ქალაქის გარეუბანში მდებარე მაღალსართულიან შენობაში ცხოვრება ჩვეულებისამებრ გაგრძელდა. ხალხი სამსახურში ჩქარობდა, ბავშვები ეზოში თამაშობდნენ, ბებიები კი შესასვლელთან ახალ ამბებს განიხილავდნენ. თუმცა, მალევე ჩვეული რიტმი ერთი ბინიდან გამომავალმა სუნმა დაარღვია.
თავიდან ეს მსუბუქი, ძლივს შესამჩნევი სუნი იყო. მეზობლებს ეგონათ, რომ ვიღაცას უბრალოდ ნაგვის გატანა დაავიწყდა. მაგრამ ყოველდღე სუნი ძლიერდებოდა. ის შენობაში შეძვრა, კიბეები შეავსო და ბინებშიც კი შეაღწია. ხალხმა წუწუნი დაიწყო – თავიდან ჩუმად, შემდეგ კი ხმამაღლა.
ბინის მეპატრონე დიდი ხნის განმავლობაში არ გამოჩენილა. კარი დაკეტილი დარჩა და ზარებსა და კაკუნებს პასუხი არ ეძლეოდა. მმართველმა კომპანიამ ჩარევა გადაწყვიტა. დანიშნულ დღეს საბინაო ოფისის, პოლიციის და რამდენიმე ცნობისმოყვარე მეზობელი შეიკრიბნენ.
როდესაც კარი ძალით გაიღო, ყველა, ვინც ახლოს იდგა, ინსტინქტურად უკან დაიხია. მკვეთრი, დამხშობი სუნი ნესტოებში შეუტია. ხალხმა სახე ხელებით დაიფარა და ზოგი გარეთ გაიქცა. მაგრამ შიგნით ყველაზე საშინელი საშინელება ელოდა.
ოთახები სავსე იყო ნივთებით. ცარიელი ბოთლები, დამპალი საკვების პარკები, ძველი გაზეთები და გატეხილი ავეჯი ნამდვილ ნაგავსაყრელს ქმნიდა. ისეთი შთაბეჭდილება იქმნებოდა, თითქოს ათწლეულების განმავლობაში არავის დაუსუფთავებია ეს ადგილი.
მაგრამ საშინელება მხოლოდ ქაოსში არ იყო. ერთ-ერთ ოთახში აღმოაჩინეს რაღაც, რაც ამ სუნს ხსნიდა. ნეშტი ნაჭრების გროვის ქვეშ იპოვეს. პოლიცია დუმდა, მაგრამ მათი მზერა ცხადყოფდა: აქ მცხოვრები ადამიანი დიდი ხნის წინ გარდაიცვალა და მისი სიკვდილი შეუმჩნეველი დარჩა.
მეზობლები, რომლებიც ცოტა ხნის წინ წუწუნებდნენ, ახლა ჩუმად იდგნენ, თვალებს არ უჯერებდნენ. ვიღაცამ ჩურჩულით თქვა: „ჩვენ მეზობლად ვცხოვრობდით და არაფერი ვიცოდით“.
ამბავი მთელ ქალაქში გავრცელდა. ზოგი საზოგადოების გულგრილობას ადანაშაულებდა, ზოგი კი ჩინოვნიკებს. მაგრამ ფაქტი ფაქტად რჩებოდა: კარის უკან, რომლის გვერდითაც ყოველდღიურად ათობით ადამიანი გადის, ტრაგედია იმალებოდა.
ახლა ეს ბინა გახდა სიმბოლო იმისა, თუ რამდენად ადვილია სხვისი უბედურების უგულებელყოფა. ბევრმა მეზობელმა აღიარა, რომ ამ ინციდენტის შემდეგ უფრო ხშირად დაიწყეს თვალებში ყურება მათ, ვინც ახლოს ცხოვრობდა.
