ზამთრის ქარი იმ სტეპებში დაუნდობელი იყო. ისინი მოულოდნელად მოდიოდნენ – ხრაშუნა ყმუილით, მჭრელი თოვლით და სიცივით, რომელიც ხეებს ტკაცუნობდა. გზის პირას, დახრილ ფარდულსა და ყინულიან ბუჩქებს შორის, ის იქ იწვა.
ძაღლი – გამხდარი, ჩავარდნილი თვალებით, წინა თათებით. მისი სხეული თოვლის გამო თითქმის უხილავი იყო. ის კანკალებდა, მაგრამ არ მოძრაობდა – მხოლოდ მძიმედ სუნთქავდა, ფარავდა რაღაც პატარას, ძლივს გასაგონს, ჭრიალებდა.
მისი სხეულის ქვეშ ოთხი ლეკვი იყო. ბეწვის პატარა, თბილი ბურთულები ეკვროდა მის მკერდს, ცხვირს თბილ ბეწვში მალავდა, არ იცოდა, რომ მათი დედა ტკივილს მთელი ძალით იკავებს. მას არ შეეძლო ადგომა, არ შეეძლო სირბილი, ვერ იშოვა საკვები. მაგრამ მას შეეძლო მათი დაცვა ქარისგან, ტურებისგან და ღამის სიცივისგან.
როგორ იპოვეს იგი
დაქორწინებული წყვილი, მარინა და ბენი, სოფლის გარეუბანში ცხოვრობდნენ. ისინი არ იყვნენ მოხალისეები; ისინი უბრალოდ ყოველ დილით ტყის სარტყელში დადიოდნენ შეშის შესაგროვებლად. იმ დღეს მარინა მოულოდნელად გაჩერდა და თქვა:
„გაიგე?“
„რა?“
„ტირილი… მაგრამ არა ბავშვი. როგორც… ლეკვები.“
ისინი ხმას მიჰყვნენ. ქარის ნალექს იქით, მათ დაინახეს მუქი ლაქა, თითქმის თოვლში გაყინული. ისინი მიუახლოვდნენ და მარინამ პირი ხელით აიფარა.
ძაღლმა თავი ასწია. მის მზერაში არც ბოროტება იყო და არც ვედრება – მხოლოდ ერთი თხოვნა: „არ შეეხოთ მათ“. ის ჩუმად ღრენდა, არა შიშისგან, არამედ სასოწარკვეთილი სურვილისგან, ბოლომდე დაეცვა ჩვილები.
მარინა მუხლებზე დაიჩოქა.
„პატარა გოგო… შენ… თათები არა… ოჰ, ღმერთო ჩემო…“
წინა თათები მოწყვეტილი იყო – თითქოს ხაფანგმა ან მანქანამ მოგლიჯა. ჭრილობები ძველი, გაყინული იყო, მაგრამ მისი სხეული ინფექციით იყო შეშუპებული. და მაინც ის ცხოვრობდა. ის მხოლოდ მათთვის ცხოვრობდა.
სოფელი გაყოფილი იყო.
მათ სახლში საბანზე წაიყვანეს. მეზობლები გამოვიდნენ – ზოგს ჩაიდანი ეჭირა, ზოგს ჯვარი. „უნდა დავხვრიტოთ — იტანჯება.“
„ლეკვებს წავიყვანთ და… მშვიდობით გავუშვებთ.“
„ნუ აწამებთ! დედაა!“
მარინას ცრემლები ძლივს შეიკავა. ბენმა ძაღლი და მისი ლეკვები თბილ ჩალაზე დააწვინა და წყალი მოიტანა. მანამ არ დალია, სანამ ჯერ ლეკვებს არ მისცემდნენ.
იმ ღამეს ყველაზე ცუდი დაიწყო.
თოვლი უფრო გაძლიერდა. ქარი ღრიალებდა. ფარდულში სიჩუმე იყო, სანამ უცებ… ძაღლმა თავი არ ასწია და არ ღრიალა. ჩუმად, ყრუ, მკერდიდან.
ბენმა ფარანი აიღო, გავიდა და შესასვლელთან სისხლის ლაქები დაინახა. თითქოს ვიღაცამ ღამით ლეკვებთან მიახლოება სცადა — და ხელცარიელი არ წასულა.
ძაღლი მშვიდად იწვა, მაგრამ ცხვირიდან სისხლი ჰქონდა და კბილები ჩამტვრეული. რაღაცას ებრძოდა, თათები აკლდა, მუცელზე ჰქონდა დამაგრებული.
მაგრამ ლეკვები უვნებლად დარჩნენ.
დილმა ყველაფერი შეცვალა.
როდესაც მზე ამოვიდა, ლეკვები აღარ ტიროდნენ – ისინი ღრმად ეძინათ, მის ბეწვზე მიჭყლეტილები. ის კი… უძრავად იწვა. თვალები გახელილი ჰქონდა – და მათში რაღაც უცნაური იყო: შვება, თითქოს…
მაგრამ როდესაც მარინამ მის გვერდს შეეხო… ძაღლმა უეცრად მკვეთრად ამოისუნთქა. ის ცოცხალი იყო. პირდაპირ წინ იყურებოდა, ნათლად, თითქოს ვიღაცისთვის რაღაცის თქმა სურდა.
და იმ მომენტში – როდესაც ხალხმა დახმარება გადაწყვიტა, როდესაც ხელები ლეკვებს გაუწოდა… მოხდა ისეთი რამ, რაზეც მას შემდეგ ხმამაღლა არავინ საუბრობს.
ზოგი ჯერ კიდევ დარწმუნებულია: ეს უბრალოდ ძაღლი არ იყო. ვიღაც ამბობს, რომ მან მათი გაფრთხილება სცადა.
ვიღაც ჩურჩულებს, რომ ის, რაც მის ქვეშ იპოვეს… თოვლში უნდა დარჩენილიყო.
