო სამსახურს ურეკავდა.
ალი სახურავს ეხებოდა, ფანჯრები ტკაცუნობდა და ყველა ნაპრალიდან კვამლი გამოდიოდა.
ლუკას მორისი, რომელიც ქუჩის მოპირდაპირე მხარეს ცხოვრობდა, პირველი შენიშნა კატა, რომელიც ჭიშკართან იჯდა.
ის ხმამაღლა კნაოდა, თითქოს ვიღაცას ეძახდა.
წვიმისგან სველი, ჭვარტლით შავი, წინ და უკან დადიოდა, შემდეგ კი ცეცხლში გახვეული სახლის კართან დაბრუნდა.
„ჰეი, იქ შესვლა არ შეიძლება!“ იყვირა ლუკასმა, მაგრამ კატა უკან არ დაიხია.
შემდეგ მიხვდა, რომ შიგნით ვიღაც იყო.
მაშველებს არ დალოდებია, ლუკასმა სახეზე ქურთუკი აიფარა და შიგნით შევარდა.
სიცხემ კანი დაუწვა, კვამლმა კი თვალები დაუწვა. მან სუსტი შხუილი გაიგო – კატა წინ გარბოდა, ყოველ რამდენიმე წამში ტრიალებდა, თითქოს ამოწმებდა, მიჰყვებოდა თუ არა.
ისინი სამზარეულოში მივიდნენ. იქ, იატაკზე, უგონო მდგომარეობაში მყოფი კაცი იწვა, ხალიჩაზე იყო გახვეული.
ლუკასმა ხელებით სწვდა და გარეთ გაიყვანა, კატა კი მის უკან გაიქცა.
როდესაც მეხანძრეები მივიდნენ, მსხვერპლი უკვე პარამედიკოსებს გადასცეს.
კაცი საავადმყოფოში გადაიყვანეს და ექიმებმა მოგვიანებით თქვეს:
„ხუთი წუთის შემდეგ რომ ეპოვათ, ვერ გადარჩებოდა“.
კატასაც გასინჯეს. მისი ულვაშები დამწვარი იყო, მაგრამ ის ცოცხალი იყო და მთელი ამ ხნის განმავლობაში სასწრაფო დახმარების მანქანასთან ახლოს პატრონის გვერდით იჯდა.
მოგვიანებით ლუკასმა შეიტყო, რომ მსხვერპლის სახელი ჰენრი კოლინსი იყო, კატის კი – სემი.
მეზობლების თქმით, ჰენრიმ ის ერთი წლის წინ გადაარჩინა, როდესაც ის ქუჩაში, ქარბუქში იპოვა.
ახლა როლები შეიცვალა.
როდესაც ჰენრი საავადმყოფოდან დაბრუნდა, სემი უკვე კართან ელოდა – იგივე მზერა, იგივე მშვიდი კნავილი, თითქოს ეუბნებოდა:
„ახლა უკვე გათანაბრდით“.
